Het was sinds 2002 geleden dat ik nog deelnam aan de Internationale Arbeidsconferentie. Ik had er toen 5 jaar opzitten in de ACV-delegatie, waarvan 3 jaar als ondersteuning van Luc Cortebeeck in de Commissie van de Normen. Sindsdien was er altijd een kleine steek in het hart wanneer in juni Genève zich vulde met syndicalisten, werkgevers en regeringsvertegenwoordigers die aan de jaarlijkse IAO-Conferentie deelnemen. Dus toen Luc me vroeg of ik dit jaar nog eens zou willen meegaan om de “gevallen” van toepassing van de internationale arbeidsnormen mee voor te bereiden, heb ik niet lang getwijfeld.
Het is fijn om terug te zijn. De Commissie Normen is een ontzettend boeiend forum waarin je niet enkel een bonte variëteit aan deelnemers vindt, maar ook de tussenkomsten zijn zeer divers. Je hebt de regelnevers, die lessen (willen) geven in internationaal arbeidsrecht. Zoals tijdens de bespreking over inheemse volkeren in Peru waarin een aantal werkgevers een lezing gaven over het word “consultation”. Dan zijn er de driftkikkers, zoals de regeringsvertegenwoordiger van Georgië. Die werd rood van verontwaardiging omdat we de goede wil van zijn regering betwistten om een effectieve vrije sociale dialoog op te zetten.
Maar mijn favoriete categorie blijven de basissyndicalisten, de mannen en vrouwen die in de Commissie komen getuigen van extreme armoede die leidt tot kinderarbeid en slavernij, van arrestaties van college-syndicalisten, van discriminatie van vrouwen en religieuze minderheden op de arbeidsmarkt. Het is die groep die me motiveert wanneer ik om 23u nog een tussenkomst moet afwerken. Het is die groep waarvoor we ons als ACV zo inzetten voor dit IAO-werk. Mannen en vrouwen die van over heel de wereld komen om hier in Genève te proberen om de situatie van werknemers in hun land te verbeteren. Syndicalisten zoals ik. Ik zal nog vaak aan hen denken wanneer ik, terug in Belgie, samen met mijn militanten van vervoer en logistiek, zoek naar de beste manier om hun belangen te verdedigen. En ik prijs me gelukkig.
Het ACV-team in Genève: van links naar rechts: Katrien Verwimp, Andrée Debrulle, Josly Piette, Pia Stalpaert, Jeanne Devos, Chris Serroyen, Luc Cortebeeck, Gilbert De Swert, Véronique Rousseau, Herman Fonck
Goed om af en toe eens bewust (gemaakt) te worden van hoe syndicalisme er in andere landen aan toe gaat. Dat maakt dat we het hier wat meer kunnen relativeren. En indien meer mensen zich wat bewuster zouden zijn van hoe het er op andere plaatsen in de wereld aan toe gaat zou dat een goede zaak zijn. Maar Marcus Aurelius schreef het al: "Het is treurig dat onwetendheid en ijdelheid sterker zijn dan wijsheid."
BeantwoordenVerwijderen