Zaterdag had de bijna volledige ACV-delegatie voor de Conferentie te Vancouver afspraak in de grote hal van de luchthaven van Brussel-Nationaal. Nog zonder Luc Cortebeeck. Want die kwam maar net terug van de Internationale Arbeidsconferentie te Genève. Die zal ons maandag vervoegen.
Ordewoord was dat we zouden verzamelen onder het vliegtuigje in de hal. Maar dat was intussen verhangen. Geen probleem. De algemeen secretaris van het ACV is lang genoeg en deed dus bijzonder goed dienst als oriëntatiepunt.
Van zodra ingecheckt, werden de nota’s uitgewisseld ter voorbereiding van de Conferentie. En hop, wij weg, een sprong over de Atlantische Oceaan. Voor een bijzonder lange vlucht. Eerst naar Montreal. Om daar over te stappen op een binnenlandse vlucht naar Vancouver, gelegen aan de Westkust van Canada.
De bagage ging niet in één keer mee naar Vancouver en moest dus in Montreal opnieuw worden opgehaald. Als dat maar niet mis ging. Claude Rolin had het al eerder meegemaakt in Montreal, vertelde hij ons. Lap, had hij het toch opnieuw zitten zeker. Reiskoffer voorlopig kwijt. Misschien achtergebleven in Brussel. Misschien naar een verkeerde bestemming doorgevlogen. Geen idee. Zodat we maar al duchtig plannen begonnen maken over hoe we een noodrantsoen voor Claude Rolin konden samenstellen vanuit de koffers van de grootste mannen in de delegatie.
Het is 3 uur ’s nachts Belgische tijd als we aankomen in Vancouver. In Canadese tijd, met 9 uur tijdverschil, is dat vooravond. Samen trekken we nog naar een klein restaurant, niet ver uit de buurt. Om de bijzonder lange dag af te sluiten. De sfeer zit er in. Het harde werk kan beginnen.
Geen opmerkingen:
Een reactie posten