Colombia stond dit jaar niet op de lijst van de 25 gevallen, er kon geen akkoord bereikt worden tussen werknemers en werkgevers, onder druk van de Latijns-Amerikaanse werkgevers. De werkgevers zegden dat de wetgeving verbeterd was en er nu echt onderzoek gevoerd wordt naar de moordenaars van vakbondsleiders. Dat wordt door een aantal Colombiaanse werknemers erkend, maar dat belet niet dat er weer 48 syndicalisten vermoord werden. De werkgevers repliceerden dan weer dat vooruitgang moet erkend worden en dat je zo regeringen moet aanmoedigen om voort te doen. Het werd een aartsmoeilijke discussie zonder uitkomst.
Toch moest er iets gebeuren, er werd onderhandeld met de Colombiaanse delegatie in Genève en per telefoon met de regering in Bogota. Een nieuwe missie van hoog niveau, samengesteld uit regeringen, werkgevers en werknemers kwam uit de bus. Tijdens de derde week van september zal ik dus voor de tweede keer in vijf jaar namens de werknemers door één van de gewelddadigste landen van de wereld reizen om de toestand ter plaatse te onderzoeken en vooral om namens de wereldgemeenschap druk te blijven zetten op het land,dat tegen die tijd een nieuwe president en een nieuwe regering zal verkozen hebben.
zaterdag 19 juni 2010
25 probleemlanden, 11 landen waar sociale organisaties vervolgd worden
Op het dorpspleintje in Divonne, het Franse stadje vlakbij de Zwitserse grens waar onze delegatie verblijft tijdens de Internationale Arbeidsconferentie, staat een houten wereldbol als symbool voor de internationale uitstraling van de streek hier in de buurt van Genève. In de commissie van de normen trokken we symbolisch over heel de aardbol en bleven even staan bij 25 landen die deze wereld niet zo fraai maken, waar de internationale sociale wetgeving niet goed of slecht wordt toegepast. En als landen geen recht op vereniging hebben, geen vakbond kunnen hebben, ga er dan maar van uit dat de bevolking het niet goed heeft, dat sociale rechten dan zo goed als onbestaande zijn.
In Witrusland heerst een dictatuur. Vrije vakbonden zijn er niet toegelaten, het land moet zijn wetgeving aanpassen. De regering heeft het laatste jaar een klein openingetje gemaakt. De minister van arbeid kondigde aan dat het presidentieel decreet over vakbonden zou versoepeld worden. Dat moet nog bewezen worden. Het Internationaal Arbeidsbureau volgt het land constant op.
Nog een land met een stevige dictatuur is Myanmar/Birma. Dit is niet alleen het land van de onder huisarrest levende oppositieleidster en Nobelprijswinnares Aung San Suu Kyi. Het is een land van onderdrukking en dwangarbeid. Mensen worden er opgevorderd om gratis te gaan werken voor regering en leger, vrije verenigingen en vakbonden worden er niet toegestaan. Mensen die opkomen voor anderen worden gearresteerd, gefolterd en krijgen zware gevangenisstraffen. Wegens de zware mensenrechtenschendigen wordt de veroordeling van het land gepubliceerd in het hoofdrapport van de Internationale Arbeidsconferentie. Dit is een zware sanctie, want de hele wereld zal het geweten hebben.
Cambodja. Vakbondsmensen worden zwaar vervolgd, met de dood bedreigd en drie vakbondsleiders werden vermoord. De moordenaars worden niet vervolgd. Het land moet vlug bewijzen dat het een andere koers vaart en de bewijzen ervan voorleggen aan de Internationale Arbeidsorganisatie.
Het zal u verwonderen dat ook Canada op de lijst voorkomt. De regering van Canada heeft de sociale wetgeving uit handen gegeven aan de regio's (provincies) en het resultaat lijkt nergens op. Canada doet het sociaal heel slecht. Commentaar, later op de blog.
Costa Rica kent een probleem van gele vakbonden, zeg maar vakbonden met mensen door de werkgevers aangesteld, "solidarismo" noemen ze dat daar. Deze plaag deint uit in Latijns-Amerika, het systeem lijkt heel erg op wat de nazi's in België wilden invoeren en wat het Vlaams Belang verstaat onder sociaal overleg. Dat kan je geen vrijheid van vereniging noemen. Maar omdat de Latijns-Amerikaanse werkgevers massaal hun steun betuigen aan dit systeem, zijn de conclusies niet sterk genoeg geformuleerd. Het land krijgt wel een missie van het Internationaal Arbeidsbureau op bezoek.
Wist je dat zelfs in het toeristische Egypte geen vrijheid van vereniging bestaat? Er is een officiële vakbond die volledig gestuurd wordt door de regering. Vakbondsmensen worden ontslagen, de regering komt tussen in de leiding van de vakbeweging en stakingen zijn zo goed als uitgesloten. De wetten zullen moeten aangepast worden en de regering moet nog voor september meedelen hoe ze dat gaat aanpakken.
Georgië doet het ook niet goed. De wet werd verstrengd, de regering mengt zich in het vakbondsbeheer, vakbondsleiders worden onstlagen in hun ondernemingen en in die omstandigheden komt er van overleg natuurlijk weinig of niets. Eerst leek het dat de regering met de hulp van de Internationale Arbeidsorganisatie op weg was de situatie aan te passen. Maar de politieke wil is niet sterk genoeg. De regering zal nu moeten aantonen dat het wel menens is.
Guatemala is een verschrikking. Eén van de openbare aanklagers, speciaal aangesteld om de moordenaars van syndicale leden en leiders te bestraffen, heeft zopas ontslag genomen omdat hij geen steun krijgt van de regering. Ik heb hem ontmoet tijdens een missie voor de Internationale Arbeidsorganisatie. Een man van goud die in die omstandigheden geen kant meer op kon. Veel beloften van de regering, die ik toen al weinig betrouwde. Vooral de mensen die opkomen voor de indiaanse volkeren en voor hun rechten als werknemers lopen gevaar. Er is geen politieke wil om de tientallen moorden te onderzoeken en de schuldigen te straffen. Alles hebben we al geprobeerd. Nu trachten we een beroemd persoon met veel internationaal aanzien naar het land te sturen om president Alvaro Colom en zijn regering onder druk te zetten. Vroeger in deze blog vind je nog meer over Guatemala.
Swaziland is nog zo een verschrikkelijk land. Vakbonden worden er zonder meer geterroriseerd. Huizen van leiders worden aangevallen, vorige week werden zelfs enkele privé-woningen gebombardeerd door het leger. Sociaal overleg bestaat gewoon niet. De commissie was hard: een missie van hoog niveau wordt uitgestuurd en de besluiten worden ingeschreven in een speciale paragraaf van het eerste rapport van de conferentie, zodat de wereld weet dat het echt zo niet voortkan in dit land.
Turkije kreeg in maart al bezoek van een zogenaamde missie van hoog niveau. Ik was erbij en kon vaststellen dat vakbonden het echt niet onder de markt hebben. De overheid mengt zich met alles en nog wat in het interne leven van de organisaties. Om lid te worden moet er een notariële akte opgemaakt worden, je kan je het echt niet voorstellen. Turkije nam de missie niet ernstig. Na ons sterk rapport, ook doorgestuurd aan de Europese Unie, wat slechte punten oplevert voor een mogelijke toetreding, kwam de regering nu af met voorstellen van wijziging aan de Grondwet. Is het menens? Aan Turkije om het te bewijzen, het Internationaal Arbeidsbureau laat het land niet los.
Venezuela is een klassieker. De werkgeversorganisatie Fedecameras wordt er vervolgd door de regering Chavez, die beweert dat het om een terroristische organisatie gaat. Een van de vakbonden klaagt ook aan dat er geen vakbondsvrijheid is. Maar dat is dan buiten de Chavezgezinde vakbonden gerekend, die vinden Chavez de meest sociale president van Latijns-Amerika. De bespreking van dit geval zorgt altijd voor veel herrie in de commissiezaal. De regering was heel ontevreden over de besluiten en overwoog samen met een aantal andere landen in de conferentie de stemming te vragen over het gehele rapport en een campagne te voeren om het af te keuren. Met als gevolg dat drie weken werk zouden verloren gegaan zijn. Door veel diplomatiek werk werd de regering ervan weerhouden dit te doen. Dit was het zoveelste spannende moment van de conferentie.
In Witrusland heerst een dictatuur. Vrije vakbonden zijn er niet toegelaten, het land moet zijn wetgeving aanpassen. De regering heeft het laatste jaar een klein openingetje gemaakt. De minister van arbeid kondigde aan dat het presidentieel decreet over vakbonden zou versoepeld worden. Dat moet nog bewezen worden. Het Internationaal Arbeidsbureau volgt het land constant op.
Nog een land met een stevige dictatuur is Myanmar/Birma. Dit is niet alleen het land van de onder huisarrest levende oppositieleidster en Nobelprijswinnares Aung San Suu Kyi. Het is een land van onderdrukking en dwangarbeid. Mensen worden er opgevorderd om gratis te gaan werken voor regering en leger, vrije verenigingen en vakbonden worden er niet toegestaan. Mensen die opkomen voor anderen worden gearresteerd, gefolterd en krijgen zware gevangenisstraffen. Wegens de zware mensenrechtenschendigen wordt de veroordeling van het land gepubliceerd in het hoofdrapport van de Internationale Arbeidsconferentie. Dit is een zware sanctie, want de hele wereld zal het geweten hebben.
Cambodja. Vakbondsmensen worden zwaar vervolgd, met de dood bedreigd en drie vakbondsleiders werden vermoord. De moordenaars worden niet vervolgd. Het land moet vlug bewijzen dat het een andere koers vaart en de bewijzen ervan voorleggen aan de Internationale Arbeidsorganisatie.
Het zal u verwonderen dat ook Canada op de lijst voorkomt. De regering van Canada heeft de sociale wetgeving uit handen gegeven aan de regio's (provincies) en het resultaat lijkt nergens op. Canada doet het sociaal heel slecht. Commentaar, later op de blog.
Costa Rica kent een probleem van gele vakbonden, zeg maar vakbonden met mensen door de werkgevers aangesteld, "solidarismo" noemen ze dat daar. Deze plaag deint uit in Latijns-Amerika, het systeem lijkt heel erg op wat de nazi's in België wilden invoeren en wat het Vlaams Belang verstaat onder sociaal overleg. Dat kan je geen vrijheid van vereniging noemen. Maar omdat de Latijns-Amerikaanse werkgevers massaal hun steun betuigen aan dit systeem, zijn de conclusies niet sterk genoeg geformuleerd. Het land krijgt wel een missie van het Internationaal Arbeidsbureau op bezoek.
Wist je dat zelfs in het toeristische Egypte geen vrijheid van vereniging bestaat? Er is een officiële vakbond die volledig gestuurd wordt door de regering. Vakbondsmensen worden ontslagen, de regering komt tussen in de leiding van de vakbeweging en stakingen zijn zo goed als uitgesloten. De wetten zullen moeten aangepast worden en de regering moet nog voor september meedelen hoe ze dat gaat aanpakken.
Georgië doet het ook niet goed. De wet werd verstrengd, de regering mengt zich in het vakbondsbeheer, vakbondsleiders worden onstlagen in hun ondernemingen en in die omstandigheden komt er van overleg natuurlijk weinig of niets. Eerst leek het dat de regering met de hulp van de Internationale Arbeidsorganisatie op weg was de situatie aan te passen. Maar de politieke wil is niet sterk genoeg. De regering zal nu moeten aantonen dat het wel menens is.
Guatemala is een verschrikking. Eén van de openbare aanklagers, speciaal aangesteld om de moordenaars van syndicale leden en leiders te bestraffen, heeft zopas ontslag genomen omdat hij geen steun krijgt van de regering. Ik heb hem ontmoet tijdens een missie voor de Internationale Arbeidsorganisatie. Een man van goud die in die omstandigheden geen kant meer op kon. Veel beloften van de regering, die ik toen al weinig betrouwde. Vooral de mensen die opkomen voor de indiaanse volkeren en voor hun rechten als werknemers lopen gevaar. Er is geen politieke wil om de tientallen moorden te onderzoeken en de schuldigen te straffen. Alles hebben we al geprobeerd. Nu trachten we een beroemd persoon met veel internationaal aanzien naar het land te sturen om president Alvaro Colom en zijn regering onder druk te zetten. Vroeger in deze blog vind je nog meer over Guatemala.
Swaziland is nog zo een verschrikkelijk land. Vakbonden worden er zonder meer geterroriseerd. Huizen van leiders worden aangevallen, vorige week werden zelfs enkele privé-woningen gebombardeerd door het leger. Sociaal overleg bestaat gewoon niet. De commissie was hard: een missie van hoog niveau wordt uitgestuurd en de besluiten worden ingeschreven in een speciale paragraaf van het eerste rapport van de conferentie, zodat de wereld weet dat het echt zo niet voortkan in dit land.
Turkije kreeg in maart al bezoek van een zogenaamde missie van hoog niveau. Ik was erbij en kon vaststellen dat vakbonden het echt niet onder de markt hebben. De overheid mengt zich met alles en nog wat in het interne leven van de organisaties. Om lid te worden moet er een notariële akte opgemaakt worden, je kan je het echt niet voorstellen. Turkije nam de missie niet ernstig. Na ons sterk rapport, ook doorgestuurd aan de Europese Unie, wat slechte punten oplevert voor een mogelijke toetreding, kwam de regering nu af met voorstellen van wijziging aan de Grondwet. Is het menens? Aan Turkije om het te bewijzen, het Internationaal Arbeidsbureau laat het land niet los.
Venezuela is een klassieker. De werkgeversorganisatie Fedecameras wordt er vervolgd door de regering Chavez, die beweert dat het om een terroristische organisatie gaat. Een van de vakbonden klaagt ook aan dat er geen vakbondsvrijheid is. Maar dat is dan buiten de Chavezgezinde vakbonden gerekend, die vinden Chavez de meest sociale president van Latijns-Amerika. De bespreking van dit geval zorgt altijd voor veel herrie in de commissiezaal. De regering was heel ontevreden over de besluiten en overwoog samen met een aantal andere landen in de conferentie de stemming te vragen over het gehele rapport en een campagne te voeren om het af te keuren. Met als gevolg dat drie weken werk zouden verloren gegaan zijn. Door veel diplomatiek werk werd de regering ervan weerhouden dit te doen. Dit was het zoveelste spannende moment van de conferentie.
donderdag 17 juni 2010
Jeanne Devos, het interview
Over Jeanne Devos hebben we het hier op deze blog wel een paar keer gehad. Zelf schreef ze ook een mooi stukje. Van onze collega’s van de persdienst hadden we de vraag meegekregen om een interview met haar te maken. Ze heeft het geweten. Al van bij de eerste late avond dat onze ACV groep elkaar trof in een of ander restaurant. Late avond, want door de lange werkuren was het vaak na negen, soms na tien, soms nog later voor we elkaar met de acv collega’s troffen in een of ander restaurant waar zo laat nog geserveerd wordt. Of waar iemand, die avond Luc, telefonisch zijn bestelling maar moest doorgeven om nog aan een schotel te geraken.
Jeanne kreeg haar eerste avond al meteen een spervuur van vragen te verwerken. Waarbij ook Gilbert De Swert zich niet onbetuigd liet. De volgende dagen was ze verbaasd: “Hoezo, nog een interview, was dat gisteren niet” ? vroeg ze plagerig. Er werd een vragenlijstje uitgewisseld zodat ze zich kon voorbereiden. En vervolgens sneuvelde de ene afspraak na de andere: was het niet de commissie huisarbeid die uitliep, het was wel de commissie aids. Tot uiteindelijk, de voorlaatste avond, we elkaar troffen in het hotel in Divonne. Na tienen. Met wat zoute crackers als avondmaal.
Het resultaat van dat interview kan u hier vinden. Of de volgende dagen in Visie. Of verkort in ACV-Vakbeweging.
IAO aanbeveling nr 200 over HIV-AIDS op de arbeidsplaats
Deze middag, rond twaalven was het zover. Toen werd er in Genève gestemd over de aanbeveling rond aids en hiv op het werk. En over de resolutie. Een mail via Ierland om het begin van de stemming te melden, een sms van Luc Cortebeeck om de goede afloop te melden, en een mail van Amrieta Sietaram om nadien de details van de stemming te preciseren. Beide teksten werden aangenomen met 439 stemmen voor, 4 tegen en 11 onthoudingen. Een tegenstem van Maleisië (regering en werkgevers) en een tegenstem van Soedan. Irak, Chili en Libanon kozen voor een onthouding. En al de rest was pro.
Daarmee zit het werk erop. We hebben nu een tekst van een ILO-aanbeveling rond AIDS op het werk. Die moet in alle 183 IAO-lidstaten voorgelegd worden aan de wetgevende macht. En binnen anderhalf jaar moeten de lidstaten verslag uitbrengen aan de IAO wat er mee is gebeurd. De IAO zelf kreeg een paar opdrachten mee in de resolutie. Geld vrijmaken voor een promotiecampagne voor deze richtlijn. Regeringen en sociale partners technisch ondersteunen bij het omzetten van deze richtlijn in hun wetgeving. Een wereldwijde campagne voeren om te zorgen dat nationale wetgevingen verbieden om HIV-positieven te discrimineren. En op te volgen of er niet wat meer moet gebeuren om die aanbeveling wereldwijd in de praktijk om te zetten.
De eindtekst is beter dan wat we vorig jaar bereikten. Nogal wat Europese landen die wel voorzien in verplichte HIV-testen bij migranten, soldaten, medische beroepen hebben nu een probleem met hun wetgeving. Dat moet eruit, want geen goede preventie. En er moeten vlot toegankelijke en effectieve klachtenprocedures rond inbreuken komen. Door werkgevers inzage te geven in testresultaten van werknemers schend je privacy-rechten en de menselijke waardigheid. En open je de deur wagenwijd voor discriminatie. Negatieve HIV-testen bieden overigens geen houvast voor een preventiebeleid: een kwartier later kan zo iemand al seropositief zijn.
Een ander pluspunt is het ruime toepassingsgebied van deze richtlijn: voor alle mogelijke soorten van werknemers, mensen in opleiding, werkzoekenden en sollicitanten, vrijwilligers, tijdelijk werklozen , militair personeel: de ruimste definitie van werknemers die ooit in een IAO-tekst stond.
Intussen tikt de klok wel verder. In landen als Swaziland is meer dan 30 % van de bevolking seropositief. En vorig jaar stierven wereldwijd meer dan 2 miljoen mensen aan AIDS waarvan het overgrote merendeel in Afrika. Er zijn ook bemoedigende signalen vanuit Afrika: Oeganda slaagde er bijvoorbeeld in om het aantal seropositieven sterk terug te dringen met behulp van een ruim aanbod aan preventie en vrijwillige testen.
Hopelijk stimuleert die richtlijn meer landen tot het inslaan van die weg.
De meest actieve leden van onze werknemersgroep in de AIDS commissie drummen nog even bij elkaar voor een groepsfoto na de laatste zitting. Allen waren actief betrokken bij het systeem in onze groep waarbij we onze woordvoerder Jan Sithole tijdens de debatten voorzagen van bloc note papiertjes met argumenten om uit te spelen in het debat. Vaak circuleerden mijn papiertjes eerst bij hen voor aanvulling of correctie, of kwamen hun papiertjes bij mij terecht. Amrieta Sietaram, met paarse blouse in gesprek met Jan Sithole , onze woordvoerder, heeft nog geen tijd om te poseren. Er moet allicht nog een IAO-procedurestap worden toegelicht.
Daarmee zit het werk erop. We hebben nu een tekst van een ILO-aanbeveling rond AIDS op het werk. Die moet in alle 183 IAO-lidstaten voorgelegd worden aan de wetgevende macht. En binnen anderhalf jaar moeten de lidstaten verslag uitbrengen aan de IAO wat er mee is gebeurd. De IAO zelf kreeg een paar opdrachten mee in de resolutie. Geld vrijmaken voor een promotiecampagne voor deze richtlijn. Regeringen en sociale partners technisch ondersteunen bij het omzetten van deze richtlijn in hun wetgeving. Een wereldwijde campagne voeren om te zorgen dat nationale wetgevingen verbieden om HIV-positieven te discrimineren. En op te volgen of er niet wat meer moet gebeuren om die aanbeveling wereldwijd in de praktijk om te zetten.
De eindtekst is beter dan wat we vorig jaar bereikten. Nogal wat Europese landen die wel voorzien in verplichte HIV-testen bij migranten, soldaten, medische beroepen hebben nu een probleem met hun wetgeving. Dat moet eruit, want geen goede preventie. En er moeten vlot toegankelijke en effectieve klachtenprocedures rond inbreuken komen. Door werkgevers inzage te geven in testresultaten van werknemers schend je privacy-rechten en de menselijke waardigheid. En open je de deur wagenwijd voor discriminatie. Negatieve HIV-testen bieden overigens geen houvast voor een preventiebeleid: een kwartier later kan zo iemand al seropositief zijn.
Een ander pluspunt is het ruime toepassingsgebied van deze richtlijn: voor alle mogelijke soorten van werknemers, mensen in opleiding, werkzoekenden en sollicitanten, vrijwilligers, tijdelijk werklozen , militair personeel: de ruimste definitie van werknemers die ooit in een IAO-tekst stond.
Intussen tikt de klok wel verder. In landen als Swaziland is meer dan 30 % van de bevolking seropositief. En vorig jaar stierven wereldwijd meer dan 2 miljoen mensen aan AIDS waarvan het overgrote merendeel in Afrika. Er zijn ook bemoedigende signalen vanuit Afrika: Oeganda slaagde er bijvoorbeeld in om het aantal seropositieven sterk terug te dringen met behulp van een ruim aanbod aan preventie en vrijwillige testen.
Hopelijk stimuleert die richtlijn meer landen tot het inslaan van die weg.
De meest actieve leden van onze werknemersgroep in de AIDS commissie drummen nog even bij elkaar voor een groepsfoto na de laatste zitting. Allen waren actief betrokken bij het systeem in onze groep waarbij we onze woordvoerder Jan Sithole tijdens de debatten voorzagen van bloc note papiertjes met argumenten om uit te spelen in het debat. Vaak circuleerden mijn papiertjes eerst bij hen voor aanvulling of correctie, of kwamen hun papiertjes bij mij terecht. Amrieta Sietaram, met paarse blouse in gesprek met Jan Sithole , onze woordvoerder, heeft nog geen tijd om te poseren. Er moet allicht nog een IAO-procedurestap worden toegelicht.
dinsdag 15 juni 2010
Dodelijk vakbondswerk
Een ongewoon jaarverslag
Op de IAO-conferentie in Genève werd ‘s middag plaats geruimd voor de voorstelling van een wel heel bijzonder jaarverslag en naslagwerk. Het ging om het jaarverslag over de inbreuken op vakbondsrechten dat jaarlijks door het internationaal vakverbond ITUC wordt samengesteld.
Sharon Burrow ,voorzitter van ITUC, Luc Cortebeeck ondervoorzitter van ITUC, en Steve Benedict , de directeur van het departement mensenrechten op het internationaal ITUC secretariaat stelden het boekwerk voor. Het is opgevat als een soort van praktische landengids, zij het niet van de vrolijke soort. Geordend per werelddeel wordt er per land een overzicht gegeven van de belangrijkste problemen met vakbondsrechten. En ook enkele kerngegevens over het land samengevat.
In 2009 werden minstens 101 vakbondsmensen vermoord, in 2008 telden men er “maar” 76. In Columbië werden 48 syndicalisten vermoord, 16 in Guatemala, 12 in Honduras, 6 in Bangladesh, …Een rauwe realiteit die wel nooit zal wennen. We vergaderen er in Genève met Columbiaanse vakbondscollega’s die –“dankzij” een internationaal beschermingsprogramma dat aan Columbia werd opgelegd – 24h op 24h in eigen land de bescherming hebben van gewapende lijfwachten. Terwijl we vergaderden raakte het nieuws bekend van weer een nieuwe moord op een voorzitter van een mijnwerkersvakbond in Columbië, datzelfde weekend.
Luc Cortebeeck en Steve Benedict riepen vakbondscollega’s uit alle landen op om klachten over vakbondsrechten zorgvuldig te rapporteren aan ITUC. Op die wijze kan ITUC met eigen gegevens efficiënt de gegevens van de IAO aanvullen, de werkzaamheden van IAO-experten mee ondersteunen, zodat het IAO –sanctiemechanisme beter kan werken.
Het volledig rapport verscheen in boekvorm in een Franstalige, Spaanse en Engelse uitgave. Een kosteloos exemplaar kan u per mail aanvragen op het ITUC-mailadres. U kan het ook online consulteren als u hier klikt . Op de website van ITUC vindt u hier ook een beklijvend spotje over geweld op vakbondsmensen.
Luc Cortebeeck, ondervoorzitter ITUC en Sharon Burrow, voorzitter ITUC bij de presentatie van het jaarboek. Luc legt de nadruk op de wenselijke samenwerking tussen vakbonden en de IAO-expertenrapporten rond inbreuken op arbeidsnormen. Dat is het andere lijvige boekwerk,de basis voor de werkzaamheden van de IAO commissie normen
Huisarbeid: het zit er bijna op
.jpg)
Ook voor mij zit de conferentie er bijna op. Morgen ga ik op de plenaire zitting nog een oproep doen naar de Europese lidstaten om ook in de Europa de conventie te ratificeren. Want een conventie domestic work is ook voor Europa een noodzakelijk instrument.
Heel wat Europese landen zijn immers gastland voor buitenlandse huisarbeidsters. Een tendens die gezien de demografische ontwikkeling van het Westen, veroudering van de bevolking en dus ook van de beschikbare arbeidskrachten, in de toekomst nog zal toenemen. Het zijn in Europa niet alleen de hooggeschoolde buitenlandse arbeidskrachten die goed beschermd en omringd moeten worden, maar ook de werknemers die als huisarbeider worden tewerkgesteld verdienen het om van een degelijke sociale bescherming te kunnen genieten.
Deze conferentie was zwaar, maar ze was zeer boeiend. Vooreerst vond ik het een hele eer om met iemand als zuster Jeanne te mogen samenwerken. Een grote madame waar ik zeer veel respect voor heb en die mij geïnspireerd heeft om zelf en via onze centrale Voeding en Diensten verder te ijveren voor betere rechten voor de minst beschermden in onze maatschappij.
Deze conferentie heeft mij ook een beter zicht gegeven op de verschillende culturen in onze wereld. Wij waren één werknemersgroep, overtuigd van hetzelfde doel, maar toch soms anders in de onze aanpak. Soms stond de nuchtere consensus stijl uit het Westen in schril contrast de conflict opstelling van Asië en Latijns Amerika. Maar deze combinatie heeft er toe geleid dat wij een prachtig resultaat hebben kunnen boeken.
Dit resultaat is er gekomen door de inzet van heel veel mensen, vakbonden en organisaties van huisarbeiders die erin geloven dat een betere wereld mogelijk is. De werknemersgroep heeft alles uit de kast gehaald, om werkgevers en regeringen te overtuigen van de noodzaak van een conventie, aangevuld met een aanbeveling.Soms was er euforie, wat later zaten we in zak en as. Dit is voor de onderhandelaars onder ons een herkenbare situatie. Maar de mix van culturen en mensen maakt dat deze onderhandelingen dat tikkeltje meer hebben.
Naast de solidariteit en gedrevenheid in de werknemersgroep hadden wij tot onze grote verbazing ook de steun van de Verenigde Staten. In tegenstelling tot de laatste 10 jaar, heeft van de VS ons steeds gesteund in onze voorstellen, of kwamen ze met een aanvaardbaar compromis voor de dag. Zoals Marc Leemans reeds schreef "Obama zendt zijn zonen uit". Al was de vertegenwoordiger voor de VS de zoon van een Amerikaanse vader en een Antwerpse moeder. Dat zal waarschijnlijk meegespeeld hebben.
Ik zal moe, maar vooral gelukkig terugkeren naar België. We hebben onze eerste doelstelling gehaald. Op naar volgend jaar.
Pia Stalpaert
Heel wat Europese landen zijn immers gastland voor buitenlandse huisarbeidsters. Een tendens die gezien de demografische ontwikkeling van het Westen, veroudering van de bevolking en dus ook van de beschikbare arbeidskrachten, in de toekomst nog zal toenemen. Het zijn in Europa niet alleen de hooggeschoolde buitenlandse arbeidskrachten die goed beschermd en omringd moeten worden, maar ook de werknemers die als huisarbeider worden tewerkgesteld verdienen het om van een degelijke sociale bescherming te kunnen genieten.
Deze conferentie was zwaar, maar ze was zeer boeiend. Vooreerst vond ik het een hele eer om met iemand als zuster Jeanne te mogen samenwerken. Een grote madame waar ik zeer veel respect voor heb en die mij geïnspireerd heeft om zelf en via onze centrale Voeding en Diensten verder te ijveren voor betere rechten voor de minst beschermden in onze maatschappij.
Deze conferentie heeft mij ook een beter zicht gegeven op de verschillende culturen in onze wereld. Wij waren één werknemersgroep, overtuigd van hetzelfde doel, maar toch soms anders in de onze aanpak. Soms stond de nuchtere consensus stijl uit het Westen in schril contrast de conflict opstelling van Asië en Latijns Amerika. Maar deze combinatie heeft er toe geleid dat wij een prachtig resultaat hebben kunnen boeken.
Dit resultaat is er gekomen door de inzet van heel veel mensen, vakbonden en organisaties van huisarbeiders die erin geloven dat een betere wereld mogelijk is. De werknemersgroep heeft alles uit de kast gehaald, om werkgevers en regeringen te overtuigen van de noodzaak van een conventie, aangevuld met een aanbeveling.Soms was er euforie, wat later zaten we in zak en as. Dit is voor de onderhandelaars onder ons een herkenbare situatie. Maar de mix van culturen en mensen maakt dat deze onderhandelingen dat tikkeltje meer hebben.
Naast de solidariteit en gedrevenheid in de werknemersgroep hadden wij tot onze grote verbazing ook de steun van de Verenigde Staten. In tegenstelling tot de laatste 10 jaar, heeft van de VS ons steeds gesteund in onze voorstellen, of kwamen ze met een aanvaardbaar compromis voor de dag. Zoals Marc Leemans reeds schreef "Obama zendt zijn zonen uit". Al was de vertegenwoordiger voor de VS de zoon van een Amerikaanse vader en een Antwerpse moeder. Dat zal waarschijnlijk meegespeeld hebben.
Ik zal moe, maar vooral gelukkig terugkeren naar België. We hebben onze eerste doelstelling gehaald. Op naar volgend jaar.
Pia Stalpaert
maandag 14 juni 2010
Guatemala op het matje geroepen in Genève
van Bart Verstraete, stafmedewerker Wereldsolidariteit te plaatse.
Op 9 juni waren de schendingen van arbeidsrechten in Guatemala het onderwerp van de commissie normen van de IAO in Genève. Wereldsolidariteit en ACV hebben vooraf heel wat lobbywerk verricht om overheden te overtuigen de schendingen te veroordelen. Uiteindelijk hebben de Verenigde Staten, België, Duitsland, Nederland en Oostenrijk hun bezorgdheid geuit over de situatie in Guatemala.
46 vakbondsleiders vermoord!
In Guatemala zijn schendingen van de fundamentele arbeidsnormen schering en inslag. Uit het laatste rapport van het expertencomité, dat verscheen in februari 2010, wordt uitvoerig ingegaan op de talloze moorden en andere geweldplegingen tegen vakbondsleiders. Volgens het laatste rapport van de “Syndicale, inheemse en boerenbeweging” werden tussen januari 2007 en februari 2010 maar liefst 46 vakbondsleiders vermoord in Guatemala. Het expertencomite was dan ook niet mals voor de Guatemlateekse autoriteiten: het rapport stelt zwart op wit dat er in Guatemala een politieke onwil heerst om aan deze grove schendingen van de syndicale vrijheden ook maar iets te doen. Dit rapport is uitermate belangrijk: het is een objectief bewijs voor de aanklacht van de schendingen op de commissie normen in de IAO-conferentie, waar overheden, maar ook de vertegenwoordiging van werknemers en werkgevers naar kunnen verwijzen in hun verklaringen.
De commissie normen
De commissie normen van de IAO-conferentie komt elk jaar samen in Genève. Het is een tripartite orgaan, waarin zowel overheden, werkgevers als werknemers vertegenwoordigd zijn. Luc Cortebeeck is er de woordvoerder van de werknemers (van alle vakbonden wereldwijd die er vertegenwoordigd zijn). Op 9 juni, in de namiddag moest Guatemala zich komen verantwoorden voor de aanhoudende grove schendingen van de vrijheid van syndicale vereniging. Vervolgens kwam Luc aan het woord en uitte hij zijn sterke bezorgdheid over de situatie in Guatemala. Daarna kwam de woordvoerder van de werkgevers aan het woord. Vervolgens mogen werknemers, werkgevers én overheden die dit wensen een verklaring afleggen mbt dat specifieke land.
Het lobbywerk van Wereldsolidariteit en ACV
Bart Verstraeten, die het internationaal politiek werk van Wereldsolidariteit verzorgt, en ACV hebben naar aanloop van vandaag heel wat lobbywerk verricht om België, de EU en de Verenigde Staten op te roepen om hun bezorgdheid te uiten over de schendingen van arbeidsrechten in Guatemala. We vinden dat belangrijk om een tegengewicht te geven aan de stemmen van de werkgevers en dien van de Latijns-Amerikaanse landen die, ondanks de sterke bewoordingen van het expertencomite, overtuigd blijven dat syndicalisten niet specifiek geviseerd worden en dat Guatemala naar behoren meewerkt met de IAO.
De EU haakte na lang aandringen uiteindelijk af omdat het Verenigd Koninkrijk en Frankrijk niet akkoord gingen met de verklaring, maar België nam wel een duidelijk standpunt in en kon daarbij ook in naam van Nederland, Duitsland en Oostenrijk spreken. Josly Piette deed daarbij het krachtige woord, en riep de Guatemalteekse regering op om eindelijk maatregelen te nemen om de vervolging van syndicalisten te stoppen. Ook de Verenigde Staten hebben een sterke verklaring afgelegd.
Morele straf voor Guatemala
Samen met partnerorganisatie CGTG in Guatemala en de “Syndicale, inheemse en boerenbeweging” waarmee zij nu een front vormt, hopen we ten zeerste dat Guatemala wordt opgenomen in het eindrapport van de IAO-conferentie in 2010 met een speciale paragraaf. Ook al heeft de IAO geen effectieve sanctiemacht, er gaat zeker en vast een morele straf uit van dit rapport. Alle 25 landen die worden voorgedragen op de commissie normen willen er alles aan doen om uit dit rapport te blijven. Want een vermelding is een serieuze blaam voor het land in kwestie. Toekomstige handelsakkoorden en andere betrekkingen zouden daardoor wel eens in het gedrang kunnen komen.
Op dit moment wordt een sterke veroordeling van Guatemala geblokkeerd door de werkgeversgroep. Wordt vervolgd...
Luc Cortebeeck, is voorzitter van de werknemersgroep van de commissie van de normen. Hier aan het werk als voorzitter midden de leden van zijn bureau.Van links naar rechts: Beatrice Vacoto van ACTRAV(de vakbondspermanentie bij de IAO), Steve Benedict, directeur ITUC; Luc Cortebeeck,Khurshid Ahmed uit Pakistan; Mademba Sock uit Senegal en Trine Lise Sundnes uit Noorwegen.
Op 9 juni waren de schendingen van arbeidsrechten in Guatemala het onderwerp van de commissie normen van de IAO in Genève. Wereldsolidariteit en ACV hebben vooraf heel wat lobbywerk verricht om overheden te overtuigen de schendingen te veroordelen. Uiteindelijk hebben de Verenigde Staten, België, Duitsland, Nederland en Oostenrijk hun bezorgdheid geuit over de situatie in Guatemala.
46 vakbondsleiders vermoord!
In Guatemala zijn schendingen van de fundamentele arbeidsnormen schering en inslag. Uit het laatste rapport van het expertencomité, dat verscheen in februari 2010, wordt uitvoerig ingegaan op de talloze moorden en andere geweldplegingen tegen vakbondsleiders. Volgens het laatste rapport van de “Syndicale, inheemse en boerenbeweging” werden tussen januari 2007 en februari 2010 maar liefst 46 vakbondsleiders vermoord in Guatemala. Het expertencomite was dan ook niet mals voor de Guatemlateekse autoriteiten: het rapport stelt zwart op wit dat er in Guatemala een politieke onwil heerst om aan deze grove schendingen van de syndicale vrijheden ook maar iets te doen. Dit rapport is uitermate belangrijk: het is een objectief bewijs voor de aanklacht van de schendingen op de commissie normen in de IAO-conferentie, waar overheden, maar ook de vertegenwoordiging van werknemers en werkgevers naar kunnen verwijzen in hun verklaringen.
De commissie normen
De commissie normen van de IAO-conferentie komt elk jaar samen in Genève. Het is een tripartite orgaan, waarin zowel overheden, werkgevers als werknemers vertegenwoordigd zijn. Luc Cortebeeck is er de woordvoerder van de werknemers (van alle vakbonden wereldwijd die er vertegenwoordigd zijn). Op 9 juni, in de namiddag moest Guatemala zich komen verantwoorden voor de aanhoudende grove schendingen van de vrijheid van syndicale vereniging. Vervolgens kwam Luc aan het woord en uitte hij zijn sterke bezorgdheid over de situatie in Guatemala. Daarna kwam de woordvoerder van de werkgevers aan het woord. Vervolgens mogen werknemers, werkgevers én overheden die dit wensen een verklaring afleggen mbt dat specifieke land.
Het lobbywerk van Wereldsolidariteit en ACV
Bart Verstraeten, die het internationaal politiek werk van Wereldsolidariteit verzorgt, en ACV hebben naar aanloop van vandaag heel wat lobbywerk verricht om België, de EU en de Verenigde Staten op te roepen om hun bezorgdheid te uiten over de schendingen van arbeidsrechten in Guatemala. We vinden dat belangrijk om een tegengewicht te geven aan de stemmen van de werkgevers en dien van de Latijns-Amerikaanse landen die, ondanks de sterke bewoordingen van het expertencomite, overtuigd blijven dat syndicalisten niet specifiek geviseerd worden en dat Guatemala naar behoren meewerkt met de IAO.
De EU haakte na lang aandringen uiteindelijk af omdat het Verenigd Koninkrijk en Frankrijk niet akkoord gingen met de verklaring, maar België nam wel een duidelijk standpunt in en kon daarbij ook in naam van Nederland, Duitsland en Oostenrijk spreken. Josly Piette deed daarbij het krachtige woord, en riep de Guatemalteekse regering op om eindelijk maatregelen te nemen om de vervolging van syndicalisten te stoppen. Ook de Verenigde Staten hebben een sterke verklaring afgelegd.
Morele straf voor Guatemala
Samen met partnerorganisatie CGTG in Guatemala en de “Syndicale, inheemse en boerenbeweging” waarmee zij nu een front vormt, hopen we ten zeerste dat Guatemala wordt opgenomen in het eindrapport van de IAO-conferentie in 2010 met een speciale paragraaf. Ook al heeft de IAO geen effectieve sanctiemacht, er gaat zeker en vast een morele straf uit van dit rapport. Alle 25 landen die worden voorgedragen op de commissie normen willen er alles aan doen om uit dit rapport te blijven. Want een vermelding is een serieuze blaam voor het land in kwestie. Toekomstige handelsakkoorden en andere betrekkingen zouden daardoor wel eens in het gedrang kunnen komen.
Op dit moment wordt een sterke veroordeling van Guatemala geblokkeerd door de werkgeversgroep. Wordt vervolgd...
Luc Cortebeeck, is voorzitter van de werknemersgroep van de commissie van de normen. Hier aan het werk als voorzitter midden de leden van zijn bureau.Van links naar rechts: Beatrice Vacoto van ACTRAV(de vakbondspermanentie bij de IAO), Steve Benedict, directeur ITUC; Luc Cortebeeck,Khurshid Ahmed uit Pakistan; Mademba Sock uit Senegal en Trine Lise Sundnes uit Noorwegen.
Thiru, een deelnemer via Wereldsolidariteit
Via Wereldsolidariteit neemt ook Thiruvalluvar Yovel deel aan de commissie huisarbeid op de ILO conferentie. Thiru is afkomstig uit Tamil Nadu in India en werkt sinds februari 2010 voor Wereldsolidariteit. Sinds 1995 was hij als militant actief voor de “Young Christian Workers Movement (YCW) in India, en werd van 2004 tot 2008 voorzitter van de International Young Christian Workers (IYCW) .
Sinds mei 2009 bereidden Wereldsolidariteit, ACV en IYCW samen de IAO conferentie voor. Thiru kreeg mee de opdracht om een aantal deelnemers te selecteren die de NGO delegatie op deze conferentie zouden versterken. Dat lukte met twee vrouwelijke militanten, zelf huisarbeidsters. Iemand van de KAJ uit Paraguay en iemand vanuit India (Mary Subbiah, haar verhaal vindt u elders in deze blog). En we betrokken ook militanten uit de KAJ van Peru en de KAJ van Gabon.
Voor Thiru is dit al de zevende IAO-conferentie die hij meemaakt. Maar toch is deze editie voor hem wel een heel bijzondere en heel belangrijke conferentie. De problemen van de huisarbeidsters, een kwestie van menselijke waardigheid en respect worden hier behandeld. En met de delegatie en een oriëntatienota konden ze een belangrijke input leveren in de besprekingen hier.
Thiru is heel gelukkig dat we er vrijdag bij de stemming een meerderheid was voor een conventie én een aanbeveling. Dat was ook mee het resultaat van intens lobbywerk vanuit de militantengroep bij diverse regeringen. Dat maakt het de moeite waard.
Sinds mei 2009 bereidden Wereldsolidariteit, ACV en IYCW samen de IAO conferentie voor. Thiru kreeg mee de opdracht om een aantal deelnemers te selecteren die de NGO delegatie op deze conferentie zouden versterken. Dat lukte met twee vrouwelijke militanten, zelf huisarbeidsters. Iemand van de KAJ uit Paraguay en iemand vanuit India (Mary Subbiah, haar verhaal vindt u elders in deze blog). En we betrokken ook militanten uit de KAJ van Peru en de KAJ van Gabon.
Voor Thiru is dit al de zevende IAO-conferentie die hij meemaakt. Maar toch is deze editie voor hem wel een heel bijzondere en heel belangrijke conferentie. De problemen van de huisarbeidsters, een kwestie van menselijke waardigheid en respect worden hier behandeld. En met de delegatie en een oriëntatienota konden ze een belangrijke input leveren in de besprekingen hier.
Thiru is heel gelukkig dat we er vrijdag bij de stemming een meerderheid was voor een conventie én een aanbeveling. Dat was ook mee het resultaat van intens lobbywerk vanuit de militantengroep bij diverse regeringen. Dat maakt het de moeite waard.
zondag 13 juni 2010
Het recurrente thema afgewerkt
Nog even opfrissen.
Begin deze week trok het beperkt redactiecomité zich terug om de conclusies van de discussie over het eerste recurrente thema – de werkgelegenheid – voor te bereiden. Met vijf mensen op de werknemersbank. Met voorop Sharon Burrow, over twee weken de nieuwe chef van de wereldvakbond. En dus op de vooravond van een serieuze wending in haar loopbaan: de voorzittershamer van de Australische vakbond doorgeven en verhuizen van Australië naar Brussel, of liever, naar de wereld, want nooit meer thuis. En rond haar een redactieteam, vanuit alle uithoeken van de wereld. IJslander Magnus, Nieuw-Zeelander Helen, Zuid-Afrikaan Dennis en uw dienaar vanuit – of all places - België. Dennis liep hier vandaag rond met een Zuid-Afrikaans voetbalshirt. Voor de openingmatch Zuid-Afrika vs. Mexico op het wereldkampioenschap. Veel Zuid-Afrikanen hebben we deze namiddag trouwens niet meer gezien in het Paleis van de Verenigde Naties.
Sharon Burrow, nu nog voorzitster van de Australische vakbond, straks van ITUC
Voor het redactiecomité waren twee dagen voorzien. Het werden er drie, stukken van de nacht inbegrepen. Zoals dat hier vaak gaat in Genève vlotte het eerst niet. Met de dag nadien een versnelling. En de laatste dag sneltreinvaart. Met de wil langs zowel werkgevers- als werknemerskant tot zoveel mogelijk gemeenschappelijke voorstellen te komen. Wat op een haar na lukte. Slechts één knelpunt bleef over. Maar dan ook een belangrijk: moet er een nieuw instrument komen van de IAO, een aanbeveling, voor meer coherentie tussen het economisch-financiële beleid en het werkgelegenheidsbeleid? Vraag van de werknemers. Tegenkanting van de werkgevers. En verdeeldheid op de regeringsbank.
Dat moest dus vandaag nog worden getrancheerd in de plenaire commissie. Dat werd op een dubbeltje op zijn kant. België zat, niet geheel toevallig, in een blok van 13 Europese landen, die voor een aanbeveling waren. Maar veel andere landen zagen dat niet zitten. Uiteindelijk gooiden werkgevers en werknemers het op een akkoordje om de discussie door te schuiven naar de Beheerraad van november 2010. Door de regeringen gewillig gevolgd. Wat teleurstellend dat we vooralsnog niet verder zijn geraakt. Maar voor de rest toch een mooie eindtekst. Met een krachtige oproep om werkgelegenheid centraal te stellen in financieel-economische beleid. En met de waarschuwing dat een voortijdige budgettaire sanering het prille herstel kan fnuiken.
Wijze raad voor onze nieuwe federale regering.
Het zit er voor mij dus op hier. Morgen met de wagen terug naar België. Net op tijd voor de federale verkiezingen. Het wordt weer even wennen aan de ondraaglijke lichtheid van de lokale debatten.
Begin deze week trok het beperkt redactiecomité zich terug om de conclusies van de discussie over het eerste recurrente thema – de werkgelegenheid – voor te bereiden. Met vijf mensen op de werknemersbank. Met voorop Sharon Burrow, over twee weken de nieuwe chef van de wereldvakbond. En dus op de vooravond van een serieuze wending in haar loopbaan: de voorzittershamer van de Australische vakbond doorgeven en verhuizen van Australië naar Brussel, of liever, naar de wereld, want nooit meer thuis. En rond haar een redactieteam, vanuit alle uithoeken van de wereld. IJslander Magnus, Nieuw-Zeelander Helen, Zuid-Afrikaan Dennis en uw dienaar vanuit – of all places - België. Dennis liep hier vandaag rond met een Zuid-Afrikaans voetbalshirt. Voor de openingmatch Zuid-Afrika vs. Mexico op het wereldkampioenschap. Veel Zuid-Afrikanen hebben we deze namiddag trouwens niet meer gezien in het Paleis van de Verenigde Naties.
Sharon Burrow, nu nog voorzitster van de Australische vakbond, straks van ITUC
Voor het redactiecomité waren twee dagen voorzien. Het werden er drie, stukken van de nacht inbegrepen. Zoals dat hier vaak gaat in Genève vlotte het eerst niet. Met de dag nadien een versnelling. En de laatste dag sneltreinvaart. Met de wil langs zowel werkgevers- als werknemerskant tot zoveel mogelijk gemeenschappelijke voorstellen te komen. Wat op een haar na lukte. Slechts één knelpunt bleef over. Maar dan ook een belangrijk: moet er een nieuw instrument komen van de IAO, een aanbeveling, voor meer coherentie tussen het economisch-financiële beleid en het werkgelegenheidsbeleid? Vraag van de werknemers. Tegenkanting van de werkgevers. En verdeeldheid op de regeringsbank.
Dat moest dus vandaag nog worden getrancheerd in de plenaire commissie. Dat werd op een dubbeltje op zijn kant. België zat, niet geheel toevallig, in een blok van 13 Europese landen, die voor een aanbeveling waren. Maar veel andere landen zagen dat niet zitten. Uiteindelijk gooiden werkgevers en werknemers het op een akkoordje om de discussie door te schuiven naar de Beheerraad van november 2010. Door de regeringen gewillig gevolgd. Wat teleurstellend dat we vooralsnog niet verder zijn geraakt. Maar voor de rest toch een mooie eindtekst. Met een krachtige oproep om werkgelegenheid centraal te stellen in financieel-economische beleid. En met de waarschuwing dat een voortijdige budgettaire sanering het prille herstel kan fnuiken.
Wijze raad voor onze nieuwe federale regering.
Het zit er voor mij dus op hier. Morgen met de wagen terug naar België. Net op tijd voor de federale verkiezingen. Het wordt weer even wennen aan de ondraaglijke lichtheid van de lokale debatten.
Abonneren op:
Posts (Atom)
