Een vreemd gesprek

Dinsdag waren we 's ochtends te gast bij het hooggerechtshof. In de inleiding stelde ik nog eens scherp op de problemen van de mensen. De voorzitter van het hooggerechtshof heeft daarover vervolgens een aantal dingen gezegd, maar het ging eerder om een beleefdheidsantwoord. Hij bedankte de IAO bv. voor de vorming van de arbeidsrechters. Hij zegde ook dat er bij elke nieuwe regering heel veel nieuwe rechters komen, er zijn heel veel wissels en dat schept telkens wat problemen. Ook belangrijk vond hij te vermelden dat nog niet zo lang geleden beslist is acht nieuwe arbeidsgerechten op te richten en dat er een aantal elementen uit de wetgeving gewijzigd worden of gewijzigd zouden moeten worden. Nu, zij kunnen natuurlijk enkel voorstellen doen, het is het parlement dat uiteindelijk zijn verantwoordelijkheid moet nemen.

Verder werd dit een nogal raar gesprek. Een van de aanwezige rechters zegde op een bepaald moment:"Hier is geen arbeidscultuur. Wat u gezegd hebt, is niet voor ons. U hebt niets nieuws gezegd." Wat overigens niet de bedoeling was, ik hoopte dat ze de situatie al een beetje kenden. "Vakbonden", zo vond die rechter, "overdrijven altijd. De bedoeling van een aantal vakbonden is hun bedrijven kapot te maken. De staat is ook niet efficiënt. Je kan nog geen mensen ontslaan. De arbeidswetgeving is niet goed aangepast. We hebben nauwelijks cao's, we hebben geen cultuur van sociaal overleg. En stakingen zijn er soms wel, maar meestal zijn dat niet eens legale stakingen." Vervolgens kreeg de man een telefoontje, hij ging naar buiten en we hebben hem niet meer weergezien.

Dit is gemakkelijk te plaatsen. De mensen die hier in de rechtsspraak zitten, zijn vaak verbonden met de mensen in de bedrijfswereld. Maar je voelt toch wel een grote vijandigheid t.a.v. het bestaan en de rol van vakbonden. Natuurlijk zijn ze niet allemaal zo onbehouwen. De voorzitter en de andere rechters waren heel voorkomend, maar je voelt dat er niet echt de wil is om dit als een prioritair punt te behandelen. Die vakbondszaken, dat is niet hun punt. Er is zovéél geweld dat dit niet afzonderlijk hoeft behandeld te worden. Dat is althans het aanvoelen dat ik regelmatig heb. Tegenover ons willen ze wel beleefd bevestigen dat dat wel belangrijk is, maar of dat echt gemeend is, is iets anders.