Boeman Europa

Vandaag is ook de commissie werkgelegenheid van start gaan. Of zoals dat hier heet: de Committee for the Strategic Objective for Employment. Dat verwijst naar de strategische objectieven van de Internationale Arbeidsconferentie(IAO). Twee jaar geleden keurde de Internationale Arbeidsconferentie de baanbrekende Verklaring over Sociale Rechtvaardigheid goed. Een antwoord op de sociale dimensie van de globalisering. Wat laat, maar tegelijk mooi op tijd, net voor het uitbreken van de financiële crisis. Vier strategische objectieven in die Verklaring: werkgelegenheid, sociale bescherming, normen (minimumregels dus) en sociale dialoog. En met ook de afspraak dat regelmatig de balans zou worden opgemaakt voor die vier thema’s. In het IAO-jargon heet dat nu het “recurrente item”. Te beginnen met werkgelegenheid.

Dat recurrente item heeft vanaf dit jaar ook zijn effect op de commissie voor de toepassing van de normen. Die bespreekt elk jaar, vooraleer ze een aantal probleemlanden bekijkt, een algemene expertenstudie naar de wereldwijde toepassing van bepaalde IAO-normen. Dat is de “étude d’ensemble”. Afspraak is nu dat die studie vanaf dit jaar elke keer zou aansluiten bij het “recurrente item”. Zodat je op deze Conferentie een dubbele discussie krijgt over de werkgelegenheid: in de commissie werkgelegenheid én in de commissie normen. Niet zomaar parallel. Want vrijdag in de vooravond ontvangt de commissie werkgelegenheid een tripartiete afvaardiging vanuit de commissie normen. Met dan uiteraard Luc Cortebeeck voor de werknemersgroep. Die delegatie komt de conclusies presenteren van de besprekingen over werkgelegenheid in de commissie normen. Hopelijk in consensus. Zo niet in verdeelde slagorde.
Omwille van dat dubbelproces daarom ook deze ochtend al overleg in de werknemersgroep, om goed af te stemmen wat in de beide commissies moet gebeuren. Voor een deel nog wat tasten en zoeken. Iedereen is wat onwennig in de nieuwe benadering. Maar met de vaste wil om de regeringen te confronteren met de dubbelspraak: wel de volledige werkgelegenheid onderschrijven, maar tegelijk een economisch of budgettair beleid voeren dat daarop haaks staat.

Dat laatste kwam al snel centraal te staan in de openingsstatements in de commissie werkgelegenheid deze namiddag. Opvallend hoe de wijde wereld, althans langs werknemerskant, zich bijzonder veel zorgen maakt over het versnelde saneringsbeleid in de Europese landen. Want een drastische, synchrone opkuis van de overheidsfinanciën, onder de terreur van de financiële markten, dreigt het prille herstel te fnuiken. Het maakt het nog hallucinanter vanuit het thuisfront te horen dat deze week van de Belgische verkiezingscampagne vooral in het teken staat van wie het snelst en het meest wil saneren.

De Belgische regering gaf in de commissie werkgelegenheid tegengas tegen een versnelde sanering en bepleitte dat recht zou worden gedaan aan de toekomstige conclusies van de commissie normen. Dat viel bij de werknemersgroep in goede aarde. En het is de verdienste van Josly Piette, de Belgische delegatieleider.