Daarop werken we dit jaar in onze commissie. Veruit de belangrijkste punten voor ons gaan over het verbod voor werkgevers en overheden om werknemers, sollicitanten en migranten te onderwerpen aan verplichte AIDS testen. En net daarover dienen landen als Irak, maar ook enkele Europese landen gevaarlijke amendementen in om dat wél mogelijk te maken. België en ook Nederland verzetten zich in de regeringsgroep tegen dat soort amendementen. Desondanks staat dat debat ons morgen te wachten.
Onze Afrikaanse broeders hechten veel belang aan verplichtingen voor werkgevers om aan preventie mee te werken. En langs werknemerskant willen we graag een resolutie om de ILO te verplichten om de uitvoering van die resolutie door allerlei lidstaten praktisch te ondersteunen. En nauwkeurig op te volgen wat er mee gebeurt.
Want da’s hard nodig. Aan AIDS stierven alleen al in 2008 2 miljoen mensen, vooral in Afrika. In de Afrikaanse landen ten zuiden van de Sahara zijn grote delen van de bevolking seropositief: dat loopt op tot meer dan 30 % in Swaziland. Vooral vrouwen zijn daar de slachtoffers. En kinderen die besmet geraken, dikwijls van bij de geboorte.
Onze commissie is een bont allegaartje, maar met veel bekende gezichten van vorig jaar. Maar ook nogal wat collega’s die er nu voor het eerst bij zijn. En sommige met wel héél vreemde argumenten en voorstellen. We komen dan ook uit alle mogelijke werelddelen.
Onze werknemersgroep bij het einde van een maratonzitting. Mijn vaste stek is tussen een Keniaanse en Nederlandse collega. Maar we hebben ook Britse, Egyptische, Russische, Amerikaanse, Kameroense, Senegalese, Zuidafrikaanse, Braziliaanse, Japanse, Chinese, Indische, Franse, Noorse, Zweedse, Ierse, Poolse, Swazilandse, Spaanse, Australische, Oostenrijkse en nog veel andere collega's in de groep
Het zijn lange dagen waarbij we eerst in de werknemersgroep over eigen amendementen discussiëren. En nadien samen een houding afspreken over alle amendementen van de werkgevers of van regeringen.
Tussendoor gaat het dan weer naar de plenaire zaal om alvast de eerste stukken met regeringen en werkgevers te bespreken en te beslissen. Net als vorig jaar werd ons gevraagd om ten behoeve van onze woordvoerder de argumenten bij elk amendement, en dat zijn er alweer een honderdtal op een papiertje te zetten. Zodat hij vlak voor een tussenkomst goed gestoffeerd is van argumenten. En tijdens het debat voortdurend wordt voorzien van argumenten, tussenvoorstellen, en mogelijke subamendementen om het laken weer naar onze kant te halen. We kriebelen dus voortdurend kleine papiertjes vol. Met argumenten en voorstellen in blokletters. En droppen dat bij Zuzanna, de Poolse ITUC collega die onze voorzitter bijstaat. En dat gedoseerd en op het gepaste moment doorgeeft. En soms komt vragen om snel over een of ander ding wat argumenten te verzinnen. Het vergt nogal wat concentratie. En ook nogal wat frustratie als het al eens misloopt.
Vandaag ben ik samen met een Ierse collega door de groep ook aangeduid als rapporteur voor het redactiecomité. Op zaterdag moeten we in dat beperkt comité de eindtekst vastleggen. Dat is een dag langer dan voorzien. Maar voor alle zekerheid had ik vooraf al volmacht gegeven aan mijn zoon om voor mij te gaan stemmen. Zodat mijn stem zeker niet verloren gaat. Uit wat we horen over opiniepeilingen zal dat blijkbaar nodig zijn. En aan plaagstoten over misbegrepen stemadviezen ontbreekt het hier niet.
Eergisteren kwam de grote IAO-baas Juan Somavia zelf naar onze commissie. Volgde een uur de amendementenslag, en poogde ons te overtuigen hoe belangrijk hij die aanbeveling wel vond voor de IAO.
Geen opmerkingen:
Een reactie posten