De eerste werkweek van de Commissie Werkgelegenheid zit er op. Dat was over en weer “shuttlen” van het Paleis van de Verenigde Naties, naar het Internationaal Arbeidsbureau, waar de Commissie voor de Toepassing van de Normen vergadert. Want daar moesten conclusies worden getrokken uit een expertenrapport over de toepassing van de werkgelegenheidsnormen van de IAO in de Lidstaten. Met centraal daarbij de Conventie nr. 122 over de werkgelegenheid.
Die conclusies moesten dan gisteren, vrijdag, worden ingebracht in de Commissie Werkgelegenheid. Dat moet je letterlijk nemen. De voorzitter en de twee woordvoerders van de sociale partners (Luc Cortebeeck voor de werknemers) stapten gisteravond in de Commissie Werkgelegenheid af met hun conclusies. Veel hadden ze gemeenschappelijk niet te vertellen. Met de werkgevers was in de Commissie Normen niet veel verder geraakt dan een oproep aan de achterblijvende Lidstaten om de Conventie 122 te ratificeren en effectief toe te passen. En – al voorzichtiger – de vraag om ratificatie en toepassing van Conventie 142 over opleiding en de Conventie 181 over de private werkgelegenheidsbureaus in overweging te nemen. Ratificatie van de oude Conventie 88 over de publieke werkgelegenheidsdienst mocht er zelfs niet bij. Want die vinden de werkgevers gedateerd, wellicht onder druk van de private werkgelegenheidsbureaus.
Met zo weinig gemeenschappelijks kwam het gewicht dan ook te liggen op de aanvullende verklaringen van Ed Potter voor de werkgevers en Luc Cortebeeck voor de werknemers. Waarom normen ?, stelde Luc. Omdat het over rechten gaat. In deze het recht op arbeid. Zonder normen geen rechten. Bedrijfsethiek mag. Moet zelfs. Maar kan de normen niet vervangen. Geen recht op arbeid dus zonder normen voor het werkgelegenheidsbeleid en voor het concrete handelen van de werkgevers. Dat viel kennelijk behoorlijk in de smaak op de werknemersbank van de Commissie Werkgelegenheid. Althans te horen aan het spontane applaus van die kant. Aan de overzijde gegrom op de werkgeversbank. Die gooien het belang van de werkgelegenheidsnormen wel niet weg. Maar zien de werkgelegenheid toch vooral komen van duurzaam ondernemen.
Dat werd hier vandaag, zaterdag, in het slotdebat van de eerste week, mooi samengevat. Sharon Burrow, woordvoerster van de werknemers in de Commissie Werkgelegenheid (en daarbuiten zowel voorzitter van ACTU, de Australische vakbond, als van het IVV, de wereldvakbond) herinnerde nog eens aan de enorme uitdaging om de komende jaren wereldwijd 300 miljoen jobs te creëren. No problem, stelde de madam van de werkgevers. Dat vergt maar drie zaken: “sustainable enteprises, sustainable entreprises, sustainable entreprises”.
Werkgelegenheidsnormen mogen, als ze maar niet de investeringen en de productiviteitsverhoging belemmeren. Bijzonder teleurstellend na een week waarin Sharon Burrow – in opperbeste vorm – het onderste uit de kast had gehaald om de werkgevers toch een beetje mee te krijgen in de richting van de werknemers. Dat is vooral richting een nieuwe aanbeveling van de IAO, om te pleiten voor meer samenhang tussen het economisch-financiële beleid en het werkgelegenheidsbeleid. Die samenhang is in het begin van het financiële crisis aardig gelukt. Wereldwijd wilde men niet de fouten van de Grote Depressie van de jaren ’30 herhalen. Met al bij al zware inspanningen om het verder wegzakken van groei en werkgelegenheid te voorkomen. Anderhalf jaar later lijkt dat allemaal vergeten, nu de landen zich overhaast in een budgettaire sanering storten. Vooralsnog geven de werkgevers niet thuis. Niks van een nieuwe aanbeveling. Al IAO-instrumenten bij de vleet. Inmiddels krijgt die nieuwe aanbeveling voor meer coherentie wel steun van een aantal Europese landen. Te zien hoe dat zich verder ontwikkelt. Na het weekend.
Maandagochtend start het redactiecomité om de ontwerpconclusies voor te bereiden. Zoals alles hier op de IAO in tripartiete samenstelling. Met slechts vijf vertegenwoordigers op elke bank. En met ook hier een zitje voor het ACV. U hoort er dus nog van, uit de eerste hand.
Die conclusies moesten dan gisteren, vrijdag, worden ingebracht in de Commissie Werkgelegenheid. Dat moet je letterlijk nemen. De voorzitter en de twee woordvoerders van de sociale partners (Luc Cortebeeck voor de werknemers) stapten gisteravond in de Commissie Werkgelegenheid af met hun conclusies. Veel hadden ze gemeenschappelijk niet te vertellen. Met de werkgevers was in de Commissie Normen niet veel verder geraakt dan een oproep aan de achterblijvende Lidstaten om de Conventie 122 te ratificeren en effectief toe te passen. En – al voorzichtiger – de vraag om ratificatie en toepassing van Conventie 142 over opleiding en de Conventie 181 over de private werkgelegenheidsbureaus in overweging te nemen. Ratificatie van de oude Conventie 88 over de publieke werkgelegenheidsdienst mocht er zelfs niet bij. Want die vinden de werkgevers gedateerd, wellicht onder druk van de private werkgelegenheidsbureaus.
Met zo weinig gemeenschappelijks kwam het gewicht dan ook te liggen op de aanvullende verklaringen van Ed Potter voor de werkgevers en Luc Cortebeeck voor de werknemers. Waarom normen ?, stelde Luc. Omdat het over rechten gaat. In deze het recht op arbeid. Zonder normen geen rechten. Bedrijfsethiek mag. Moet zelfs. Maar kan de normen niet vervangen. Geen recht op arbeid dus zonder normen voor het werkgelegenheidsbeleid en voor het concrete handelen van de werkgevers. Dat viel kennelijk behoorlijk in de smaak op de werknemersbank van de Commissie Werkgelegenheid. Althans te horen aan het spontane applaus van die kant. Aan de overzijde gegrom op de werkgeversbank. Die gooien het belang van de werkgelegenheidsnormen wel niet weg. Maar zien de werkgelegenheid toch vooral komen van duurzaam ondernemen.
Dat werd hier vandaag, zaterdag, in het slotdebat van de eerste week, mooi samengevat. Sharon Burrow, woordvoerster van de werknemers in de Commissie Werkgelegenheid (en daarbuiten zowel voorzitter van ACTU, de Australische vakbond, als van het IVV, de wereldvakbond) herinnerde nog eens aan de enorme uitdaging om de komende jaren wereldwijd 300 miljoen jobs te creëren. No problem, stelde de madam van de werkgevers. Dat vergt maar drie zaken: “sustainable enteprises, sustainable entreprises, sustainable entreprises”.
Werkgelegenheidsnormen mogen, als ze maar niet de investeringen en de productiviteitsverhoging belemmeren. Bijzonder teleurstellend na een week waarin Sharon Burrow – in opperbeste vorm – het onderste uit de kast had gehaald om de werkgevers toch een beetje mee te krijgen in de richting van de werknemers. Dat is vooral richting een nieuwe aanbeveling van de IAO, om te pleiten voor meer samenhang tussen het economisch-financiële beleid en het werkgelegenheidsbeleid. Die samenhang is in het begin van het financiële crisis aardig gelukt. Wereldwijd wilde men niet de fouten van de Grote Depressie van de jaren ’30 herhalen. Met al bij al zware inspanningen om het verder wegzakken van groei en werkgelegenheid te voorkomen. Anderhalf jaar later lijkt dat allemaal vergeten, nu de landen zich overhaast in een budgettaire sanering storten. Vooralsnog geven de werkgevers niet thuis. Niks van een nieuwe aanbeveling. Al IAO-instrumenten bij de vleet. Inmiddels krijgt die nieuwe aanbeveling voor meer coherentie wel steun van een aantal Europese landen. Te zien hoe dat zich verder ontwikkelt. Na het weekend.
Maandagochtend start het redactiecomité om de ontwerpconclusies voor te bereiden. Zoals alles hier op de IAO in tripartiete samenstelling. Met slechts vijf vertegenwoordigers op elke bank. En met ook hier een zitje voor het ACV. U hoort er dus nog van, uit de eerste hand.
Geen opmerkingen:
Een reactie posten