Het commissie werk begint

Terwijl we deze eerste regels tikken, is de eerste officiële openingszitting nog aan de gang. Die plenaire zitting is de officiële start van de conferentie. De voorzitter wordt verkozen, samen met de leden van de raad van bestuur, en allerlei commissies waarover we gisteren al met de werknemersgroep bedisselden wie waar zou deelnemen namens de werknemersgroep.

Vandaag moest dat dus allemaal goedgekeurd worden met de drie groepen samen, regeringen, vakbonden en werkgevers. Een immens grote zaal, alle nationale vlaggen vooraan in zaal op een rijtje, de zaal afgeladen vol, rijen en rijen delegaties die achter het naambordje van hun land plaatsnemen. België zit op de eerste rij, naast de minder demokratische buren van Belarus. Zo gaat dat met onze plaats in het alfabet. Albanië zit in het balkon links, Vietnam heel hoog in het balkon rechts. Acht stoeltjes voor de Belgische delegatie is te weinig voor vier werkgeversvertegenwoordigers, drie vakbonden, een delegatieleider, een ambassadeur, zijn assistent en een stagiair. Bij onze achterburen van Bolivië en Bosnië zijn er lege stoelen, we houden vanuit hun stoelen een oogje op de Belgische ruggen.

Bij het begin van de zitting onderbreken drie Iraanse betogers meteen de openingstoespraak. Ze klimmen het podium op en schreeuwen met grote foto’s in de hand om aandacht voor enkele Iraanse politieke gevangenen. En roepen dat de afgevaardigden van de Iraanse president Ahmadinejad uit de zaal moeten worden gejaagd. Ze worden na een paar minuten met zachte dwang van het podium afgevoerd en uit de zaal geleid. Die van Ahmadinejad willen later graag poseren voor een foto. Hun Iraakse buren dringen meteen aan dat ik ook van hen een foto neem.

Om twaalf uur komen we voor het eerst met de werknemersgroep samen rond aids. Een bont gezelschap van een honderdtal afgevaardigden die eerst wat uitleg krijgen over procedure en reglementen. En te horen krijgen dat er de volgende dagen, zaterdag incluis, een hele serie vergaderingen en avondsessies te wachten staat. En de groep moet in aantal zijn om te kunnen stemmen.

Zonder verdere inleiding worden de aanwezigen meteen om commentaar worden gevraagd bij de voorliggende ontwerptekst van ILO-aanbeveling rond aids. Ik doe alvast mijn duit in het zakje en vraag dat we alvast de discussie zouden aangaan over wat voor instrument we hier willen: een dwingende conventie, of een straffe maar niet afdwingbare aanbeveling. Het rapport wijst immers al op de eerste bladzijden op de problemen met de toepassing van de bestaande IAO gedragscodes rond aids en privacy van medische gegevens. Vijf tussenkomsten later is er middagpauze: de vertalers hebben recht op een break. Wij ook.