Pittsburgh: vooruitgang, maar er blijft nog veel te doen

Werkgelegenheid in het centrum van het herstel.

Ten aanzien van de G20 in Londen is er zeker vooruitgang geboekt, maar er zijn ook punten waarover de internationale vakbeweging bezorgd is. Waardig werk en jobs staan centraal in de eindverklaring, een herstel is slechts echt als ook de werkgelegenheid er opnieuw op vooruitgaat. Maar daar zijn we lang niet aan toe en zelfgenoegzaamheid is volkomen uit den boze. Concreet wordt voor begin 2010 een vergadering van de ministers van werk van de G20 aangekondigd. Daar moeten concrete maatregelen voor het behoud en het creëren van werkgelegenheid worden uitgewerkt. De uitvoering van het "Global Jobs Pact" van de Internationale Arbeidsorganisatie is daarbij een doelstelling. De IAO zal daarbij betrokken worden, het Internationaal Vakverbond vraagt ook dat de internationale sociale partners: werkgevers en werknemers er hun rol kunnen spelen.


Financiële regulering blijft belangrijke zorg.

Wij maken ons wel sterk zorgen over "de Raad voor Financiële Stabiliteit." Die werd door de G20 in Londen opgericht om een internationaal kader voor regulering van de financiële sector uit te bouwen. Deze werkt echter heel verborgen, zonder transparantie. Dat geeft de financiële lobbies, die deze crisis veroorzaakt hebben, de kans om opnieuw veel invloed uit te oefenen en de zo noodzakelijke regulering af te zwakken.


IMF stelt onrechtvaardige voorwaarden.

Het Internationaal Monetair Fonds krijgt nog meer belang. De vele middelen die in Londen waren toegekend, moeten naar behoeftige landen gaan. Het IMF blijft echter voorwaarden van sociale afbraak stellen. Terwijl de G20 voor zichzelf terecht menen dat er verder moet geïnvesteerd worden in werk. Dit kan de werkloosheid in arme landen nog sterker de hoogte injagen dan de OESO en de IAO hebben ingeschat.
Het Internationaal Vakverbond zal blijven werken op die zwakke punten.


Belasting op financiële transacties

Wel positief is dat op ons aandringen een kader wordt uitgewerkt om een belasting te heffen op financiële transacties (verrichtingen). Als dit lukt, betaalt de financiële wereld terecht mee de crisis. Dit zijn middelen die dan niet bij de gewone werknemers of sociale zekerheidstrekkers moet gezocht worden.

De G20 bouwt een soort permanent secretariaat uit, wat de opvolging van de beslissingen beter mogelijk maakt.
De volgende topvergadering vindt plaats in juni 2010 in Canada.

Zo, hier eindig ik voorlopig weer mijn blog. Dank aan al diegenen die deze gevolgd hebben. Een blog bijhouden is een zware bijkomende belasting met veel nachtwerk. Maar in de pers heb ik weinig van deze informatie teruggevonden. Ik hoop dat u er iets aan had.

Het kweken van betweters

Neen, ik weet ook niet hoe het moet. Maar wij denken na met velen, ook internationaal, wij spreken met instellingen en regeringen en horen hoe genuanceerd de antwoorden en voorstellen zijn. België stelt internationaal steeds minder voor en was nu weer op een haar na, zijn plaats bijna kwijt in het IMF. Dat is erg want dat hoeft helemaal niet. Er waren uitgerekend 2 Belgen om en rond de G20, twee vakbondsleiders, stel u voor, de ene namens de Europese vakbeweging, de andere namens de wereldvakbeweging.

Wat wij daar niet gehoord hebben is dat er nu onmiddellijk moet gehakt worden. Dat integendeel moet geïnvesteerd worden in werk en sociale zekerheid. Dat wel moet nagedacht worden hoe financiële transacties moeten belast worden om de last niet te leggen bij de gewone mensen. Want dat we in de staatsfinancieën geen krater mogen laten bestaan, is voor iedereen duidelijk.

Belgische media, financiële en economische goeroes die dagelijks hun waarheden over de bevolking uitgieten, CD&V- jongeren, VLD-jongeren enzovoort zouden moeten beseffen dat zware ingrepen nu en het leggen van de lasten bij de gewone werknemers niet de goede antwoorden zijn om de komende generaties te dienen. De crisis heeft in de wereld heel wat veranderd en de oude liberale methoden zijn zeker niet meer vanzelfsprekend. Maar om dit te zien, moet het gezichtsveld breed genoeg zijn. En dat leer je niet meer van TV of lees je niet meer in de kranten. Wat in Pittsburg gebeurde was nauwelijks aan de orde in de media bij ons, buiten een groepsfoto van de first ladies of de blik van Obama als zijn Michelle Balkenende nogal dicht benadert.

Zo creëert onze maatschappij betweters, die enkel met de tele inzoomen op de kleine gebeurtenissen bij ons omdat ze geen breedhoeklens meer hebben. Dat hoeft ook niet, want niet sexy en te weinig commercieel. Hoe meer ik in het buitenland werk, hoe meer ik de maatschappelijke armoede bij ons zie. Wij als vakbonden hebben hier zeker een opdracht van informatie en vorming, maar ook de politiek, het onderwijs en zeker de media.

"La" Merkel

In de contacten die ik in dit kader vroeger en nu had, is het staats"man"schap van Merkel niet te onderschatten. Zij spreekt officieel steeds Duits, niet in de contacten. Daar spreekt zij perfect Engels, zij wordt voor haar talen bijgestaan door de dame met de grijze lok naast haar op de foto, die haar redenering compleet volgt en efficiënt één of ander woord toefluistert. Onze Russische collega krijgt een antwoord in perfect Russisch - zegt hij - niet vergeten, zij is van Oost-Berlijn.

Er is niet alleen de talenkennis. Zij heeft een degelijk voorbereid antwoord op onze voorstellen en vragen. Zij vertrekt van een sociaal gereguleerd marktdenken. Zij vindt het opnieuw uit en geeft het actueel vorm. Zij staat achter de rol van de IAO, wil het charter over duurzaamheid en sociaal recht, wil meer regulering in de financiële sector, zegt ons op de man af wat kan en wat niet kan, enz. . Zij weet alles dus perfect in een internationaal kader te plaatsen.
Zo denkt ook mijn collega Michaël Sommer over haar. Hij hoopte dat de huidige coalitie christen-democraten en sociaal-democraten kon voortgezet worden. Dat wenste ik hem en de Duitse werknemers graag toe. Het heeft echter niet mogen zijn. Hopelijk kan toch de DGB zijn volle rol als vakbeweging blijven spelen en geeft Merkel haar sociale benadering niet op.

Voorzichtig positief

Zondagnamiddag. Thuisgekomen neem ik de teksten van de G20 door. Ik stel vast dat zij wel de groene scheuten in de economie zien, maar zoals wij zeggen ook zij dat het herstel veel te zwak is. Zij bevestigen onze zienswijze dat nu domweg gaan besparen geen zin heeft, want dat zou de crisis alleen maar versterken. Wel moet het einde van de crisis voorbereid worden. Investeringen in economie en werkgelegenheid bijven dus nodig. Een kwaliteitsvol werkgelegenheidsbeleid is op zijn plaats. Jobs en werkgelegenheid krijgen een duidelijk vooraanstande plaats in de eindteksten. De IAO-conventies moeten gerespecteerd worden. Om dit alles op te volgen en nieuwe impulsen te geven, vergaderen de ministers van arbeid van de G20 in januari 2010, zoals wij gevraagd hebben.

Ik zie ook dat de G20 de controle op de financiële sector verder wil versterken, meerdere maatregelen in het vooruitzicht stelt en de ministers van financiën een opdracht geeft om dit verder uit te werken.

De internationale economische instellingen, zoals het IMF worden hervormd om een beter antwoord op de crisis te kunnen formuleren. Dit kan, maar rekening houdend met onze ervaringen, willen we dit van nabij opvolgen. Het IMF heeft soms gezaaid maar ook gemaaid in sociale voorzieningen, dat heeft vele landen niet geholpen. Dat willen wij absoluut vermijden.

Het charter (een werknemersidee gepromoot door Merkel) dat de principes zou aangeven voor een beleid gericht op duurzame groei en waardig werk wordt aanvaard en moet uitgewerkt worden.

De sociale zekerheid wordt ook opgenomen, wellicht te passief en vooral om armoede te vermijden, niet actief genoeg, te veel als louter vangnet.

De overeenkomsten over energie en klimaat blijven wellicht wat zwakjes. De klimaattop van Kopenhagen blijft dus een grote uitdaging.

Ik besef dat ik te vlug door de bocht ga met mijn evaluatie. Maar ik vertrek zo dadelijk naar Turijn. Daar geef ik morgenvroeg in het IAO-opleidingscentrum les over de werking van de "Commissie van de toepassing van de IAO-normen"

Deze reeks blogs zal ik in de loop van volgende week afsluiten met een meer doorwerkte evaluatie. De G20 teksten blijven wel algemeen, maar toch zijn een aantal principes, zoals gevraagd door ons, opgenomen. Dus ben ik voorzichtig positief, want dit is toch helemaal wat anders dan de besluiten van de vroegere G8 bijvoorbeeld. Er blijft echter wel veel werk aan de winkel

6 regeringsleiders in 60 minuten

De contacten met staatshoofden en regeringsleiders vragen heel wat voorbereiding. De directeurs van de internationale organisaties willen nog graag naar de vergaderzaal in ons hotel komen. Raar maar waar, de eerste ministers en presidenten hebben minder bewegingsvrijheid omwille van hun agenda's en veiligheid. Onze begeleiders moeten dus per contact zorgen voor vrije doorgang. Een gedeelte van de stad is met hoge stalen hekken afgezet. Die tijdelijke grens wordt niet bewaakt door politiemensen, maar door het Amerikaans leger, flink gehelmde ingepakte en bewapende soldaten, pantservoertuigen, boten met automatisch geweer, helicopters en zeker nog heel veel wat je niet ziet. Maar zij hebben jou wel gezien, dat is zeker.


Onze groep werd opgedeeld. Als geheel zagen wij de Spaanse eerste minister Zapatero, de Japanse premier Yukio Hatoyama, Kevin Rudd: de Australische regeringsleider, president Obama, Bondskanselier Angela Merkel, eerste minister Gordon Brown van het Verenigd Koninkrijk, president Lula van Brazilië, de eerste minister van Canada, de voorzitter van de Europese Commissie Barroso, Mevrouw De Kirchner van Argentinië.


Dank zij een fantastische organisatie en coördinatie van onze collega's van de AFL-CIO - nu was duidelijk veel meer mogelijk dan ten tijde Bush - zagen wij donderdag binnen 1 uur, telkens gedurende 1 uur tegelijk Zapatero, Barroso, Merkel, Obama (20 miuten), Kirchner, Hatoyama. Vrijdag vertrokken wij op 6 uur om voor dag en dauw Brown en Rudd te ontmoeten.


President Obama kon maar 4 mensen ontvangen, dat knapten de Amerikanen op en het werd een Anglo-Saxoon onderonsje. Zelf koos ik voor een gesprek met Angela Merkel, Gordon Brown en Kevin Rudd. Obama ging in op onze eisen voor werk en sociale zekerheid. Hij wou nadenken over een belasting over transacties.


Kevin Rudd werd door de Australische NGO's, kerken en vakbonden aan de macht gebracht, omdat zij genoeg hadden van de vernietiging van de Australische sociale onderbouw door de neoliberale regering. Kevin Rudd is Sharan Burrow, voorzitster van de Australische vakbond en voorzitster van het IVV erg dankbaar. En de vrienden van Sharan zijn zijn vrienden, dus altijd warm welkom. Hier in Pittsburgh worden onze ideeën door hem erg gesteund.
Gordon Brown had onze punten ook al vooraf bestudeerd. Hij is de sociaal geïnspireerde intellectueel. Sterk en spitsvondig in zijn analyse, goed in zijn ideeën, goed met ons in de discussie. Hij zorgde samen met Merkel voor de intrede van de IAO. Hij wil ook de G20 continuïteit geven en overleg mogelijk maken. Maar niet sociaal, te weinig bij de mensen en die rekening zal hij spijtig genoeg bij de volgende verkiezingen gepresenteerd krijgen.


Over Merkel volgt een apart stukje.

Strategische aanpak

In mijn blog heb ik de klemtoon gelegd op wat de visie is van de zogenaamde "global economic and financial leaders." Maar vooral de uitwisseling van ideeën is belangrijk. Zoals je kon lezen, beschikken wij over onze eigen "Pittsburgh declaration" en over hun voorbereidende tekst. Ten aanzien van de staatshoofden en regeringsleiders en de bazen van de internationale instellingen trachten wij dan onze visie te argumenteren, om ze zoveel als mogelijk in de besluiten te krijgen.

Ook onze gesprekspartners uit de G20 kennen inmiddels onze werkmethode en hebben onze teksten vooraf. Zij antwoorden ons bijna onmiddellijk over wat van ons standpunt volgens hen wenselijk, haalbaar of niet haalbaar lijkt. Ze geven ons ook perfect aan wie de voor- en tegenstanders zijn van bepaalde standpunten. Zo heeft de Chinese eerste minister de intrede van Juan Somavia maar matig geapprecieerd. Europa is voor een stevige regulering van de financiële sector, de USA minder. Extra belastingen voor de financiële sector liggen voor de USA minder goed dan voor Europa. China, India en Brazilië, de nieuwe groeilanden willen de vrijhandel niet omkaderd zien met sociale en financiële normen en hebben geen hoge hoed op voor een sociaal-ecologisch charter zoals door Mevrouw Merkel en door de internationale vakbeweging wordt gepromoot.

In Washington (december 2008) behoorde Bush nog tot de G20, Obama heeft al veel gewijzigd alhoewel de Amerikanen altijd wat protectionistisch blijven. Voor het eerst is ook een nieuwe sociaal-democratische Japanse eerste minister van de partij. Die twee wijzigingen doen veel in zo'n groep van 20. En zal Angie (Angela Merkel) na de verkiezingen van vandaag de volgende keer met sociaal-democraten of liberalen verschijnen? Politieke wendingen doen veel aan de resultaten van zo'n G20. De discussie zoals ze nu gevoerd wordt, was 5 jaar geleden niet denkbaar.

Toch is er al veel veranderd zegt Strauss-Kahn

Vroeger Frans socialistisch minister en nu directeur-generaal van het Internationaal Monetair Fonds (IMF) Dominique Strauss-Kahn is meer optimistisch dan zijn collega's. "Nog nooit werden economie en werkgelegenheid zo sterk gestimuleerd als nu. De kredieten van het IMF worden aan behoeftige landen vlotter toegekend aan minder strenge voorwaarden." "Maar dat is niet onze ervaring" kreeg hij als repliek. "Wij vinden dat het IMF de landen nog steeds te veel dwingt hun sociaal model af te bouwen." Hij geeft toe dat er nog veel werk is binnen het IMF zelf om oude ingebakken regels en houdingen om te zetten naar een nieuwe meer sociale en duurzame aanpak.

Ook hij meent dat er te weinig vaart zit in de financiële regelgeving, zeker vanuit de USA. De toekomstige groei zal lager zijn dan vroeger. Het is ook niet voldoende dat China, India en Japan de groei aantrekken, dat is onevenwichtig. De "groene" economie is belangrijk maar op zich niet genoeg. Het IMF wordt hervormd, groei- en ontwikkelingslanden moeten een plaats krijgen in het beheer. Wij willen dat de internationale vakbeweging kan beschikken over een toegang tot de internationale economische instellingen, een plaats om vlugger te kunnen reageren als één en ander misloopt.

Andy Warhol

Voor dit soort recepties loop ik niet meteen over van entousiasme. Maar zoals het hoort nodigden de staat Pennsylvania en de stad Pittsburgh hun gasten uit op een ontvangst. En ditmaal was ik onmiddellijk gemotiveerd, omwille van de locatie: het Andy Warholmuseum. 10:30 pm: te veel volk verdong zich op de benedenverdieping van dit gerestaureerde bedrijfsgebouw voor een voortreffelijk glas Californische wijn. Maar, te warm, te weinig lucht en te veel speeches. Op de bovenverdiepingen: geen volk, frisse lucht en... de werken van mister Warhol.

Andy (°1928, +1987) was een rare kerel, zat zelf in bedrijfsleven, met toegepaste kunst. Zijn ideeën passen niet dadelijk in een ACV-publicatie, zoals je kan merken aan het citaat op de foto. Toch was hij een baanbreker in de kunst van vorige eeuw. Ik laat je even meegenieten en heb niet voor Marilyn Monroe gekozen

De arrogantie van Wallstreet

Pascal Lamy is zichtbaar vermoeid. Hij is de grote baas van de Wereldhandelsorganisatie en lange afstandsloper. Dat hij geen kilootje te veel wil is hem aan te zien. Hij is de meest sociale directeur-generaal die de WTO ooit gekend heeft. Ook hij is eerder pessimistisch: "We zijn het momentum van Londen kwijt en de druk op de regulering van de financiële markten zou wel eens voorbij kunnen zijn. Het is goed dat regeringen zich bezighouden met bonussen en fiscale paradijzen, maar dat is niet genoeg." Met lede ogen ziet hij de arrogantie van Wallstreet (New-York) en de City (Londen) van dag tot dag vergroten. De enige internationale regulator: de "Financial Stability Board" is te zwak en werkt niet open en transparant.

Pascal Lamy prijst het "Gobal Jobs Pact" van de IAO. "Voor het eerst in de geschiedenis veroordelen sociale partners en regeringen het protectionisme. Vakbonden moeten vrijhandel promoten" zegt hij in de richting van mijn nieuwe Amerikaanse collega Richard Trumka (foto). "Vrijhandel en de sociale normen van de IAO zijn helemaal niet tegengesteld, ze moeten net elkaar versterken."

Angel Gurria en de belastingparadijzen

Na de grijzige plechtstatigheid van Somavia krijgen we de flamboyante Angel Gurria op bezoek, de Mexicaanse DG van de OESO, zeg maar de 30 industriële landen. Een spraakwaterval zoals altijd, maar deze keer met weinig optimistische klanken. Dit en volgend jaar verdubbelt de werkloosheid in de OESO-landen, tot 57 miljoen, 10%. Het herstel is dus veel te zwak om nu te gaan besparen, dat zou de crisis dieper maken en de ongelijkheid vergroten.











Hij is als de dood voor een herstel zonder jobs, want sociaal en economisch gevaarlijk. Bedrijven en overheden moeten vooral investeren in innovatie, opleiding en vorming. Dat levert de beste resultaten op als de economie herstelt.

Het goede nieuws is wel de strijd tegen de belastingparadijzen. In 10 maanden gebeurde meer dan de vorige 10 jaar samen.

Nieuw: de IAO op de G20

In Londen hadden wij bekomen dat Juan Somavia, de directeur-generaal van de Internationale Arbeidsorganisatie aan de G20 mag deelnemen. Hij herhaalde hier de slechte vooruitzichten inzake werkgelegenheid. Dus er moet verder geïnvesteerd worden in kwaliteitsvol werk. Ook de sociale zekerheid heeft, daar waar ze goed is, haar nut meer dan bewezen en vele mensen uit de armoede gehouden. Somavia is vooral bezorgd over de groei na de crisis, die hoogstwaarschijnlijk minder jobs zal opleveren dan in het verleden.

Met het Internationaal Monetair Fonds wordt onderhandeld om in het voorwaardenkader voor het toekennen van leningen aan arme landen, de toepassing van de belangrijkste conventies van de IAO op te nemen. Zo komt er tenminste een "basic social floor." President Obama zal waarschijnlijk volgend jaar in juni de Internationale Arbeidsconferentie in Genève bezoeken. Dat zou een belangrijk en welkom signaal zijn om deze ideeën ook wereldwijd in praktijk te brengen.

Angela Merkel over Opel: geen protectionisme

Naast ontmoetingen met de Britse en de Australische premiers Gordon Brown en Kevin Rudd hebben mijn collega Michael Sommer, voorzitter van de Duitse DGB, en ik vandaag ook de Duitse Bondskanselier Angela Merkel gezien. Uiteraard heb ik het met haar gehad over Opel en de vestiging in Antwerpen en ook de troeven ervan in het licht gesteld.

"Ik begrijp volkomen uw onrust en die van de werknemers van Opel Antwerpen. Op dit moment", zegde Merkel, "zijn in dit dossier alle ogen op Duitsland gericht. Wij worden er van verdacht om dit dossier niet helemaal eerlijk aan te pakken en zelfs de term protectionisme valt. Ik zeg u: als wij die 1,5 miljard euro niet zouden geïnvesteerd hebben in Opel, dan zou heel het Europese concern al gevallen zijn. Met inbegrip van de zetels in België, Spanje, de andere landen en natuurlijk ook Duitsland." (N.B.: er wordt in totaal 4,5 miljard in het vooruitzicht gesteld.)

Wat de overnemer Magna betreft, zijn er nog heel veel vragen. Daar speelt ook het overleg in de Betriebsrat, de Europese ondernemingsraad, een rol in. Dat zal allemaal niet zo gemakkelijk zijn. "Maar in elk geval", verzekerde Angela Merkel ons, "zijn wij niet van plan om op enige manier een politiek te voeren die als protectionistisch bestempeld zou kunnen worden."

Zowel de Duitse regering als onze Duitse collega's zien het delicate van dit dossier. Alle geoorloofde middelen moeten wij te baat nemen om onze werkgelegenheid te verdedigen en ook deze kans mochten wij niet laten liggen.

Land of hope and misery

Het popconcert van gisteravond was niet alleen bedoeld als opkikker voor de Pittsburghers, om hen wat af te leiden, nu een deel van hun stad met hoge hekken is afgesloten voor de G20. Het was ook een manifestatie georganiseerd door de dynamische voorzitter Leo Gerard van de United Steel Workers, samen met een aantal milieuorganisaties. De "Rally for Clean Energy Jobs". Veel korte begeesterende toespraken over de hoop om deze streek te ontwikkelen, ver weg van het donkere industriële verleden. Daar wordt aan gewerkt, zoveel is zeker en dat werd in korte toespraken duidelijk gemaakt door staalarbeiders, vakbondsleiders, de burgemeester en de gouverneur. Maar je gelooft het of niet, het concert werd ook voorafgegaan door een gebed, geleid door een priester. Eén die tussen de werkende en werkloze mensen staat. Zijn gebed vertrok vanuit de realiteit en was toepasselijk voor het werk dat wij hier trachten te doen. Iedereen ingetogen en muisstil. Also this is America.

Maar tussen de verhalen van "hope and glory" waren er ook getuigenissen te horen. Leo Gerard vertelde ons over een alleenstaande vouw met kinderen die 1100 dollar per maand verdiende. Een huis was een noodzaak en vooral ook een droom. Haar bank vond dit haalbaar, met een beetje inspanning moest het kunnen en in geval van nood, zou een nieuwe lening soelaas bieden. Ze betaalde 900 dollar per maand. Maar toen kwam de financiële crisis, haar bank had geld nodig, geen sprake van een nieuwe lening. Haar huis werd verkocht, ze was alles kwijt, de familie stond op straat...

De 31-jarige Jessica getuigt: "In de negentiger jaren hadden we heel grote dromen. Alles leek mogelijk. Ikzelf en mijn vrienden gingen naar het college en de univ en we geloofden dat de toekomst gevuld zou zijn met kansen en dat er werk zat was. Maar als ik nu rondkijk naar mijn vrienden en naar mezelf zie ik de enorme schulden waaronder we gebukt gaan en zie ik dat we niet die jobs hebben die we verwacht hadden na onze studies... Ik had nog geluk een lening voor mijn huis te kunnen krijgen, maar de meeste van mijn vrienden kregen er geen omdat hun studieleningen nog torenhoog waren. Soms vraag ik me af of het echt de moeite waard was te studeren, kijk naar wat wij ervoor betaald hebben en nog betalen en wat nu onze situaties is." Jessica is niet alleen, heel veel jonge mensen met hoge diploma's zijn werkloos of doen een job onder hun niveau.

Als je iets verder kijkt dan de vele mooie stalen bruggen van Pittsburgh uit het industrieel verleden en je trekt de heuvels in, dan ontmoet je veel miserie, zegt collega Richard Trumka, de nieuwe voorzitter van de Amerikaanse vakbond.

Never such a crisis again

Poul Nyrup Rasmusssen, een oude bekende, van toen hij eerste minister in Denemarken was en ons verhaal steunde in de OESO, nu de voorzitter van de Europese socialistische partij sterkt ons in ons gevoel. Meerdere landen van de G20 willen terug over gaan naar de orde van de dag, de crisis loopt voor hen op haar laatste benen, dat noemt hij de BTB-strategie (back to business). Maar Rasmussen ziet het leger werklozen in Europa nog aangroeien van 22 miljoen tot 30 miljoen volgend jaar. "De klemtoon moet liggen op jobs, jobs redden en klassieke jobs omzetten in meer groene jobs. Dat is goed voor economie, werkgelegenheid en klimaat. Vorming en opleiding gebeurt nog steeds te weinig. De sociale zekerheid moet aan bod komen, de gezondheidzorgen kosten in de USA de helft meer dan gemiddeld in Europa, de hoogste kost van de wereld. Toch vallen 45 tot 50 miljoen Amerikanen buiten de prijzen. Zij worden er niet rijk van, de verzekeringsmaatschappijen wel."

"We moeten de Europese campagne voor financiële hervormingen nog versterken, onder het motto: "Never such a crisis again."
Er wordt gedacht aan een "transaction tax" om de financiële transacties onder controle te krijgen en om wat geld in de lege staatslade te brengen. En de hefboomfondsen, die zoveel financieel leed hebben veroorzaakt, moeten ook stevig worden aangepakt. OK, Poul, maar politiek Europa mag onze ideeën ook wel wat sterker ondersteunen.

Twijfel en optimisme

De vergadering van de "global union leaders" komt niet gemakkelijk op gang. We hebben onze eigen tekst, de "Global Unions Pittsburgh Declaration." Maar we hebben intussen ook de ontwerp-eindverklaring van de G20 zelf te pakken gekregen. Meer dan een herhaling van de grote principes van Londen zit er niet in. Amenderen dan maar, zodat we weten op welke punten we de G20-leiders deze dagen kunnen aansturen. Er heerst twijfel. Zullen de G20 niet blijven steken in de principes van Londen, zonder ze te concretiseren? Zal Obama nu verder gaan dan zijn beperkende verklaring over het ingrijpen op de ceo-bonussen? Zal Europa haar vraag tot meer financiële regulering kunnen realiseren? Zullen de groeilanden zoals China, India en Brazilië hun angst voor meer sociale regulering kunnen overwinnen? Overtuigen van sherpa's (adviseurs en onderhandelaars van de G20) en de regeringsleiders en staatshoofden, daar komt het op aan.

Greet De Keyser, de bekende VRT-correspondente in de VS confronteert me met dezelfde vragen. Maar vakbondsleiders zijn er om optimistisch te zijn. Niet zomaar, ze moeten elke kans benutten om de wereld wat rechtvaardiger en socialer te maken.

Coal and Steel

Het werd een lange reisdag gisteren. 7 uur, thuis vertrokken, 22 uur later (11 uur s'nachts hier) beëindigden we onze eerste vergadering hier. Waarom die G20 in Pittsburgh Penssylvania. Erevoorzitter John Sweeney van de AFL-CIO legt ons uit dat dit een oude kolen- en staalstad was. Het lag hier wat verscholen in de oneindige en mooie bossen op de hellingen van de Apalachen, tussen New-York en Canada. Het niet zo hoog vliegende propellervliegtuig gaf ons overigens een knap uitzicht op dit "Ardennenlandschap".

Het waren Zweden en Nederlanders die hier eeuwen voordien aanmeerden. Ze stelden het vrij goed met de Indianen en stichtten hier heel wat verschillende reformistische parochies die er nog bijzondere leefgewoonten op nahouden. Ook de Quakers en de Amish hebben hier nog altijd hun hoofdkwartieren.


Er werd hard gewerkt, maar de petroleumcrisis dwong de mijnen en heel wat staalfabrieken de poorten te sluiten. Niet allemaal, want de ellenlange zware treinen die een paar verdiepingen onder mijn hotelkamer donderen, hebben me enkele keren gewekt vannacht. Voor het overige mag ik zeker niet klagen over de mooie skyline die ik vanuit mijn kamer zie. Het stadscentrum is mooi omgeven door de Allegheny en de Monongahela, twee rivieren die iets verder de Ohio river vormen.



De Amerikanen willen Pittsburgh opnieuw propageren; "a nice small town" zeggen ze, met 350 000 inwoners in het centrum en 2,5 miljoen met de gehele agglomeratie bij. Als ik aan Amerika denk, dan denk ik aan - wat mij betreft de smaakbederver - ketchup. Wel Heinz heeft hier zijn wereldzetel. Voor het overige is de stad uit de crisis van de zeventiger jaren gekomen en specialiseerde zich in innovatie, technologie en dienstverlening.

Aan de verlichte reusachtige stadia die vannacht te zien waren, zijn baseball, American football, basket en ijshockey erg in. De Pittsburgh Steelers zijn populair. Andy Warhol, was van hier en lanceerde de pop-art, denk aan de Marilyn Monroe portretten. Er is een knap museum aan zijn werk gewijd, maar helaas geen tijd, het werk wacht. Op naar de G20 Union Summit.

Op weg naar Pittsburgh

Vandaag vertrek ik naar Pittsburgh. Dat betekent ettelijke uren op vliegvelden en in vliegtuigen. Van Brussel naar Newark (vlakbij New-York) en dan naar Pittsburgh in de staat Pennsylvania in het noord-oosten van de USA. Maar ik heb voldoende lectuur mee. Vooral documenten die ik nog eens wil doornemen. Zoals steeds wil ik zo goed mogelijk voorbereid ten tonele verschijnen.

Reden van mijn reis is natuurlijk de G20 die op 24 en 25 september doorgaat. Officieel hebben wij daar als vakbonden niets in de pap te brokken, maar sedert Washington en Londen is de G20-vakbondstop een begrip geworden. Ook de staatshoofden en eerste ministers die we zullen ontmoeten - president Kirchner van Argentinië, Bondskanselier Angela Merkel, eerste minister Yukio Hatoyama van Japan, de Australische premier Kevin Rudd en de topverantwoordelijken van internationale organisaties zoals Angel Gurría van de OESO, Pascal Lamy van de WHO en Dominique Strauss-Kahn van het IMF – kennen inmiddels het belang van deze vakbondsvergadering. Bedoeling is uiteraard om op die manier de beslissingen die de top neemt te beïnvloeden.

Zelf ben ik daar als adjunct-voorzitter van het IVV, maar in de vakbondsclub – als ik dat zo mag uitdrukken – zitten vakbondsleiders uit heel de wereld: Sharan Burrow uit Australië, Brendan Barber uit het Verenigd Koninkrijk, Da Silva Santos uit Brazilië, Michael Sommer uit Duitsland, Thamrin Mosii uit Indonesië, de oude en de nieuwe voorzitter van de Amerikaanse AFL-CIO Sweeney en Trumka, Takagi uit Japan, …

Zoals we naar aanleiding van de G20 in Londen deden dit voorjaar, hebben we met de vakbonden ook nu een Verklaring voorbereid, de ‘Pittsburgh Declaration’. Daarin zeggen we dat de crisis niet voorbij is, ondanks allerlei verklaringen i.v.m. een herstel van de economie. Zeker wat werkloosheid betreft, moet het ergste nog komen. Op wereldvlak verwachten we een stijging van de werkloosheid van 59 miljoen tegen het einde van dit jaar en een verdubbeling in de volgende 18 maanden. Miljoenen mensen zullen in de armoede terecht komen. De huidige crisis hebben we te danken aan drie decennia neoliberale politiek. Om crises te vermijden hebben we een duurzame groei nodig.

Wij willen dat dit een tewerkstellingstop wordt, een ‘job summit’. Werk is dé prioriteit, dat zegden we al in Londen. Wij willen een tewerkstellingsconferentie met alle bevoegde ministers van de G20 én de sociale partners om het Global Jobs Pact dat voor de zomer in Genève werd afgesloten tijdens de IAO-conferentie gestalte te geven. De hoofdpunten daarin zijn: investeer in werk, versterk uw sociale zekerheid en pas de internationale IAO-conventies toe. Dat is de beste garantie om uit de crisis te komen. En denk niet te vlug dat de crisis al voorbij is, blijf druk zetten op de financiële sector om deze meer te reguleren.

Hopen dat het lukt.

De wereldtop van de arbeid over de crisis. Het einde van een bijzondere conferentie.

Zo, drie zware weken zitten erop. Bij het einde van de conferentie kon ik aan Directeur-Generaal Juan Somavia de polo overhandigen met het logo "Waardig Werk." Die hadden de fietsers voor hem meegebracht voordat zij de zware tocht van Genève naar de Mont Ventoux ondernamen. Vroeger in deze blog kan je daarover meer vinden.

Buiten de campagne "waardig werk" in België stond vooral de nabespreking van de conferentie in het algemeen en het verloop van de commissie van de normen aan de agenda. Zo doen we het elk jaar.

Buiten onze commissie was er de eerste bespreking over de aanbeveling i.v.m. AIDS. Zie hiertoe de verhalen van Herman Fonck, eerder op de blog. Volgend jaar volgt een tweede bespreking. Wij hadden liever een echte conventie gezien voor dergelijk probleem, maar dat zit er niet in. Internationaal werk heeft ook zo zijn beperkingen.

Er kwam wel een "Global Jobs Pact." In de officiële Belgische verklaring wordt het terecht zo gesteld: "Het bestaat uit een aantal richtlijnen en voorstellen om de gevolgen van de crisis op een gecoördineerde en efficiënte manier te bekampen, maar ook om in de toekomst een herhaling van dergelijke noodtoestanden te voorkomen. Dit moet gebeuren door - niet alleen in woorden, maar ook in daden - eindelijk een gelijke waarde te hechten aan een sociaal- en economisch ontwikkelingsbeleid in de wereld. Door de financiële markt ten dienste te stellen van de reële economie én door deze economie ten dienste te stellen van de mensen en niet andersom. Het "Wereld Jobs Pact" is gericht aan alle landen leden van de IAO, maar is ook bedoeld om de IAO zelf een stevigere rol toe te kennen in de multilaterale fora die een beslissende stem hebben in de mondialisering van de wereldeconomie.

Dat dit wereldwijd Pact de unanieme steun van regeringen, werkgevers- en werknemersorganisaties wegdraagt is te danken aan een pragmatische opstelling en evenwichtige compromissen, rekening houdend met ideologische verschillen en gericht op de, uiteraard voor ieder land verschillende, financiële mogelijkheden."

Er moet nog veel gebeuren om deze mooie doelstellingen te realiseren natuurlijk. Ik ben benieuwd wat bijvoorbeeld de volgende G20 hiermee zal doen.
Meer over het totstandkomen van dit pact kan je vinden op deze blog in de bijdragen van Marc Leemans.

De miserie en hoop van de wereld in 25 gevallen (deel 4)

Werkgelegenheid, sociale zekerheid en sociale inspectie, drie thema's die onmiddellijk verwijzen naar de crisis.

Voor China ging het over het werkgelegenheidsbeleid. Ik herinner me levendig de scherpe reacties, vooral van de officiële vakbond toen wij twee jaar geleden de situatie van de kinderarbeid hebben besproken. Dat konden we hen niet aandoen, zeker niet vlak voor de Olympische Spelen. Nu ontmoetten we een regering open voor discussie en een kritische vakbond. We beschreven deze duidelijk nieuwe wending al vroeger in deze blog. De moeite waard om nog eens te gaan kijken.

In Chili was men onder druk van de internationale financiële instellingen overgeschakeld naar een pensioenstelsel op basis van individuële kapitalisatie en financieel rendement. Dat hebben we jaren geleden reeds aangeklaagd. Erg genoeg kwam onze voorspelling uit, het systeem is er door de financiële crisis helemaal onderdoor gegaan en weg zijn de pensioenen van de werknemers. De regering heeft nu een soort van armenpensioen opgebouwd om de grootste nood te lenigen, maar een fundamentele oplossing is er niet. Erg genoeg heeft de Internationale Arbeidsorganisatie zelf vroeger al de conventies over klassieke sociale zekerheidssystemen als voorbijgestreefd verklaard. Het zijn wel die systemen waar we nu behoefte aan hebben. Op één of andere wijze moet die discussie fundamenteel heropgenomen worden. Dit wordt geen gemakkelijke klus, niet met de werkgevers, niet met een aantal regeringen.

In Nigeria was er wat aan de hand met de inspectie, zodat er echt geen controle was en "waardig werk" een theoretisch begrip was geworden. De oproep om te verschijnen voor de commissie was blijkbaar genoeg om alle hens aan dek te roepen. De gegevens werden vooralsnog bezorgd en meteen werd ook een plan tot herstel van het inspectiesysteem opgebouwd. Nu consequent opvolgen natuurlijk.

De miserie en hoop van de wereld in 25 gevallen (deel 3)

DISCRIMINATIE VAN MIGRANTEN EN ONGELIJKE BEHANDELING, WERELDWIJD OORZAAK VAN ONRUST

België. Het moet gezegd, het geval dat niet behandeld werd, maar door de deskundigen die het rapport maakten als heel positief werd beoordeeld, is België met zijn discriminatiewetten van 2007. Deze worden beschouwd als toonaangevend, wereldwijd. Het gebeurde vroeger wel eens dat een positief geval werd besproken, als goed voorbeeld. Deze keuze werd deze keer niet gemaakt omdat we dan een problematisch land minder zouden kunnen behandelen en gezien er zoveel schrijnende situaties zijn.

In Iran zijn er opstanden na de politieke verkiezingen. Dit is niet verwonderlijk. Vrouwen, etnische minderheidsgroepen, bepaalde religieuze groepen worden er zwaar gediscrimineerd. Van sociaal overleg is er geen sprake. In een ellenlang betoog (van 33 pagina's) heeft de regering zich verdedigd. Maar al vrij vlug bleek dat er helemaal geen politieke wil is om de situatie te veranderen. De regering is echt van slechte wil. Het geval kwam dan ook in een speciale paragraaf van het algemeen verslag van de conferentie terecht. Door de slechte behandeling van officiële delegaties, kan er zelfs geen missie gestuurd worden. Deze situatie is uitzichtloos wanneer er politiek geen ommekeer komt.

In Mauretanië is er een grote ongelijkheid in de lonen van mannen en vrouwen, zelfs voor dezelfde functies. De topambtenaren van het land erkennen het zware probleem wel, maar gezien de staatsgreep en de aangekondigde verkiezingen op 18 juli, wacht de IAO voor technische ondersteuning tot de politieke situatie zich een beetje stabiliseert.

Zuid-Korea mag dan al een zogenaamd democratisch land zijn - vergeleken met zijn noorderbuur - wat betreft arbeidsvoorwaarden is het een slecht voorbeeld. De discriminatie ten aanzien van migranten, mensen worden geronseld, zelfs voor tijdelijk werk, door valse interimkantoren die zich dik laten betalen door de kandidaat-werknemers. Wanneer zij hun werk verliezen, verliezen zij ook hun verblijfsvergunning. Een vuile mensenhandel is er het gevolg van.
Ook tussen mannen en vrouwen is er een heel zware discriminatie, regulier en niet regulier werk, gewone of lage lonen, wel of geen sociale zekerheid. Een nieuwe wet van 2006 wil het tijdelijk personeel beter beschermen en tegelijk de flexibiliteit uitbreiden. Dit is water en vuur verzoenen. Dat dit niet lukt, werd door de Koreaanse vakbonden met cijfers en feiten geïllustreerd. We willen zien hoe de regring de situatie aanpakt.

Italië stond op de lijst voor discriminatie van migranten. We zijn van geen kleintje vervaard, politieke invloed is er dikwijls. Sommige ambassades, ook in Brussel, laten zich niet onbetuigd en zetten alles op alles om niet voor de commissie te moeten verschijnen. In dit geval kwam Berlusconi himself tussen. De minister van Arbeid die zou meedoen aan het debat over de crisis mocht niet meer komen. Maar het mechanisme is duidelijk en Italië is dus besproken omwille van de heel uitgesproken situatie. Maar ook de andere Europese landen mogen niet hoog van de toren blazen en hebben gelijkaardige problemen. In Italië gaat het om de mensen zonder papieren - dat klinkt ons bekend in de oren - en verder over discriminatie van Roms en Sintis. Fundamentele rechten, ook arbeidsrechten worden gefnuikt. De regering moet aantonen hoe ze deze situatie zal aanpakken. Het Belgische beleid van Mevrouw Turtelboom zou in Genève evengoed aan bod kunnen komen, want de mensen zonder papieren zijn meestal werknemers, in het zwart en dus verstoken van sociale bescherming.

Als je van miserie spreekt, dan is ook Peru niet uit de actualiteit. De keuze van het land was al gemaakt voor de zware incidenten van juni in Bagua, waar minstens 33 dodelijke slachtoffers vielen. De grote meerderheid van de bevolking bestaat - zoals in Guatemala - uit Indianen, meestal vermengingen uit verschillende historische stammen. Zij worden totaal niet gerespecteerd. Hun gronden en bezittingen worden aangeslagen om aan mijnbouw of andere economische activiteiten te doen. Dit moet volgens conventie 169 met hen overlegd worden, maar het gebeurde helemaal niet. De regering zal een speciale begeleiding krijgen vanuit de IAO. Deze kan enkel maar werken als er ook politieke wil is. Maar die hebben we niet kunnen ontwaren in het optreden van de regering tijdens de conferentie.

In Koeweit worden de rechten van vrouwen en migranten niet gerespecteerd. Vooral het huispersoneel is er erg aan toe. De regering moet dit bijsturen. Dit geval was ook als voorbeeld belangrijk. Volgende jaar is de bescherming van het huispersoneel één van de grote thema's van de conferentie. Dat is niet alleen een probleem in Koeweit, maar overal in de wereld.

Ook Israël was er niet graag bij. Het land moest zich verantwoorden voor discrminatie. De vele migranten die in Israël werken verliezen hun verblijfsvergunning wanneer ze hun werk verliezen. De werkgevers en interimbureau's maken hiervan misbruik en gebruiken dit als drukkingsmiddel. De regering nam al maatregelen, maar duidelijke onvoldoende. Dat geldt eveneens voor de verschillende ziekteverzekering van migranten en van autochtone werknemers. Dus ook op dit gebied moet er in Israël wat veranderen.

Tijdens het privé-contact dat wij met president Lula hadden, sprak hij over het wereldwijde probleem van de migratie. Hij kloeg de houding van veel Westerse landen aan. Hun beleid zal zich wreken, zei hij. Hij wenst dat dit probleem ook op de agenda komt van de G20. In Brazilië werd zopas een sterke antidiscriminatiewetgeving ten aanzien van migranten uitgewerkt.

De miserie en hoop van de wereld in 25 gevallen (deel 2)

KINDERARBEID, tien jaar na de beroemde Conventie 182

Drie landen werden opgeroepen voor schending van de conventie over de kinderarbeid. Er waren dit jaar heel wat verjaardagen te vieren, niet alleen die van 90 jaar Internationale Arbeidsorganisatie, maar ook die van 10 jaar Conventie 182 die de ergste vormen van kinderarbeid wil uitroeien en die unaniem door de Conferentie van 1999 werd goedgekeurd, een unicum in de geschiedenis van de IAO.

Rusland. Ik had de tijd niet om het echt na te gaan, maar ik denk dat Rusland niet meer voor de commissie geweest is sedert de koude oorlog. Toen spraken we natuurlijk nog van de veel grotere USSR. Rusland kampt met heel wat humanitaire problemen, onder meer met niet-aanvaardbare vormen van kinderarbeid. Het gaat vooral om kinderhandel over de grenzen heen. Kinderen worden economisch en sexueel uitgebuit. De regering werd door onze commissie opgeroepen orde op zaken te stellen, want tot nu toe behoort het uitroeien van die schande blijkbaar niet tot haar nationale of internationale prioriteiten.

De Democratische Republiek Congo kampt met vele zware problemen. Kinderen worden gedwongen ingelijfd in de legers van de krijgsheren. Ook in de Katangese mijnen werken zij gedwongen om koper, coltan en goud te delven. Meisjes worden verhandeld en worden sexslaafjes. Aan de regering wordt gevraagd de strafwetgeving aan te passen en de schuldigen te straffen. De internationale gemeenschap wordt opgeroepen om met de IAO programma's uit te werken. Vanuit België loopt een programma van twee jaar af, maar het probleem is niet weg. Dit lijkt mij wel een prioriteit voor onze ontwikkelingssamenwerking. Niet soms?

In Maleisië in Azië wordt de conventie over de minimumleeftijd niet gerespecteerd. Kinderen moeten te jong aan het werk. De regering heeft beloofd de wetgeving aan te passen. Maar de commissie wil duidelijk meer garanties en wil een kalender met opvolgbare engagementen.

De miserie en hoop van de wereld in 25 gevallen (deel 1)

Aan het einde van de Internationale Arbeidsconferentie bracht ik verslag uit over de werkzaamheden van de Commissie van de Normen. Het verslag werd goedgekeurd.

25 regeringen verschenen de vorige weken voor onze commissie. Het is opvallend hoe je doorheen deze gevallen de "state of the world" kan evalueren. Van specifieke landenproblemen tot de wereldwijde crisis. In deze bijdrage heb ik het over de vrijheid van vereniging en de schande van Japan

DE SCHANDE VAN JAPAN

Eén geval konden we niet bespreken, het is een "oud geval." Het Japanse leger had de gewoonte meisjes en jonge vrouwen als "comfort women" op te eisen in de landen die zij bezetten tijdens de tweede wereldoorlog. Zo konden de soldaten hun angst en frustraties sexueel afreageren. Dit is gedwongen arbeid en dat kan niet volgens de internationale verdragen. Toch is dit is van alle tijden en van alle oorlogen. Denk maar aan de recente Congolese oorlogen.

Alle landen die zich respecteren hebben zich openbaar verontschuldigd voor de oorlog (Duitsland), voor Rwanda (België), voor sexuele misbruiken door priesters (het Vatikaan). Japan heeft dat nog steeds niet gedaan. De Japanse werkgevers willen ook niet dat dit in onze commissie besproken wordt. Er blijven nog slechts enkele tientallen vrouwen over die nog in leven zijn. Japan en Japanners, treed uit de schande en vergoed deze mensen behoorlijk en vooral geef ze het respect dat ze verdienen.

DE VRIJHEID VAN VERENIGING

Sociale rechtvaardigheid, waardig werk staan of vallen met het recht vrije vakbonden op te richten en vrije onderhandelingen te kunnen voeren. Dit recht wordt in vele landen tegengewerkt. Twaalf regeringen moesten zich komen verantwoorden voor schendingen van dit recht en dit gaat soms heel ver.

In Colombië is dat al twintig jaar een probleem. Ook al is de wetgeving wat verbeterd, toch werden vorig jaar 40 en nu al twintig vakbondsleiders vermoord. Tijdens deze conferentie alleen al werden in Colombië drie mensen vermoord die opkomen voor anderen. Het land wordt door de Internationale Arbeisorganisatie van dichtbij opgevolgd. De regering Uribe moet nog veel sterker optreden en echte vakbondsvrijheid geven. Ze moet ook stoppen zogenaamde coöperatieven te ondersteunen. Daar worden werknemers uitgekozen om mee deel uit te maken van de leiding, maar vakbonden zijn er verboden.

In Turkije werden vorige weken tientallen vakbondsleiders aangehouden. Telkens wordt verbetering beloofd, maar de realiteit is anders. In de openbare sector worden vakbondsleden gewoon ontslagen. Betogingen worden met geweld neergeslagen. Een land dat kandidaat is om toe te treden tot de Europese Unie zou best de mensen- en werknemersrechten respecteren. Er moet een duidelijk plan en een kalender worden uitgewerkt. Een "High-level mission" zal het land bezoeken om ter plaatse de evolutie vast te stellen. De leiding van de ILO heeft gevraagd dat ik deze missie zou leiden samen met mijn werkgeverscollega de heer Ed Potter.

Buiten het gedwongen werken in Birma/Myanmar bezondigt het land zich ook aan het onderdrukken van de vrije vakbond. Leden van de FTUB worden gearresteerd, gefolterd en vermoord door de militaire junta. Of het nu gaat over de Boeddistische monniken of sociale werkers, zij worden altijd besptempeld als terroristen. Vakbondsleider Maung Maung die in de Conferentie aanwezig was werd door de regering als terrorist en bandiet bestempeld. De speciale gezant van de IAO Steve Marshall zal versterking krijgen om niet alleen de situatie van dwangarbeid aan te pakken, maar ook de vrijheid van vereniging.

Witrusland is geen democratisch land, zoveel is al lang duidelijk. Vrije vakbonden zijn er uit den boze. Maar het werk van de IAO brengt stilaan op. Er werden al een paar seminaries georganiseerd door de regering, begeleid door de IAO, met de vrije vakbonden. Er moet nog veel meer gebeuren, maar de vakbondleiders zijn onze commissie al erg dankbaar voor de eerste resultaten van het volgehouden werk.

In Costa Rica worden de vakbonden tegengewerkt door te onderhandelen met door de werkgever aangeduide werknemers. Dat heet "solidarisme." De vakbonden worden gewoon uitgesloten. De resultaten voor de werknemers zijn navenant. Costa Rica is het laboratorium voor het solidarisme. De regering wordt verzocht de aanbevelingen van onze commissie ernstig te nemen.

In Guatemala was ik dit jaar zelf op missie voor de IAO. Vakbondsleiders worden vermoord en de schuldigen worden maar niet gevonden. Omdat het rechtssysteem voor een deel corrupt is. Er komt een speciale opvolging om er voor te zorgen dat de acht nieuwe speciale rechtbanken echt hun werk zullen doen en de schuldigen worden veroordeeld. Maar ook in de vrije exportzones moet vakbondswerk toegelaten worden, nu worden vakbondsleden gewoon ontslagen. Na vakbondsacties worden bedrijven gesloten, de dag nadien start hetzelfde bedrijf terug op onder een andere naam met andere werknemers.

Pakistan zal begeleiding krijgen, want vakbondsvrijheid bestaat er niet. Er is een nieuwe wet op komst, maar ook die volgt de internationale rechtsregels niet.

In de Filippijnen worden vakbondsleiders vermoord. De twee grote organisaties zijn compleet verzwakt, gezien de zware tegenwerking van de regering. De wetgeving gaat vakbondsvrijheid tegen en leiders worden zwaar vervolgd. De regering heeft een missie van de Internationale Arbeidsorganisatie aanvaard. De minister was het erover eens dat het zo niet verder kon en dat er nu politieke wil is om de situatie te veranderen. De IAO volgt deze ernstige situatie van dichtbij op.

In Panama hebben zelfs de werkgeversorganisaties het moeilijk. Ook voor vakbonden is er geen echte vakbondsvrijheid. De regering moet wet en praktijk aanpassen aan de conventies van de IAO

Het zijn de onderwijsvakbonden die de situatie in Ethiopië hebben aangeklaagd. Leerkrachten die zich organiseren worden vervolgd en gefolterd. De regering heeft beloofd deze situatie actief aan te pakken.

In Venezuela zijn er problemen voor werkgeversorganisaties en vakbonden. De regering Chavez verkiest zelf het lot van de werknemers in handen te nemen. Er is wel al wat gebeurd, zoals de verhoging van de minimumlonen, maar de sterke inflatie heeft die verhoging al geneutraliseerd. In de bedrijven nemen arbeiderscomité's de leiding, vakbonden die niet in de pas van Chavez lopen, hebben het zeer moeilijk. De bespreking van het geval Venezuela verliep zoals gewoonlijk zeer lawaaierig. In de werknemersgroep heb je immers zowel de Chavez-aanhangers als de tegenstanders die tegelijkertijd hun gelijk uitschreeuwen. De regering werd door de commissie opgeroepen het recht van vereniging in ere te herstellen. De voorstanders van het Chavez-regime beweerden dat alleen Cuba en Venezuela de juiste remedie hebben tegen de crisis. Voor mij is duidelijk dat dergelijke regimes steeds meer geweld (moeten) gebruiken om hun systeem te kunnen handhaven. De eenvoudige mensen zullen eens te meer het slachoffer zijn.

In het Afrikaanse Swaziland is de koning alleenheerser en hij houdt niet van vakbonden, hoe braaf zijn ambtenaren in de IAO ook beloven hun best te doen. Het geval werd als zeer ernstig beschouwd wegens de vervolging van vakbondsleiders. De besluiten werden ingechreven in een speciale paragraaf van de conferentie. Dat is een zware vernedering. Jan Sitholé, die hier de commissie HIV/Aids heeft voorgezeten, en hiernaast op een foto, wordt bedreigd. Ik heb Juan Somavia, directeur-generaal van de IAO om speciale bescherming gevraagd. Hij heeft reeds in niet mis te verstane bewoordingen contact opgenomen met de regering van Swaziland.

Lula en Sarko vangen aandacht

Dankzij onze blog krijgen we veel reacties. Dat doet deugd. Dat betekent dat velen het ACV-werk hier opvolgen en appreciëren. Gisteren kregen we vragen i.v.m. de toespraken van de verschillende staatshoofden. Vooral de speeches van presidenten Lula en Sarkozy wekten belangstelling. Je kan de teksten hier vinden op
http://www.ilo.org/global/About_the_ILO/Media_and_public_information/events/ILC98/statements/lang--en/index.htm

Global Jobs Pact : mogelijks, bijna, misschien, ... afgewerkt

Dinsdagavond om 20u45 legden we in het draftingcomitee van de COW onze pennen neer. Alle ingediende amendementen waren dan behandeld. Sommige werden aanvaard, andere niet. Maar iedereen hield er een goed gevoel aan over. We konden de tekst zelfs nog verbeteren met een nieuwe paragraaf: het Global Jobs Pact uitvoeren vergt financiële middelen. Ontwikkelingslanden hebben die middelen niet. Zij moeten daarom specifieke hulp krijgen. Donorlanden en multilaterale instellingen moeten daartoe financiële fondsen samenbrengen.

De tekst ligt er dus. Maar een aantal formele stadia moeten nog doorlopen worden. Woensdagnamiddag hebben we een plenaire zitting van de COW. De niet-weerhouden amendementen kunnen dan alsnog ingebracht worden. Maar veel kans maken die niet. Wellicht zal de tekst dan plenair aanvaard worden. De officiële bekrachtiging gebeurt donderdag in de plenaire van de ILO-Conferentie. Als daar de hamer is neergekomen heeft de ILO zijn Global Jobs Pact.

Lula & Sarko: même combat ?

>


Maandag kwamen er maar liefst 7 staatshoofden spreken op de Global Jobs Summit. De presidenten van Polen, Finland, Mozambique, Brazilië, Frankrijk, Argentinië, en Togo stonden opeenvolgend achter het spreekgestoelte met ILO-logo.

2 van deze toespraken oogstten gemeende staande ovaties. Zeker verwacht, die van de Braziliaanse president Lula. Eerder onverwacht, die van onze zuiderbuur, president Sarkozy.

Luc Cortebeeck: "Voor de officiële toespraak hadden wij samen met enkele vakbondsleiders een privé-contact met president Lula. Hij zei ondermeer dat ons werk in Londen (G-20) toch heel wat opgeleverd heeft; ondermeer het belang van werkgelegenheid werd in de officiële tekst in de verf gezet samen met de betrokkenheid van de IAO bij volgende besprekingen G-20. 'De druk van de internationale vakbeweging moeten jullie nog versterken voor de volgende vergadering van de G-20 in september. Overigens, die G-20 moet een G-40 en meer worden. Het is duidelijk dat het IMF en de Wereldbank hun rol niet spelen en zeker niet in staat zijn de verantwoordelijkheid van de global governance op te nemen.'"

Hij zou ook nog een vergadering hebben met andere groeilanden, zoals China, Rusland en India. Hij hoopt dat ook president Obama voldoende de sociale dimensie van de maatregelen tegen de crisis zou ondersteunen.

Maandag: weer Brusseldag

Het werk in de aids-commissie zit er voor mij op. Vrijdag werden in de commissie de laatste punten afgehandeld. Zaterdag was er nog een beperkt redactiecomité om de eindtekst van de aanbeveling in zijn definitieve plooi te gieten. Met bijvoorbeeld discussies over vragen hoe je “empowerment” van vrouwen in het Frans vertaalt. (Dat werd “autonomisation”.) Het ontwerpverslag van het commissiewerk werd vandaag maandag in de commissie behandeld en staat inmiddels op de ILO website. De freaks vinden het hier: http://www.ilo.org/wcmsp5/groups/public/---ed_norm/---relconf/documents/meetingdocument/wcms_108124.pdf

Na de goedkeuring van dit verslag en de ontwerptekst in de plenaire vergadering zit het werk er helemaal op. Althans voor dit jaar. Want volgend jaar wacht de tweede lezing en hopelijk de goedkeuring van de aanbeveling. Dan pas hebben we een officiële ILO-aanbeveling rond AIDS. Die aanbeveling moet dan binnen het jaar in elk van de 183 landen worden voorgelegd aan de wetgevende macht die bevoegd is voor die materie. En elk land moet binnen het jaar, of uiterlijk 18 maand, verslag uitbrengen bij de ILO verslag daarover uitbrengen, en over welk gevolg ze eraan gegeven hebben. En nadien ook nog, elke keer als hen dat gevraagd wordt door de Governing Body.

De ontwerptekst van de aanbeveling heeft ongetwijfeld sterke punten. Inzake het verbod op testen van werknemers en sollicitanten op hun HIV-status, en de bescherming van hun privacy is het een sterke tekst. Uitzonderingen zijn slechts mogelijk in zeer uitzonderlijke en zeer specifieke gevallen, ingegeven door reden van arbeidsveiligheid, indien bepaald in nationale wetgeving en in akkoord met de sociale partners. Voor verplegers in een operatiekwartier bijvoorbeeld. Onze amendementen met al die beschermende en beperkende clausules zijn integraal in de eindtekst opgenomen. Het lobbyen bij de Belgische regeringsvertegenwoordigers bij de Europese unie en de Franse woordvoerder van de industrielanden (Imec) leidde ertoe dat de Europese Unie overstag ging, en al onze beperkende amendementen van mijn handgeschreven papiertje op hun initiële vage en kamerbrede uitzondering op het testverbod (testen mag niet, “except in specific cases” ) werden goedgekeurd. Ondanks de hardnekkige oppositie van de Britse regering. De twee Belgische dokters in de EU-delegatie hebben dat met succes mee laten kantelen.

We maakten goede afspraken in de werknemersgroep voor volgend jaar. Een bijeenkomst in oktober om nieuwe amendementen tijdig voor te bereiden. Om die al meteen in de nationale consultaties in te brengen. Wordt vervolgd.

Na de besprekingen van vrijdagavond in de AIDS-commissie zat voor mij het werk erop. Nog in de commissie van de normen de bespreking gevolgd over Swaziland. Met Jan Sithole, de voorzitter van onze werknemersgroep in de Aidscommissie, in een heel andere rol. Met goed gestoffeerde klachten hoe het regime daar vakbondslui als terroristen behandelt, en willekeurig arresteert. Zijn minister van Arbeid die drie kwartier lang in een slijmerige toespraak alle klachten poogde te ontkennen, minimaliseerde en betere wetgeving beloofde. En de woordvoerder van de werkgevers die hem nadien in messcherpe bewoording met zoveel woorden liet weten dat hij hem niet geloofde. De commissie van de normen ging de nacht in met nog twee andere gevallen op het lijstje. Die absoluut die avond of nacht nog moesten afgewerkt: het was de laatste commissie bijeenkomst.

Licht nachtelijk gestommel verraadde vele uren later de thuiskomst van mijn ACV-collega’s in het hotel in Divonne. Of is het rond vier uur al vroegochtendlijk gestommel ? Het belette Luc Cortebeeck niet om enkele uren later alweer paraat te zijn om de ACV-fietsers van Geneve tot de Ventoux te verwelkomen bij hun bezoek aan de ILO. Hun relaas met messcherpe foto's vind je op http://vangenevetotventoux.skynetblogs.be/post/7067769/zaterdag-13-juni#comments

s’Avonds laat parkeer ik mijn auto weer thuis voor de deur. Een rustdag. En deze maandagmorgen weer een diensthoofdenvergadering. Discussies over kostenregelingen voor gsm’s. Van de problemen in de wereld naar die van de micro-cosmos van het nationaal ACV-secretariaat. Het is nog wat wennen.

Nigel is gedoopt

Vorige dagen dacht ik soms aan “We’re only making plans for Nigel”, ooit een hitje van XTC. Ik had de indruk dat werkgevers en (een aantal) regeringen geen echte en ernstige afspraken wilden maken ivm de globale economische crisis.

De zogeheten “Nigel” (want zolang de besprekingen liepen wilden de werkgevers er geen formele titel aan geven) kon voor hen maar best een bleek mager beestje blijven. Maar we hadden een goede uitgangspositie, een goede ploeg en een goede strategie.

We vertrokken van een goede ontwerp-samenvatting van het ILO-secretariaat. Een tekst die de werkgevers niet konden smaken. Maar de crisis-waarheid kwetst inderdaad soms wel wat. Ook hier was het “an (economical) unconvenient truth”.

We hadden een goed gerodeerde draftingploeg: Yves Veyrier (CGT-FO Frankrijk), Magnus Norodahl (ICL IJsland), Halimah Yacob (SNTUC Singapore), Toolsyraj Benydin (NTUC Mauritius) en ikzelf. Onze woordvoerdster was Sharan Burrow (ACTU Australië) die voorzitster is van onze wereldvakbond IVV. En Esther Busser (IVV-Genève) gaf ons knappe ondersteuning.

Onze strategie van constructieve tekstvoorstellen nam meermaals de werkgevers en regeringen mee in een goed compromis. 28 uur hebben we erover vergaderd. Met uitputtende nachtelijke uitlopers.

Het resultaat van dat alles mag er zijn. Een consensustekst die de vinger legt op de harde gevolgen van de crisis. Die zegt volgens welke principes het herstel moet opgebouwd worden. Die nadruk legt op de Waardig Werk Agenda (de crisis mag niet leiden tot een neerwaartse sociale spiraal). En die benadrukt dat men moet komen tot een faire globalisering. Als uitsmijter wijzen we de ILO nog even op zijn verantwoordelijkheden en opdrachten.

De Nigel kreeg ook een doopnaam: “A Global Jobs Pact”. In de eerste plenaire zitting kreeg het ontwerp alvast zeer goede reacties van verschillende regeringen. Ook de Belgische vertegenwoordiger, François Vandamme, gaf een goede appreciatie. Hij verduidelijkte, via een paar zwakke punten, waarom het geen historisch akkoord kan genoemd worden. Hij heeft gelijk. We hebben nochtans met de werknemers geprobeerd om meer bindende afspraken te maken over een aantal punten. Maar “it takes two to tango” (en in de tripartiete ILO zelfs “three”).

Deze ontwerp tekst kan nu tot maandag nog geamendeerd worden. Woensdag leggen we er dan de laatste hand aan. Ook dat dreigt weer een avondmarathon te worden. Donderdag wordt de tekst dan finaal goedgekeurd in de COW en vrijdag door de plenaire ILO-Conferentie. Pas dan zal je het officiële Global Jobs Pact kunnen lezen op http://www.ilo.org/.

Maar Nigel kreeg dus alvast een naam. “We only want what’s best for him….”

ACV-fietsers op bezoek

Na een vergadering tot vanmorgen 4u zou zaterdag een iets rustiger dag worden. Om 10u kregen we bezoek van 14 ACV-personeelsleden en militanten. Een groep syndicalisten die de uitdaging aangaan om vanuit Genève met de fiets de Alpen te doorkruisen richting Mont-Ventoux. Op hun programma ondermeer bekende Alpencols zoals de Col de la Madeleine en de Galibier. Aangekomen bij de Mont-Ventoux is het plan die ook nog te beklimmen in het kader van het jaarlijkse Sporta-evenement daar.

De ACV-deelnemers hebben allen 2 passies gemeen: de liefde voor de fiets en een gezonde portie sociaal engagement. Die twee passies vinden elkaar. Met de fietstocht ondersteunen ze de campagne Waardig Werk. Want enerzijds zamelen ze geld in voor de Cambodjaanse textielvakbond C.CADWU, een organisatie die werkt in heel moeilijke omstandigheden en wat extra steun heel hard kan gebruiken. Anderzijds proberen ze met dit sportief exploot de campagne Waardig Werk bij zoveel mogelijk mensen bekend te maken.


De delegatie, allen getooid in groene polo’s met daarop het logo van waardig werk/decent work hebben we ontvangen in de gebouwen van de IAO samen met de Finse Executive Director Kari Tapiola. Na een korte uitleg over het ontstaan en belang van de IAO door Chris Serroyen en Herman Fonck, kwamen we al snel tot de inzet van deze conferentie. Heel veel van de thema’s die hier in Genève besproken worden, bv. gelijke kansen tussen mannen en vrouwen of de aanpak van de crisis, zijn thema’s waarmee deze collega’s in België dagdagelijks geconfronteerd worden in de bedrijven. Hier hebben ze kunnen ervaren en zien hoe deze problematiek ook wereldwijd wordt aangepakt.

Na een vlugge rondleiding in het imposante IAO-gebouw werd even stilgestaan bij de prachtige bronzen beelden van Constantin Meunier: de mijnwerker en de buldrager. Twee prachtige beelden die de hoofdingang sieren en die niemand onverschillig kunn laten, een passend geschenk van België. De speciale shuttle-busjes van de Internationale Arbeidsconferentie brachten ons naar de UNO, waar onder meer deze Internationale Arbeidsconferentie plaatsvindt. Na de strenge controle, nog even op de groepsfoto vooraleer door dit grote gebouw te toeren.

De "filets de perche," kleine gebakken visjes van hier smaakten lekker aan de rand van her Meer van Genève. De voorzitster van het Internationaal Vakverbond Sharan Burrows en Leroy Trottman, de werknemersvoorzitter van de conferentie kwamen iedereen nog even moed inspreken. De directrice van het normendepartement Cléopatra Doumbia vond de actie van onze fietsers geweldig, alleen had ze graag wat meer vrouwen gezien, ze trok meteen de polo aan. We namen afscheid en wensten hen veel succes, vriendschap, veiligheid en solidariteit doe. Voor mij was het inmiddels hoog tijd om een beetje te rusten.

Hoorde u al ooit van Kiribati ?

Wij voor deze conferentie ook niet. Andrée wel. Want Kiribati is een van de 167 landen die met een tripartite delegatie aanwezig zijn op deze Internationale Arbeids Conferentie. (Zou Kiribati overigens een provincie hebben die Kiriwiti heet ?)

Hoe dan ook de plenaire vergadering van de Aids commissie is een bont gezelschap. We hebben drie Afrikaanse woordvoerders.

De voorzitster is de Zuidafrikaanse Thembi Nene-Shezi van het ministerie van Arbeid. Onze Jan Sithole doet het woord voor de vakbonden. En voor de werkgevers hebben we Patrick Obath, de nationale voorzitter van de Keniaanse werkgeversfederatie.

)

Naarmate de amendementenslag vordert, dag na dag, we worstelen ons door 304 amendementen, in langgerekte zittingen tot ’s avonds laat, worden de woordvoerders vermoeid. En zoals u dat kent van resoluties op congressen komt het erop aan om op het gepaste moment een goeie formulering te vinden, een subamendement in te dienen op weer een ander subamendement. En zo het laken weer wat naar de vakbondskant te trekken. De aanhouder wint vaak.

Dus pijnigen we met meerdere collega’s in de werknemersgroep onze hersenen, kriebelen op bloc notes kleine papiertjes vol met allerlei alternatieve (engelse) formuleringen, een paar trefwoorden voor argumenten, en schuiven dat door naar Jan Dereymaeker die dat dan uitfiltert voor onze woordvoerder.

Vandaag moeten er nog een 50tal amendementen erdoor. Het wordt dus vergaderen tot de finish. Met het op einde nog een politiek gevoelige discussie over de follow-up. Willen we wat meer als na een paar jaar blijkt dat voor belangrijke delen van de wereldbevolking de aanbeveling niet wordt opgevolgd ? En mag de ILO conventie 111 met een verbod op discriminatie, ook een verbod op discriminatie wegens HIV status bevatten ?

Het ziet er naar uit dat het een lange dag wordt

Draften is droge bedoening

Diegenen die bij het woord “draft” spontaan denken aan een fris getapte pint bier zijn eraan voor de moeite. Als lid van het drafting committee van de Commission of the Whole (COW) ondervind ik dat nu reeds twee lange dagen. Ons redactiecomité is een klein parlement: 6 werkgevers, 6 werknemers, 12 regeringen en nog pakweg een kleine 10 ILO-medewerkers.

De eerste dag zaten we ei zo na bij een breuk met de werkgevers. Het ILO-secretariaat van de COW had een vrij goede ontwerptekst gemaakt op basis van de vele tussenkomsten in de commissie. Te goed naar mijn aanvoelen. Dat bleek snel te kloppen. De werkgevers, die in de plenaire COW zeer spaarzaam waren tussengekomen, vonden het ontwerp onvolledig, onevenwichtig, onverstaanbaar,… Kortom op die basis wilden ze er geen woorden aan verspillen. Harde uitspraken die mijn aanvoelen, jammer genoeg, bevestigden.

Na enkel uren overtuigingsproces kwamen we dan toch tot een akkoord over de werkwijze. We zouden van de “office-text” vertrekken maar iedereen kon inbrengen wat men maar wenste. Geen veto’s, geen taboes. En by the way. De werkgevers wilden zeker nog geen uitspraak doen over de aard van het instrument. Dat werd dan maar “Nigel” genoemd. In Vlaanderen zou dat “Flip” of “Jef” geworden zijn.

Met slopende besprekingen zijn we dan aan die Nigel begonnen. De eerste dag konden we om 20u fier terugkijken op welgeteld één bladzijde common agreed text. De tweede dag begonnen we om 10u en sloten we om 23 uur af met nog eens 2 bladzijden overeenstemming. Op elke slak wordt zout gelegd. Elk woord wordt omgedraaid en vervangen door een synoniem. Paragrafen worden “deleted” of “added”. We werken rechtstreeks op een groot scherm volgens een zeer complexe en trage werkwijze.

In elke paragraaf worden alle amendementen aangebracht; van werkgevers, werknemers en regeringen. Dat alles staat voor je neus geprojecteerd. En dan beginnen we in die warboel van vette, cursieve, onderstreepte woorden te zoeken naar overeenstemming. Misschien dat woord toch maar vervangen. Of die zin even omdraaien. En waarom het niet even anders formuleren. Dat alles met simultaanvertaling naar Engels, Frans en Spaans. 's Avonds heb je er wel een punthoofd van. En tussendoor in de snackbar (die om 19u onherroepelijk sluit – avondzitting of niet) snel nog wat zorgen voor proviand; een sponzenbroodje, een straffe koffie en wat chocola.

Morgen, vrijdag, staan we voor de derde dag “draften”. Dan moeten de laatste 2 pagina’s er door. Want alles moet nog vertaald worden. Zaterdag moet alles immers beschikbaar zijn voor een ganse dag plenaire bespreking. En zondag is ons werkschema reeds ingevuld met interne consultaties.

Dat zijn de decent working conditions in ons (en elk ander) comité. Je kan er best maar even mee lachen. En dromen van een fris getapte pint. Maar die draft zal nog even moeten wachten.

Commissie Gendergelijkheid

Gender gelijkheid is een fundamentele waarde voor de IAO. Een transversaal thema in de IAO Waardig Werk Agenda. Daarover lijkt iedereen het hier eens: overheden, werknemers en werkgevers. Maar hoe vertaal je nu zoiets naar al die werkende vrouwen en mannen op de werkvloer? Daar is het laatste woord nog niet over gezegd.

Na 24 jaren stond daarom dit thema eindelijk nog eens op de agenda van de arbeidsconferentie voor een algemene discussie. Het was de bedoeling dat de Commissie Gender Gelijkheid, op basis van “best practices”, het werk van de IAO en haar leden opnieuw richting te geven. Of de Commissie de verwachtingen zal inlossen is ten zeerste de vraag:
- Ten eerste omdat het mandaat van de Commissie van bij het begin erg beperkt was. Ze kan enkel “conclusies” aannemen, zoals elke Commissie dat moet doen, dus geen sprake van arbeidsnormen of een IAO actieplan. We moeten dus hopen dat iemand gewicht geeft aan die conclusies en er daadwerkelijk mee aan de slag gaat. De mensen van het gender departement van de IAO lijken alvast vastberaden om dat te doen, en dat geeft toch nog wat hoop.
- Ten tweede omdat de discussie op een erg onhandige manier geleid werd. De voorzitter van de commissie heeft de 4 discussiepunten er op anderhalve dag doorgejaagd!!! Gevolg: groepen konden het tempo amper bijhouden en waren dus niet altijd even goed voorbereid. Zeker de overheden waren bijzonder zwak. Waar normaal gezien de regionale blokken (Europese Unie, Afrikaanse Unie, Latijns-Amerika) met één stem spreken, was het dit jaar ieder voor zich in deze commissie. En zeker het Tsjechische Voorzitterschap van de EU heeft hier een slechte beurt gemaakt.

Dat de debatten dan ook erg vaag en algemeen bleven, is geen verrassing. Iedereen legde zijn of haar ei op tafel, zonder op zoek te gaan naar een minimale vorm van consensus. Dat werk werd mooi doorgeschoven naar het redactiecomité. En toen die dan met een eerste voorstel van conclusies op tafel kwamen, was het raak: alle groepen samen schoven niet minder dan 185 amendementen naar voor!!
Het heeft ons drie lange dagen gekost om erdoor te raken en tot een consensus te komen. Het was alsof we helemaal moesten herbeginnen! Gisterenavond om 21u30 was het dan zover, alle amendementen behandeld. Nu wordt het dus wachten op hoe de finale tekst er zal uitzien.

Luc's team

Het is dringen in de "Committee on the Application of Standards." Sinds twee jaar is er plaatsgebrek in de toch wel grote zaal van de Raad van Bestuur van de Internationale Arbeidsorganisatie. Het balkon meegerekend zijn er ongeveer 350 plaatsen en toch heeft "het bureau" een extra zaal geopend waar de werkzaamheden op video kunnen gevolgd worden.
Om alvast het werk goed te laten verlopen heeft iemand op de eerste rij een plaatje gezet: "Luc's team." Wij zijn in de discussie van de landen, de "gevallen" nu juist over de helft, we hebben 13 van de 25 landen besproken en hebben nog vandaag donderdag en morgen vrijdag om de volgende 12 gevallen af te werken. Dat betekent dat dat wij met dag- en nachtzittingen werken. De agenda vandaag vermeldt vergaderingen tot 22 uur, of later indien nodig. De Belgische regering die vanavond een diner aanbiedt, zal het wellicht zonder ons moeten stellen; hoogstens kunnen wij laat even langslopen.

Persoonlijk breng ik die lange dagen door in de zaal. Gevallen inleiden, uitleiden en met mijn werkgeverscollega en de voorzitter onderhandelen over de uitspraak, de conclusies. Het geheim van onze - voorlopig toch als succesvol beschouwde - methode zit niet bij Luc maar wel bij 'Luc's team.' Elk geval wordt juridisch uitgewerkt door Andrée Debrulle of Gilbert De Swert of Chris Serroyen. Véronique Rousseau organiseert vergaderingen met de mensen van het land, om feiten en realiteiten te kunnen verwerken. Zij werken 'back-office' en staan me in de zaal bij wanneer het geval dat zij voorbereid hebben, besproken wordt. Het tempo is hels, toch houden we de kwaliteit hoog. Marc Leemans en Herman Fonck werken in andere commissies, hun verhalen kan je op hun blog lezen. Toch fier over dit "dreamteam."