Guinees biggetje

Vandaag chique (en mooi) volk op visite: Christina Fernández de Kirchner, de presidente van Argentië.
In Argentinië weten ze alles over financiële crisissen. Argentinië was ooit de beste leerling van de internationale financiële instellingen. We waren het Guinees biggetje, zei Fernández de Kirchner , zeg maar het proefkonijn van de neoliberale klas. Die brave leerling heeft er wel een totaal bankroet aan overgehouden. Waaruit ze wijze lessen hebben getrokken: prioriteit aan de werkgelegenheid, versteviging van de binnenlandse vraag, een fatsoenlijk minimumloon (het hoogste van Latijns-Amerika), betere pensioenen. En daardoor vandaag uit het hal. En behoorlijk bestand tegen de financiële crisis. Met een stevig relancebeleid om erger te vermijden. En met een bijzonder actief overheidsbeleid om ontslagen in deze crisis te voorkomen. Een echte obsessie voor mij, zei ze. Want een job is met een pennentrek weggevaagd. Maar een job creëren, dat doe je niet in een hik en een knik. En dus spaar je veel werk uit door ontslagen te vermijden.


En met in één beweging ook een duidelijke boodschap voor de G20 in Toronto dit weekend, waar ze ook van de partij is. Laat ons het internationale instrumentarium eens tegen het licht houden. Geen enkel land werkt nog met de instrumenten van na de tweede wereldoorlog. Maar internationaal doen we dat wel, met de Bretton Woods-instellingen, die gegroeid zijn uit de oorlog, in een bipolaire wereld. Wordt het niet eens tijd dat we die instellingen eens tegen het licht houden? Niet in het minst omdat het per slot van rekening die instellingen zijn die ons in deze crisis hebben gestort, of minstens niet in staat zijn gebleken die crisis te vermijden?
Wij hebben ons huiswerk gedaan, besloot la Kirchner. Maar wat we vooral niet meer gedaan hebben, is naar de pijpen dansen van de internationale financiële instellingen. Met de zachte wenk naar de Europese landen om dat nu ook niet te doen. Staande ovatie uiteraard, wat wil je.