Zondag hebben we heel wat contacten gehad met mensen die vaak van heinde en ver gekomen waren om ons te kunnen toelichten wat er bij hen allemaal gebeurd was. Ze hadden dossiers bij met bewijsstukken en ze konden dat kort samenvatten. Maar mij trof vooral de algemene sfeer die bij hen heerst, een sfeer van gelatenheid, van 'wie kan hier voor ons nog iets doen'. Ze voelen zich compleet machteloos.Werken in de maquilas, zolang het duurt...
Er waren ondermeer mensen van de maquilas, meestal vrouwen die werken in textielbedrijven die in de vrijhandelszones opereren. Daar moeten ze geen taksen betalen en de arbeidsvoorwaarden zijn er zeer ongunstig voor de werknemers. Ondanks het feit dat er bepaalde overeenkomsten gesloten werden voor de werknemers die daar werken, heeft de president toch het loon verlaagd voor de maquilas. Er zijn mensen die daar van 7 uur 's ochtends tot 11 u 's avonds opgesloten worden, letterlijk. Ze krijgen nauwelijks de tijd om naar het toilet te gaan. Ze moeten keihard werken.
Maar op een bepaald moment wordt het de werkneemsters vaak toch te veel en dan gaan ze een vakbond oprichten. Vanaf het moment dat dit bekend is, valt men de huizen binnen waar men denkt dat er ledenlijsten te vinden zijn. Wie lid is, wordt dadelijk ontslagen. Vaak wordt de onderneming gewoon gesloten en onder een andere naam, met ander personeel opnieuw opgestart. Deze praktijk is schering en inslag. Het gaat om tienduizenden mensen die hierdoor hun job kwijtraken. Bovendien komt wie op een dergelijke manier zijn baan kwijtgeraakt is op een zwarte lijst te staan en die kan het verder wel vergeten als werknemer. Vaak gaat het om alleenstaande moeders met kleine kinderen. Die kunnen dan enkel nog in de informele economie terecht om de kost te verdienen."Waarschijnlijk heb je niet genoeg gewerkt"
Heel wat mensen hebben echter nog met zwaardere repressie te maken. Zo hoorden we het verhaal van Sylva Cusge, een verhaal van een vakbond in een gemeente. Het gemeentepersoneel had een vakbond opgericht en de juridische verantwoordelijke van die vakbond, Armando Sanchez, werd vermoord. Ook Sylva Cusge die ons het verhaal deed werd bedreigd. Gedurende dagen heeft een zwaar bewapende man voor haar huis gestaan, ze werd op de duur ontslagen zonder uitbetaling van loon. En als je dan naar de arbeidsinspectie stapt, krijgt je daar te horen "dat is waarschijnlijk omdat je niet genoeg gewerkt hebt."
Ook de mensen van het zwaar wegtransport kwamen met hun verhaal. Zij moeten vaak heel veel uren na elkaar werken omdat ze overdag niet door de steden mogen rijden. Dat moet 's nachts gebeuren, maar op dat moment lopen ze ook het meeste gevaar om aangevallen te worden door bandietenbendes.
Er waren tientallen voorbeelden van mensen die familie of kennissen verloren hebben. Wie daar klacht tegen indient, krijgt daarna thuis een bende over de vloer die duidelijk maakt dat die klacht moet ingetrokken worden. Anders zullen nog andere familieleden dat met hun leven bekopen.
Uit al die getuigenissen blijkt dat een beperkte groep hier een
groot stuk van de economie in handen heeft. Dat wordt
versterkt door het feit dat heel wat politie-agenten in een parallel circuit zitten en door de zogenaamde veiligheidsagenten die zeker een dubbele rol spelen. Veel wordt ook verklaard vanuit de narcotrafiek waar veel geld mee verdiend wordt en die natuurlijk verborgen moet blijven. Van het moment dat men daarmee in aanraking komt, raakt men er meestal niet meer uit en het einde is vaak de dood. Maar al wie raakt aan deze systemen, al wie probeert de reële problemen aan te pakken, die betaalt daar een hoge prijs voor.
Geen opmerkingen:
Een reactie posten