Meer investeren in sociale dialoog

De meest harde confrontatie voor een Europeaan op de ILO-conferentie, is deze dat meer dan 80% van de werknemers wereldwijd niet geniet van sociale bescherming. Deze mensen hebben geen sociale zekerheid, geen sociaal vangnet, geen sociale wetgeving, geen sociaal overleg. Zij vallen onder wat men noemt, de informele economie. Het zijn werknemers zonder rechten.
De crisis treft op veel hardere wijze deze zwakkere "informal workers". En zeer dikwijls dan nog vrouwen.

Dit alles gebeurt ondanks het bestaan van de fundamentele ILO-normen. Vrijheid van vereniging en recht op collectief onderhandeling zijn voor die Europeaan evidenties waar geen vragen bij gesteld worden. Maar elders in de wereld worden deze normen slecht toegepast, of niet gerespecteerd.

We hoorden al stemmen dat de crisis maar kan bestreden worden door niet te hard te focussen op de normen. Door wat flexibeler om te gaan met de toepassing ervan. Door wat meer evenwicht te brengen tussen normen en economische noden. Alsof die normen een rem zouden zijn voor een economische relance.

Verschillende experten kwamen de afgelopen dagen in the Commission of the Whole tegengewicht bieden tegen deze "visie".De crisis is er juist gekomen omdat men wereldwijd her en der normen aan zijn laars lapte.Omdat men niet genoeg investeerde in sociale dialoog en niet luisterde naar de stem van werknemers.
Omdat men verblind werd door hebzucht.
Financiers waren dronken van two-digit returns.
Economisten zaten te slapen aan het stuur van een op hol slaande wagen.
Kortom we hadden reeds jaren een onverantwoord economisch rijgedrag.
Waarbij men geen rekening hield met de andere weggebruikers. De zwakke weggebruikers: de werknemers.
En zo creëerde men een gigantische kettingbotsing. Waar nog steeds wagens inrijden op de staart ervan.
Bedrijven gaan overkop. Werknemers worden slachtoffer en verliezen hun job.

Dit mag niet opnieuw gebeuren. Er moet meer geïnvesteerd worden in sociale dialoog.
Zodat men luistert naar mekaar en niet blind en egoïstisch handelt.Die dialoog komt er niet vanzelf maar is altijd het resultaat van wederzijds respect.Tussen werkgevers en werknemers.
Die dialoog moet meestal ook sterk ondersteund en aangemoedigd worden. Door de overheid.
Zelfs in Europa overleggen en onderhandelen we immers dikwijls onder de schaduw van de wetgeving. Die zachte (of soms harde) dwang tot dialoog zorgt voor evenwicht, voor een sociaal gecorrigeerde vrije economie.Die sociale dialoog zal dus een essentieel onderdeel moeten zijn van gelijk welk crisisbestrijdend recept.

Normen zijn dus geen onderdeel van het probleem, wel een onderdeel van de oplossing.
En daarin moet we allen investeren.Wat als de ILO een fractie zou krijgen van de miljarden die rondgaan binnen Wereldbank en IMF?Wat zou men daar niet mee kunnen investeren om de "social capacity" wereldwijd mee te verbeteren.

Zodat informele werknemers, formele werknemers worden.Zodat ze volwaardig mee kunnen deelnemen aan de maatschappij.Misschien kan die verdomde crisis zo toch nog een positief effect ressorteren.

Een droom? Misschien. Maar die droom willen we hier via de Conferentie toch wat werkelijkheid laten worden.