>
Maandag kwamen er maar liefst 7 staatshoofden spreken op de Global Jobs Summit. De presidenten van Polen, Finland, Mozambique, Brazilië, Frankrijk, Argentinië, en Togo stonden opeenvolgend achter het spreekgestoelte met ILO-logo.
2 van deze toespraken oogstten gemeende staande ovaties. Zeker verwacht, die van de Braziliaanse president Lula. Eerder onverwacht, die van onze zuiderbuur, president Sarkozy.
Luc Cortebeeck: "Voor de officiële toespraak hadden wij samen met enkele vakbondsleiders een privé-contact met president Lula. Hij zei ondermeer dat ons werk in Londen (G-20) toch heel wat opgeleverd heeft; ondermeer het belang van werkgelegenheid werd in de officiële tekst in de verf gezet samen met de betrokkenheid van de IAO bij volgende besprekingen G-20.
'De druk van de internationale vakbeweging moeten jullie nog versterken voor de volgende vergadering van de G-20 in september. Overigens, die G-20 moet een G-40 en meer worden. Het is duidelijk dat het IMF en de Wereldbank hun rol niet spelen en zeker niet in staat zijn de verantwoordelijkheid van de global governance op te nemen.'"
Hij zou ook
nog een vergadering hebben met andere groeilanden, zoals China, Rusland en India. Hij hoopt dat ook president Obama voldoende de sociale dimensie van de maatregelen tegen de crisis zou ondersteunen.
Lula begon zijn formele toespraak met de vaststelling dat Brazilië gelukkig klaar stond om de crisiseffecten op te vangen. Hij had in de jaren voordien zwaar geïnvesteerd in het opbouwen van een sociaal vangnet. De laatste 5 jaar creëerde Brazilië liefst 10 miljoen formele jobs erbij. Werknemers die daardoor ook beroep kunnen doen op ziekteverzekering, werkloosheidsgeld, enz.
Lula vatte het zo samen : “Solidarity is the road for social development”. Hij analyseerde zeer scherp . Wereldbank en IMF hebben vandaag geen enkel voorstel van oplossing om uit de crisis te raken. Het zullen de regeringen en sociale partners zijn die het heft in eigen handen moeten nemen. “Not only complaining, but proposing”, “We need new commitments”. Na zijn formele toespraak ging hij nog ruim 10 minuten door met persoonlijke commentaren. Met wat leedvermaak zei hij dat de grote rating agencies, die tot voor kort veel ontwikkelingslanden een slechte rating gaven, nu plots hun eigen land moesten raten; en wel negatief.
Lula stelde dat landen die niet investeren in social welfare hun eigen economie kapot maakten. En investeren vergt voldoende middelen. Landen die zich organiseren op basis van een laag belastingsniveau kunnen niet overleven. Ze hebben geen middelen om een sociale zekerheid uit te bouwen, om openbare investeringen te doen,... “In Latin and Central-America we have countries with only a taxation of 9%. They simply can not survive”. Juist nu in deze crisisperiode is immers een sterke overheid méér dan nodig. Hij deed een warme oproep om sociale dialoog in nog meer landen toe te passen. Om sociaal welfare wereldwijd uit te bouwen te respecteren. Als uitsmijter zei hij dat hij nog kon doorgaan maar moest stoppen. Omdat hij een middaglunch had met president Sarkozy.
En dat dit een vruchtbare lunch was hebben we gemerkt toen Sarkozy net na de middag het woord nam. Ook hij maakte een scherpe veroordeling van het ongebreidelde kapitalisme. “Face à un capitalisme devenu fou, faut-il attendre encore?” De afwezigheid van regulering veroordeelt ons economisch, sociaal en moreel. In de wereld van morgen moet er meer “raison”, redelijkheid, zijn. “Nous aurons la raison, ou la révolte. Nous aurons la justice, ou la violence. Nous aurons la protection, ou le protectionnisme.”
We moeten werk maken van gelijke rechten: recht op gezondheid, op werk, op leefmilieu én op handel. Die moeten op gelijke voet staan. Het kan niet langer dat de toekenning van financiële steun (van Wereldbank of IMF), landen verplicht tot een desastreus sociaal beleid. Die toekenning van de financiële steun moet juist anders geconditioneerd worden. Als een land niet voldoende doet voor leefmilieu, voor volksgezondheid, inzake sociaal beleid,..., zou het juist geen steun mogen krijgen.
Sarkozy pleitte ervoor om een systeem van prejudiciële vragen te creëren om problemen en geschillen aan te pakken. Waarbij Wereldbank, IMF, WHO en IAO mekaar bevragen en bevruchten. Geen puur financiële beslissing zonder sociale dimensie. We moeten ons volledige systeem van samenwerking binnen de UNO herdenken.
Van Lula had ik zo’n toespraak verwacht, van Sarkozy evenwel niet. Beiden pleitten voor een echt sociaal beleid. Waarbij men vandaag radicaal andere keuzes moet maken. Omdat het verleden, “le capitalisme dérégulé” bewees dat het zijn limieten voorbijgeschoten is. Als beiden die uitspraken echt ter harte nemen en waar proberen te maken, dan kan de crisis misschien toch tot meer gelijkheid leiden. Lula & Sarko, même combat? We kunnen het alleen maar hopen.
<
nog een vergadering hebben met andere groeilanden, zoals China, Rusland en India. Hij hoopt dat ook president Obama voldoende de sociale dimensie van de maatregelen tegen de crisis zou ondersteunen.
Boeiend. Ook het bericht over China. Spijtig dat we in de pers in Vlaanderen geen berichtgeving krijgen over het werk van de IAO.
BeantwoordenVerwijderenMarc,
BeantwoordenVerwijderenDank voor deze goede berichten. Bemoedigende woorden moeten verspreid worden. In de kranten hier heb ik niets kunnen lezen over deze belangrijke dag op de Conferentie.