Laat ons niet in de steek

Gisteren werd in de Commissie Normen een begin gemaakt met de ‘gevallen’, de landen die op het matje geroepen worden. Zaterdag hadden we al een voorproefje gehad met de speciale zitting voor Birma/Myanmar. De belangrijkste aanklacht tegen dit land is dat ze de mensen gedwongen laten arbeiden. Vaak gaat dat over infrastructuurwerken die moeten uitgevoerd worden – bv. wegen aanleggen - en waarvoor de bevolking gewoon wordt opgevorderd.

Het regime buit de mensen uit op de meest grove manieren. Het land moet elk jaar voor de Commissie Normen verschijnen, maar de vooruitgang is gering. Wij hebben zelfs de indruk: bijna onbestaande. De regering verdedigt zich ieder jaar met te zeggen dat ze dit en dat gedaan heeft. Maar wij denken dat ze juist genoeg doet om de Aziatische landen die hen blijven steunen in de Commissie iets in handen te geven om te zeggen ‘zie je wel dat ze hun best doen’. De IAO heeft een aantal jaren geleden een bureau geïnstalleerd in het land om het mogelijk te maken dat mensen klachten indienen. Voor dat bureau werken ook een aantal facilitatoren, mensen van daar die moeten helpen als iemand een klacht wil indienen. Blijkt dat een heel aantal van die facilitatoren in de gevangenis zitten. Wegens subversieve activiteiten. De vakbond, de vrije vakbond, zit overigens net over de grens in Tailand, want die wordt in eigen land ook als staatsgevaarlijk beschouwd.

Dit jaar was er dan ook nog de nieuwe ‘episode’ i.v.m. Aung San Suu Kyi, de oppositieleidster die al jaren gevangengehouden wordt door de militaire junta. Er was die Amerikaan die zogezegd een meer was overgezwommen en zich op die manier toegang verschaft had tot het huis waar ze verblijft. Daarmee had Aung San Suu Kyi volgens het regime de voorwaarden om daar te mogen wonen overtreden, dus moest ze opnieuw berecht worden. Allemaal opgezet spel, want het schijnt volstrekt onmogelijk te zijn om dat huis te naderen – ook niet langs het water – zonder gezien te worden. Maar met dit alles zit de oppositieleidster wel in de gevangenis en het is hoogst onwaarschijnlijk dat ze zal kunnen terugkeren naar het huis waar ze vandaan komt.

In het geval van Birma/Myanmar vraag ik me eerlijk gezegd wel eens af of ons werk met de Commissie wel zin heeft, maar de mensen van daar smeken ons om er mee door te gaan. Hoe klein de vooruitgang die gemaakt wordt ook is, het is altijd dat. “En voor de rest is er helemaal niemand, ook geen organisatie, die enige invloed heeft op de militaire junta”, zeggen ze ons. “Laat ons alstublieft niet in de steek.”

Dat was dus vorige zaterdag.Gisteren hadden we dan Colombia, Chili en Turkije aan de agenda.
Voor Colombia zijn we tot goede besluiten gekomen. Enerzijds erkennen we dat er een aantal verbeteringen zijn – de werkgevers wilden Colombia hier als ‘cas de progres’ opvoeren. Bv. de wetgeving is een klein beetje verbeterd. Maar anderzijds blijft het feit dat er in 2008 48 vakbondsleiders vermoord zijn en in 2009 al 18. Dat is een ondraaglijke situatie. Mensen worden vermoord omdat ze opkomen voor anderen.

De conclusie is dat de regering ons moet blijven informeren en dat de BIT (Bureau International du Travail, de administratie die de IAO ondersteunt) middelen zal vrijmaken om hen te helpen. Maar het land blijft onder constante opvolging.Voor Chili, waar het gaat over sociale zekerheid, en Turkije, waar de vakbondsvrijheid in het geding is, zijn we nog niet tot besluiten gekomen.