Vorige dagen dacht ik soms aan “We’re only making plans for Nigel”, ooit een hitje van XTC. Ik had de indruk dat werkgevers en (een aantal) regeringen geen echte en ernstige afspraken wilden maken ivm de globale economische crisis.
De zogeheten “Nigel” (want zolang de besprekingen liepen wilden de werkgevers er geen formele titel aan geven) kon voor hen maar best een bleek mager beestje blijven. Maar we hadden een goede uitgangspositie, een goede ploeg en een goede strategie.
We vertrokken van een goede ontwerp-samenvatting van het ILO-secretariaat. Een tekst die de werkgevers niet konden smaken. Maar de crisis-waarheid kwetst inderdaad soms wel wat. Ook hier was het “an (economical) unconvenient truth”.
We hadden een goed gerodeerde draftingploeg: Yves Veyrier (CGT-FO Frankrijk), Magnus Norodahl (ICL IJsland), Halimah Yacob (SNTUC Singapore), Toolsyraj Benydin (NTUC Mauritius) en ikzelf. Onze woordvoerdster was Sharan Burrow (ACTU Australië) die voorzitster is van onze wereldvakbond IVV. En Esther Busser (IVV-Genève) gaf ons knappe ondersteuning.
Onze strategie van constructieve tekstvoorstellen nam meermaals de werkgevers en regeringen mee in een goed compromis. 28 uur hebben we erover vergaderd. Met uitputtende nachtelijke uitlopers.
Het resultaat van dat alles mag er zijn. Een consensustekst die de vinger legt op de harde gevolgen van de crisis. Die zegt volgens welke principes het herstel moet opgebouwd worden. Die nadruk legt op de Waardig Werk Agenda (de crisis mag niet leiden tot een neerwaartse sociale spiraal). En die benadrukt dat men moet komen tot een faire globalisering. Als uitsmijter wijzen we de ILO nog even op zijn verantwoordelijkheden en opdrachten.
De Nigel kreeg ook een doopnaam: “A Global Jobs Pact”. In de eerste plenaire zitting kreeg het ontwerp alvast zeer goede reacties van verschillende regeringen. Ook de Belgische vertegenwoordiger, François Vandamme, gaf een goede appreciatie. Hij verduidelijkte, via een paar zwakke punten, waarom het geen historisch akkoord kan genoemd worden. Hij heeft gelijk. We hebben nochtans met de werknemers geprobeerd om meer bindende afspraken te maken over een aantal punten. Maar “it takes two to tango” (en in de tripartiete ILO zelfs “three”).
Deze ontwerp tekst kan nu tot maandag nog geamendeerd worden. Woensdag leggen we er dan de laatste hand aan. Ook dat dreigt weer een avondmarathon te worden. Donderdag wordt de tekst dan finaal goedgekeurd in de COW en vrijdag door de plenaire ILO-Conferentie. Pas dan zal je het officiële Global Jobs Pact kunnen lezen op http://www.ilo.org/.
Maar Nigel kreeg dus alvast een naam. “We only want what’s best for him….”
De zogeheten “Nigel” (want zolang de besprekingen liepen wilden de werkgevers er geen formele titel aan geven) kon voor hen maar best een bleek mager beestje blijven. Maar we hadden een goede uitgangspositie, een goede ploeg en een goede strategie.
We vertrokken van een goede ontwerp-samenvatting van het ILO-secretariaat. Een tekst die de werkgevers niet konden smaken. Maar de crisis-waarheid kwetst inderdaad soms wel wat. Ook hier was het “an (economical) unconvenient truth”.
We hadden een goed gerodeerde draftingploeg: Yves Veyrier (CGT-FO Frankrijk), Magnus Norodahl (ICL IJsland), Halimah Yacob (SNTUC Singapore), Toolsyraj Benydin (NTUC Mauritius) en ikzelf. Onze woordvoerdster was Sharan Burrow (ACTU Australië) die voorzitster is van onze wereldvakbond IVV. En Esther Busser (IVV-Genève) gaf ons knappe ondersteuning.
Onze strategie van constructieve tekstvoorstellen nam meermaals de werkgevers en regeringen mee in een goed compromis. 28 uur hebben we erover vergaderd. Met uitputtende nachtelijke uitlopers.
Het resultaat van dat alles mag er zijn. Een consensustekst die de vinger legt op de harde gevolgen van de crisis. Die zegt volgens welke principes het herstel moet opgebouwd worden. Die nadruk legt op de Waardig Werk Agenda (de crisis mag niet leiden tot een neerwaartse sociale spiraal). En die benadrukt dat men moet komen tot een faire globalisering. Als uitsmijter wijzen we de ILO nog even op zijn verantwoordelijkheden en opdrachten.
De Nigel kreeg ook een doopnaam: “A Global Jobs Pact”. In de eerste plenaire zitting kreeg het ontwerp alvast zeer goede reacties van verschillende regeringen. Ook de Belgische vertegenwoordiger, François Vandamme, gaf een goede appreciatie. Hij verduidelijkte, via een paar zwakke punten, waarom het geen historisch akkoord kan genoemd worden. Hij heeft gelijk. We hebben nochtans met de werknemers geprobeerd om meer bindende afspraken te maken over een aantal punten. Maar “it takes two to tango” (en in de tripartiete ILO zelfs “three”).
Deze ontwerp tekst kan nu tot maandag nog geamendeerd worden. Woensdag leggen we er dan de laatste hand aan. Ook dat dreigt weer een avondmarathon te worden. Donderdag wordt de tekst dan finaal goedgekeurd in de COW en vrijdag door de plenaire ILO-Conferentie. Pas dan zal je het officiële Global Jobs Pact kunnen lezen op http://www.ilo.org/.
Maar Nigel kreeg dus alvast een naam. “We only want what’s best for him….”
Heey,hallo,doe mijn hartelijke groeten aan Esther Busser,ik ken haar nog van Multisol te Nijmegen!
BeantwoordenVerwijderenGroetjes,Mario Bos,)bosmario55@gmail.com).
Ik hoop iets van haar te horen!