De AIDS-Commissie : we zijn er bijna

Gisteren zijn we in de AIDS commissie aardig opgeschoten. Een cruciaal punt in de discussie ging over de vraag of er al dan niet verplichte AIDS-testen mogen worden opgelegd aan werknemers of sollicitanten. Van werknemerskant uit zagen we dat absoluut niet zitten. Niet door werkgevers, en niet door overheden aan kandidaat –migranten.

Naast overduidelijke argumenten als het recht op privacy, waardigheid, medische deontologie, en bescherming tegen discriminatie hadden we ook een sterk technisch argument. Iemand die een negatief resultaat heeft op een HIV-test, kan een kwartier later wél al seropositief zijn. Vanuit preventiestandpunt heeft het dus weinig zin om bepaalde jobs en taken te reserveren voor wie een negatief HIV-testresultaat had. Het is veel verstandiger om vrijwillige testen aan te moedigen. Net zoals ook aan medisch personeel gevraagd wordt om op eigen initiatief niet meteen zichtbare infecties te melden als dat tot risico’s zou leiden bij patiënten of henzelf.

United Kingdom heeft echter een wetgeving met verplichte testen voor hun soldaten “om hen te beschermen op buitenlandse missies”. Nieuw Zeeland , en Mauritius nemen HIV- testen af van kandidaat migranten. Tsjechië vond dat werkgevers in sommige gevallen van hun werknemers horen te weten of ze seropositief zijn. En ook Irak was voorstander van verplichte testen.

De Franse woordvoerder voor de Europese Unie en IMEC nam het bedenkelijke initiatief voor een amendement om HIV-testen in sommige gevallen verplicht te maken. Daarin vurig gesteund door de Britse woordvoerder. Uitgerekend de werkgeversgroep liet weten dat ze géén voorstander waren van verplichte HIV testen. En ook Charlotte Demoulin, de jonge Belgische ambtenaar die aan haar tweede werkdag in de ILO toe was, nam het woord. En zei nadrukkelijk dat Belgische regering het niet eens was met deze EU-vraag. En dat in België niet enkel de overheid, maar ook werkgevers en werknemers het eens waren met een verbod op verplichte HIV-testen. Zo staat het in ons advies van de Nationale Arbeidsraad. Ze werd daarin bijgetreden door de Latijns Amerikaanse landen.

Toen vervolgens weer nieuwe subamendementen werden ingediend, om uitzonderingen toe te laten op het testverbod dienden de werknemers een ordemotie in om het debat te sluiten. We hadden immers al een meerderheid achter ons amendement, en wilden niet het risico lopen dat nieuwe subamendementen die meerderheid zouden openbreken. Meteen goed voor ruim een halfuur schorsing van de zitting, met juridisch overleg over de implicaties van het reglement. Vooraleer alle procedurestappen waren afgewerkt was het al drie kwartier later.

Maar de hamer van de voorzitter besloot rond halftien s avonds uiteindelijk definitief dit debat. De nieuwe IAO- aanbeveling verbiedt verplichte testen, laat enkel vrijwillige testen toe, en beschermt seropositieven tegen schendingen van hun privacy en mogelijke discriminatie. En vraagt de lidstaten bovendien om in effectieve klachten procedures te voorzien.

Daarmee hebben we daarover een beduidend sterkere tekst dan vorig jaar. Die buit is alvast binnen.

Een paar hoofdrolspelers in de regeringsgroep: helemaal rechts de Oegandees Otaala Otiam, woordvoerder voor de Engelstalige Afrikaanse landen. Otaala is Minister van Arbeid in Oeganda, en wordt door de voorzitster plechtig aangesproken als "your honorable doctor Otaala". His honourable besluit van zijn kant zijn tussenkomsten al even steevast met "Madame Chairperson, i beg you to move". Rechts van hem in de actergrond zit Charlotte Dumoulin, de Belgische regeringsvertegenwoordiger. Links van haar de Franse woordvoerder voor IMEC en EU, Marc Boisnel. En uiterst links de Spaanse voorzitster van de EU-groep, Dolores Solé Gomez.


De vergadering van de werknemersgroep van de AIDS Commissie