Wereldcongres Internationaal Vakverbond - Vancouver - 21 tot 25 juni

Het 2de wereldcongres van het Internationaal Vakverbond (IVV) draait rond de wereldcrisis en de sociale oplossingen voor deze crisis.


Het ACV stuurt een sterke delegatie naar dit congres. De delegatie wordt geleid door Luc Cortebeeck die ondervoorzitter van het IVV is.



woensdag 17 juni 2009

Lula en Sarko vangen aandacht

Dankzij onze blog krijgen we veel reacties. Dat doet deugd. Dat betekent dat velen het ACV-werk hier opvolgen en appreciëren. Gisteren kregen we vragen i.v.m. de toespraken van de verschillende staatshoofden. Vooral de speeches van presidenten Lula en Sarkozy wekten belangstelling. Je kan de teksten hier vinden op
http://www.ilo.org/global/About_the_ILO/Media_and_public_information/events/ILC98/statements/lang--en/index.htm

Global Jobs Pact : mogelijks, bijna, misschien, ... afgewerkt

Dinsdagavond om 20u45 legden we in het draftingcomitee van de COW onze pennen neer. Alle ingediende amendementen waren dan behandeld. Sommige werden aanvaard, andere niet. Maar iedereen hield er een goed gevoel aan over. We konden de tekst zelfs nog verbeteren met een nieuwe paragraaf: het Global Jobs Pact uitvoeren vergt financiële middelen. Ontwikkelingslanden hebben die middelen niet. Zij moeten daarom specifieke hulp krijgen. Donorlanden en multilaterale instellingen moeten daartoe financiële fondsen samenbrengen.

De tekst ligt er dus. Maar een aantal formele stadia moeten nog doorlopen worden. Woensdagnamiddag hebben we een plenaire zitting van de COW. De niet-weerhouden amendementen kunnen dan alsnog ingebracht worden. Maar veel kans maken die niet. Wellicht zal de tekst dan plenair aanvaard worden. De officiële bekrachtiging gebeurt donderdag in de plenaire van de ILO-Conferentie. Als daar de hamer is neergekomen heeft de ILO zijn Global Jobs Pact.

dinsdag 16 juni 2009

Lula & Sarko: même combat ?

>


Maandag kwamen er maar liefst 7 staatshoofden spreken op de Global Jobs Summit. De presidenten van Polen, Finland, Mozambique, Brazilië, Frankrijk, Argentinië, en Togo stonden opeenvolgend achter het spreekgestoelte met ILO-logo.

2 van deze toespraken oogstten gemeende staande ovaties. Zeker verwacht, die van de Braziliaanse president Lula. Eerder onverwacht, die van onze zuiderbuur, president Sarkozy.

Luc Cortebeeck: "Voor de officiële toespraak hadden wij samen met enkele vakbondsleiders een privé-contact met president Lula. Hij zei ondermeer dat ons werk in Londen (G-20) toch heel wat opgeleverd heeft; ondermeer het belang van werkgelegenheid werd in de officiële tekst in de verf gezet samen met de betrokkenheid van de IAO bij volgende besprekingen G-20. 'De druk van de internationale vakbeweging moeten jullie nog versterken voor de volgende vergadering van de G-20 in september. Overigens, die G-20 moet een G-40 en meer worden. Het is duidelijk dat het IMF en de Wereldbank hun rol niet spelen en zeker niet in staat zijn de verantwoordelijkheid van de global governance op te nemen.'"

Hij zou ook nog een vergadering hebben met andere groeilanden, zoals China, Rusland en India. Hij hoopt dat ook president Obama voldoende de sociale dimensie van de maatregelen tegen de crisis zou ondersteunen.


Lula begon zijn formele toespraak met de vaststelling dat Brazilië gelukkig klaar stond om de crisiseffecten op te vangen. Hij had in de jaren voordien zwaar geïnvesteerd in het opbouwen van een sociaal vangnet. De laatste 5 jaar creëerde Brazilië liefst 10 miljoen formele jobs erbij. Werknemers die daardoor ook beroep kunnen doen op ziekteverzekering, werkloosheidsgeld, enz.


Lula vatte het zo samen : “Solidarity is the road for social development”. Hij analyseerde zeer scherp . Wereldbank en IMF hebben vandaag geen enkel voorstel van oplossing om uit de crisis te raken. Het zullen de regeringen en sociale partners zijn die het heft in eigen handen moeten nemen. “Not only complaining, but proposing”, “We need new commitments”. Na zijn formele toespraak ging hij nog ruim 10 minuten door met persoonlijke commentaren. Met wat leedvermaak zei hij dat de grote rating agencies, die tot voor kort veel ontwikkelingslanden een slechte rating gaven, nu plots hun eigen land moesten raten; en wel negatief.


Lula stelde dat landen die niet investeren in social welfare hun eigen economie kapot maakten. En investeren vergt voldoende middelen. Landen die zich organiseren op basis van een laag belastingsniveau kunnen niet overleven. Ze hebben geen middelen om een sociale zekerheid uit te bouwen, om openbare investeringen te doen,... “In Latin and Central-America we have countries with only a taxation of 9%. They simply can not survive”. Juist nu in deze crisisperiode is immers een sterke overheid méér dan nodig. Hij deed een warme oproep om sociale dialoog in nog meer landen toe te passen. Om sociaal welfare wereldwijd uit te bouwen te respecteren. Als uitsmijter zei hij dat hij nog kon doorgaan maar moest stoppen. Omdat hij een middaglunch had met president Sarkozy.


En dat dit een vruchtbare lunch was hebben we gemerkt toen Sarkozy net na de middag het woord nam. Ook hij maakte een scherpe veroordeling van het ongebreidelde kapitalisme. “Face à un capitalisme devenu fou, faut-il attendre encore?” De afwezigheid van regulering veroordeelt ons economisch, sociaal en moreel. In de wereld van morgen moet er meer “raison”, redelijkheid, zijn. “Nous aurons la raison, ou la révolte. Nous aurons la justice, ou la violence. Nous aurons la protection, ou le protectionnisme.”


We moeten werk maken van gelijke rechten: recht op gezondheid, op werk, op leefmilieu én op handel. Die moeten op gelijke voet staan. Het kan niet langer dat de toekenning van financiële steun (van Wereldbank of IMF), landen verplicht tot een desastreus sociaal beleid. Die toekenning van de financiële steun moet juist anders geconditioneerd worden. Als een land niet voldoende doet voor leefmilieu, voor volksgezondheid, inzake sociaal beleid,..., zou het juist geen steun mogen krijgen.



Sarkozy pleitte ervoor om een systeem van prejudiciële vragen te creëren om problemen en geschillen aan te pakken. Waarbij Wereldbank, IMF, WHO en IAO mekaar bevragen en bevruchten. Geen puur financiële beslissing zonder sociale dimensie. We moeten ons volledige systeem van samenwerking binnen de UNO herdenken.


Van Lula had ik zo’n toespraak verwacht, van Sarkozy evenwel niet. Beiden pleitten voor een echt sociaal beleid. Waarbij men vandaag radicaal andere keuzes moet maken. Omdat het verleden, “le capitalisme dérégulé” bewees dat het zijn limieten voorbijgeschoten is. Als beiden die uitspraken echt ter harte nemen en waar proberen te maken, dan kan de crisis misschien toch tot meer gelijkheid leiden. Lula & Sarko, même combat? We kunnen het alleen maar hopen.
<

Maandag: weer Brusseldag

Het werk in de aids-commissie zit er voor mij op. Vrijdag werden in de commissie de laatste punten afgehandeld. Zaterdag was er nog een beperkt redactiecomité om de eindtekst van de aanbeveling in zijn definitieve plooi te gieten. Met bijvoorbeeld discussies over vragen hoe je “empowerment” van vrouwen in het Frans vertaalt. (Dat werd “autonomisation”.) Het ontwerpverslag van het commissiewerk werd vandaag maandag in de commissie behandeld en staat inmiddels op de ILO website. De freaks vinden het hier: http://www.ilo.org/wcmsp5/groups/public/---ed_norm/---relconf/documents/meetingdocument/wcms_108124.pdf

Na de goedkeuring van dit verslag en de ontwerptekst in de plenaire vergadering zit het werk er helemaal op. Althans voor dit jaar. Want volgend jaar wacht de tweede lezing en hopelijk de goedkeuring van de aanbeveling. Dan pas hebben we een officiële ILO-aanbeveling rond AIDS. Die aanbeveling moet dan binnen het jaar in elk van de 183 landen worden voorgelegd aan de wetgevende macht die bevoegd is voor die materie. En elk land moet binnen het jaar, of uiterlijk 18 maand, verslag uitbrengen bij de ILO verslag daarover uitbrengen, en over welk gevolg ze eraan gegeven hebben. En nadien ook nog, elke keer als hen dat gevraagd wordt door de Governing Body.

De ontwerptekst van de aanbeveling heeft ongetwijfeld sterke punten. Inzake het verbod op testen van werknemers en sollicitanten op hun HIV-status, en de bescherming van hun privacy is het een sterke tekst. Uitzonderingen zijn slechts mogelijk in zeer uitzonderlijke en zeer specifieke gevallen, ingegeven door reden van arbeidsveiligheid, indien bepaald in nationale wetgeving en in akkoord met de sociale partners. Voor verplegers in een operatiekwartier bijvoorbeeld. Onze amendementen met al die beschermende en beperkende clausules zijn integraal in de eindtekst opgenomen. Het lobbyen bij de Belgische regeringsvertegenwoordigers bij de Europese unie en de Franse woordvoerder van de industrielanden (Imec) leidde ertoe dat de Europese Unie overstag ging, en al onze beperkende amendementen van mijn handgeschreven papiertje op hun initiële vage en kamerbrede uitzondering op het testverbod (testen mag niet, “except in specific cases” ) werden goedgekeurd. Ondanks de hardnekkige oppositie van de Britse regering. De twee Belgische dokters in de EU-delegatie hebben dat met succes mee laten kantelen.

We maakten goede afspraken in de werknemersgroep voor volgend jaar. Een bijeenkomst in oktober om nieuwe amendementen tijdig voor te bereiden. Om die al meteen in de nationale consultaties in te brengen. Wordt vervolgd.

Na de besprekingen van vrijdagavond in de AIDS-commissie zat voor mij het werk erop. Nog in de commissie van de normen de bespreking gevolgd over Swaziland. Met Jan Sithole, de voorzitter van onze werknemersgroep in de Aidscommissie, in een heel andere rol. Met goed gestoffeerde klachten hoe het regime daar vakbondslui als terroristen behandelt, en willekeurig arresteert. Zijn minister van Arbeid die drie kwartier lang in een slijmerige toespraak alle klachten poogde te ontkennen, minimaliseerde en betere wetgeving beloofde. En de woordvoerder van de werkgevers die hem nadien in messcherpe bewoording met zoveel woorden liet weten dat hij hem niet geloofde. De commissie van de normen ging de nacht in met nog twee andere gevallen op het lijstje. Die absoluut die avond of nacht nog moesten afgewerkt: het was de laatste commissie bijeenkomst.

Licht nachtelijk gestommel verraadde vele uren later de thuiskomst van mijn ACV-collega’s in het hotel in Divonne. Of is het rond vier uur al vroegochtendlijk gestommel ? Het belette Luc Cortebeeck niet om enkele uren later alweer paraat te zijn om de ACV-fietsers van Geneve tot de Ventoux te verwelkomen bij hun bezoek aan de ILO. Hun relaas met messcherpe foto's vind je op http://vangenevetotventoux.skynetblogs.be/post/7067769/zaterdag-13-juni#comments

s’Avonds laat parkeer ik mijn auto weer thuis voor de deur. Een rustdag. En deze maandagmorgen weer een diensthoofdenvergadering. Discussies over kostenregelingen voor gsm’s. Van de problemen in de wereld naar die van de micro-cosmos van het nationaal ACV-secretariaat. Het is nog wat wennen.

zondag 14 juni 2009

Nigel is gedoopt


Vorige dagen dacht ik soms aan “We’re only making plans for Nigel”, ooit een hitje van XTC. Ik had de indruk dat werkgevers en (een aantal) regeringen geen echte en ernstige afspraken wilden maken ivm de globale economische crisis.

De zogeheten “Nigel” (want zolang de besprekingen liepen wilden de werkgevers er geen formele titel aan geven) kon voor hen maar best een bleek mager beestje blijven. Maar we hadden een goede uitgangspositie, een goede ploeg en een goede strategie.

We vertrokken van een goede ontwerp-samenvatting van het ILO-secretariaat. Een tekst die de werkgevers niet konden smaken. Maar de crisis-waarheid kwetst inderdaad soms wel wat. Ook hier was het “an (economical) unconvenient truth”.

We hadden een goed gerodeerde draftingploeg: Yves Veyrier (CGT-FO Frankrijk), Magnus Norodahl (ICL IJsland), Halimah Yacob (SNTUC Singapore), Toolsyraj Benydin (NTUC Mauritius) en ikzelf. Onze woordvoerdster was Sharan Burrow (ACTU Australië) die voorzitster is van onze wereldvakbond IVV. En Esther Busser (IVV-Genève) gaf ons knappe ondersteuning.

Onze strategie van constructieve tekstvoorstellen nam meermaals de werkgevers en regeringen mee in een goed compromis. 28 uur hebben we erover vergaderd. Met uitputtende nachtelijke uitlopers.

Het resultaat van dat alles mag er zijn. Een consensustekst die de vinger legt op de harde gevolgen van de crisis. Die zegt volgens welke principes het herstel moet opgebouwd worden. Die nadruk legt op de Waardig Werk Agenda (de crisis mag niet leiden tot een neerwaartse sociale spiraal). En die benadrukt dat men moet komen tot een faire globalisering. Als uitsmijter wijzen we de ILO nog even op zijn verantwoordelijkheden en opdrachten.

De Nigel kreeg ook een doopnaam: “A Global Jobs Pact”. In de eerste plenaire zitting kreeg het ontwerp alvast zeer goede reacties van verschillende regeringen. Ook de Belgische vertegenwoordiger, François Vandamme, gaf een goede appreciatie. Hij verduidelijkte, via een paar zwakke punten, waarom het geen historisch akkoord kan genoemd worden. Hij heeft gelijk. We hebben nochtans met de werknemers geprobeerd om meer bindende afspraken te maken over een aantal punten. Maar “it takes two to tango” (en in de tripartiete ILO zelfs “three”).

Deze ontwerp tekst kan nu tot maandag nog geamendeerd worden. Woensdag leggen we er dan de laatste hand aan. Ook dat dreigt weer een avondmarathon te worden. Donderdag wordt de tekst dan finaal goedgekeurd in de COW en vrijdag door de plenaire ILO-Conferentie. Pas dan zal je het officiële Global Jobs Pact kunnen lezen op http://www.ilo.org/.

Maar Nigel kreeg dus alvast een naam. “We only want what’s best for him….”

ACV-fietsers op bezoek





Na een vergadering tot vanmorgen 4u zou zaterdag een iets rustiger dag worden. Om 10u kregen we bezoek van 14 ACV-personeelsleden en militanten. Een groep syndicalisten die de uitdaging aangaan om vanuit Genève met de fiets de Alpen te doorkruisen richting Mont-Ventoux. Op hun programma ondermeer bekende Alpencols zoals de Col de la Madeleine en de Galibier. Aangekomen bij de Mont-Ventoux is het plan die ook nog te beklimmen in het kader van het jaarlijkse Sporta-evenement daar.

De ACV-deelnemers hebben allen 2 passies gemeen: de liefde voor de fiets en een gezonde portie sociaal engagement. Die twee passies vinden elkaar. Met de fietstocht ondersteunen ze de campagne Waardig Werk. Want enerzijds zamelen ze geld in voor de Cambodjaanse textielvakbond C.CADWU, een organisatie die werkt in heel moeilijke omstandigheden en wat extra steun heel hard kan gebruiken. Anderzijds proberen ze met dit sportief exploot de campagne Waardig Werk bij zoveel mogelijk mensen bekend te maken.


De delegatie, allen getooid in groene polo’s met daarop het logo van waardig werk/decent work hebben we ontvangen in de gebouwen van de IAO samen met de Finse Executive Director Kari Tapiola. Na een korte uitleg over het ontstaan en belang van de IAO door Chris Serroyen en Herman Fonck, kwamen we al snel tot de inzet van deze conferentie. Heel veel van de thema’s die hier in Genève besproken worden, bv. gelijke kansen tussen mannen en vrouwen of de aanpak van de crisis, zijn thema’s waarmee deze collega’s in België dagdagelijks geconfronteerd worden in de bedrijven. Hier hebben ze kunnen ervaren en zien hoe deze problematiek ook wereldwijd wordt aangepakt.

Na een vlugge rondleiding in het imposante IAO-gebouw werd even stilgestaan bij de prachtige bronzen beelden van Constantin Meunier: de mijnwerker en de buldrager. Twee prachtige beelden die de hoofdingang sieren en die niemand onverschillig kunn laten, een passend geschenk van België. De speciale shuttle-busjes van de Internationale Arbeidsconferentie brachten ons naar de UNO, waar onder meer deze Internationale Arbeidsconferentie plaatsvindt. Na de strenge controle, nog even op de groepsfoto vooraleer door dit grote gebouw te toeren.

De "filets de perche," kleine gebakken visjes van hier smaakten lekker aan de rand van her Meer van Genève. De voorzitster van het Internationaal Vakverbond Sharan Burrows en Leroy Trottman, de werknemersvoorzitter van de conferentie kwamen iedereen nog even moed inspreken. De directrice van het normendepartement Cléopatra Doumbia vond de actie van onze fietsers geweldig, alleen had ze graag wat meer vrouwen gezien, ze trok meteen de polo aan. We namen afscheid en wensten hen veel succes, vriendschap, veiligheid en solidariteit doe. Voor mij was het inmiddels hoog tijd om een beetje te rusten.