Huisarbeid: het zit er bijna op

Ook voor mij zit de conferentie er bijna op. Morgen ga ik op de plenaire zitting nog een oproep doen naar de Europese lidstaten om ook in de Europa de conventie te ratificeren. Want een conventie domestic work is ook voor Europa een noodzakelijk instrument.

Heel wat Europese landen zijn immers gastland voor buitenlandse huisarbeidsters. Een tendens die gezien de demografische ontwikkeling van het Westen, veroudering van de bevolking en dus ook van de beschikbare arbeidskrachten, in de toekomst nog zal toenemen. Het zijn in Europa niet alleen de hooggeschoolde buitenlandse arbeidskrachten die goed beschermd en omringd moeten worden, maar ook de werknemers die als huisarbeider worden tewerkgesteld verdienen het om van een degelijke sociale bescherming te kunnen genieten.

Deze conferentie was zwaar, maar ze was zeer boeiend. Vooreerst vond ik het een hele eer om met iemand als zuster Jeanne te mogen samenwerken. Een grote madame waar ik zeer veel respect voor heb en die mij geïnspireerd heeft om zelf en via onze centrale Voeding en Diensten verder te ijveren voor betere rechten voor de minst beschermden in onze maatschappij.

Deze conferentie heeft mij ook een beter zicht gegeven op de verschillende culturen in onze wereld. Wij waren één werknemersgroep, overtuigd van hetzelfde doel, maar toch soms anders in de onze aanpak. Soms stond de nuchtere consensus stijl uit het Westen in schril contrast de conflict opstelling van Asië en Latijns Amerika. Maar deze combinatie heeft er toe geleid dat wij een prachtig resultaat hebben kunnen boeken.

Dit resultaat is er gekomen door de inzet van heel veel mensen, vakbonden en organisaties van huisarbeiders die erin geloven dat een betere wereld mogelijk is. De werknemersgroep heeft alles uit de kast gehaald, om werkgevers en regeringen te overtuigen van de noodzaak van een conventie, aangevuld met een aanbeveling.Soms was er euforie, wat later zaten we in zak en as. Dit is voor de onderhandelaars onder ons een herkenbare situatie. Maar de mix van culturen en mensen maakt dat deze onderhandelingen dat tikkeltje meer hebben.

Naast de solidariteit en gedrevenheid in de werknemersgroep hadden wij tot onze grote verbazing ook de steun van de Verenigde Staten. In tegenstelling tot de laatste 10 jaar, heeft van de VS ons steeds gesteund in onze voorstellen, of kwamen ze met een aanvaardbaar compromis voor de dag. Zoals Marc Leemans reeds schreef "Obama zendt zijn zonen uit". Al was de vertegenwoordiger voor de VS de zoon van een Amerikaanse vader en een Antwerpse moeder. Dat zal waarschijnlijk meegespeeld hebben.

Ik zal moe, maar vooral gelukkig terugkeren naar België. We hebben onze eerste doelstelling gehaald. Op naar volgend jaar.

Pia Stalpaert