In de aidscommissie is de amendementenslag volop op gang. Alle groepen bespreken apart de tekst en kunnen amendementen indienen. Alleen al voor de preambule waren er ruim honderd amendementen. Die moeten naargelang de titel en de rangorde in de ontwerptekst tegen een bepaald datum en uur worden ingediend bij “the office”. Da’s telkens een rush tegen de klok in onze groep.
Sommige amendementen in onze groep vanuit de europese vakbonden waar we ook expliciet willen focussen op mannelijke homo’s als risicogroep en te betrekken groep bij het beleid, net als de "sex workers", veroorzaken steevast allerlei culturele remmingen bij sommige van onze Afrikaanse collega’s om die dingen bij hun naam te noemen. Twee beweerden in het vuur van het debat dat in hun land geen prostitutie voorkwam. Nou moe. Moeizaam raakten we eruit. Een Spaanse collega produceert overvloedig gedetailleerde en tijdrovende amendementen vanuit de Spaanse context. Zo tikt de tijd weg in onze vakbondsvergaderingen.
Ik word intussen mee ingeschakeld om amendementen te gaan indienen bij” the office”, waar ILO ambtenaren dat in geijkte standaardbewoordingen pogen te zetten, en zorgen voor een gedrukte spaanse en franse vertaling. Een tijdje later pendel ik ook tijdens de plenaire besprekingen tussen de Franse regeringsvertegenwoordiger van de IMEC groep en de workers, om compromisteksten erin te masseren. We kennen elkaar al eerder van de Dublin stichting en andere Europese overlegtoestanden. En dat helpt soms wat. Met hem valt af en toe meer te regelen dan met de wat conservatieve Tsjechische woordvoerster namens de EU. Die treedt vrij vaak de werkgeversdelegatie bij in de discussies.
Gisteren en vandaag worden Suzanna en ikzelf er door de workersgroep op uitgestuurd om samen met een Canadese werkgeversvertegenwoordigers compromissen pogen te maken over de komende amendementen. Het volstaat in de plenaire zitting om een akkoord te hebben tussen werkgevers en werknemers om een tekst aanvaard te hebben. Die apartjes leveren wat resultaat op. Bij meerdere punten in de plenaire vergadering, worden onze compromisteksten aangenomen.
Vanavond hoorden we in de plenaire zitting ook tot ons genoegen hoe de twee Belgen in de regeringsgroep de EU met succes over de streep duwden ter ondersteuning van een Afrikaans voorstel over een verbod voor werkgevers om werknemers te testen. Mooi. Eindelijk.
We smaken enkele keren het genoegen om eigenhandig geschreven amendementen in de goedgekeurde tekst te sluizen. Maar het is een uitputtingsslag over punten en komma’s. En af en toe over principes als het recht op privacy, een discriminatieverbod voor seropositieven, een verbod op verplichte testen door werkgevers. Gisteren was het vergaderen van negen uur ’s morgens tot 10 uur s’avonds. En ook vandaag is het weer van dattem. De delegaties worden voorlopig niet murw: het kost bijvoorbeeld ruim een half uur plenaire discussie of gegevens over de hiv status van werknemers confidentieel of anoniem moeten blijven, wat het verschil is tussen beide, en of niet de beide moeten worden vermeld. Het wordt voorlopig beide, maar er moet nog een juridisch advies komen over een ander tekstgedeelte. De meest vasthoudende wint. Soms.
Sommige amendementen in onze groep vanuit de europese vakbonden waar we ook expliciet willen focussen op mannelijke homo’s als risicogroep en te betrekken groep bij het beleid, net als de "sex workers", veroorzaken steevast allerlei culturele remmingen bij sommige van onze Afrikaanse collega’s om die dingen bij hun naam te noemen. Twee beweerden in het vuur van het debat dat in hun land geen prostitutie voorkwam. Nou moe. Moeizaam raakten we eruit. Een Spaanse collega produceert overvloedig gedetailleerde en tijdrovende amendementen vanuit de Spaanse context. Zo tikt de tijd weg in onze vakbondsvergaderingen.
Ik word intussen mee ingeschakeld om amendementen te gaan indienen bij” the office”, waar ILO ambtenaren dat in geijkte standaardbewoordingen pogen te zetten, en zorgen voor een gedrukte spaanse en franse vertaling. Een tijdje later pendel ik ook tijdens de plenaire besprekingen tussen de Franse regeringsvertegenwoordiger van de IMEC groep en de workers, om compromisteksten erin te masseren. We kennen elkaar al eerder van de Dublin stichting en andere Europese overlegtoestanden. En dat helpt soms wat. Met hem valt af en toe meer te regelen dan met de wat conservatieve Tsjechische woordvoerster namens de EU. Die treedt vrij vaak de werkgeversdelegatie bij in de discussies.
Gisteren en vandaag worden Suzanna en ikzelf er door de workersgroep op uitgestuurd om samen met een Canadese werkgeversvertegenwoordigers compromissen pogen te maken over de komende amendementen. Het volstaat in de plenaire zitting om een akkoord te hebben tussen werkgevers en werknemers om een tekst aanvaard te hebben. Die apartjes leveren wat resultaat op. Bij meerdere punten in de plenaire vergadering, worden onze compromisteksten aangenomen.
Vanavond hoorden we in de plenaire zitting ook tot ons genoegen hoe de twee Belgen in de regeringsgroep de EU met succes over de streep duwden ter ondersteuning van een Afrikaans voorstel over een verbod voor werkgevers om werknemers te testen. Mooi. Eindelijk.
We smaken enkele keren het genoegen om eigenhandig geschreven amendementen in de goedgekeurde tekst te sluizen. Maar het is een uitputtingsslag over punten en komma’s. En af en toe over principes als het recht op privacy, een discriminatieverbod voor seropositieven, een verbod op verplichte testen door werkgevers. Gisteren was het vergaderen van negen uur ’s morgens tot 10 uur s’avonds. En ook vandaag is het weer van dattem. De delegaties worden voorlopig niet murw: het kost bijvoorbeeld ruim een half uur plenaire discussie of gegevens over de hiv status van werknemers confidentieel of anoniem moeten blijven, wat het verschil is tussen beide, en of niet de beide moeten worden vermeld. Het wordt voorlopig beide, maar er moet nog een juridisch advies komen over een ander tekstgedeelte. De meest vasthoudende wint. Soms.
Geen opmerkingen:
Een reactie posten