Congres van start

Maandag, 16 uur. Start van het Congres.
Met al onmiddellijk twee kippenvelmomenten.
Eerst de openingswoorden van twee oudere Canadase indianen, van de Musqueamstam. Kennelijk een gebruik op de congressen van de Canadase vakbond. Met bovenop twee Indiaanse liederen. Over onderlinge verbondenheid. Over de verbondenheid met de voorouders. Over de verbondenheid met de natuur ook . Ecologische transitie heet dat vandaag. Gevolgd door de overhandiging door de indianen van de ‘Talking Stick’ (de spreekstok), een soort kleine totem, aan Sharon Burrow, voorzitter van het IVV. Met bijsluiter.

Wanneer Indianen debatteren gaat die spreekstok rond. Alleen hij die de spreekstok heeft, mag spreken. De anderen moeten terwijl luisteren. Moeten ze eens proberen in De zevende dag. Niks nieuws onder de zon, zegt Marleen Mens (secretaris van Luc Cortebeeck) me. Haar kinderen hadden zo’n stok ook al in de kleuterschool, bij juffrouw Bea. In de Wetstraat zijn ze naar de verkeerde school geweest.


En dan allen rechtop voor een ingetogen eerbetoon aan de syndicale leiders die sinds het vorige Congres zijn overleden. Klassieke muziek door de zaal. En dan één voor één de namen van de afgestorvenen op het scherm. Met ook twee Belgische namen: André Vandenbroucke en Georges Debunne, overleden voormannen van het ABVV.
Van Sharan Burrow kregen we de openingstoespraak. Uiteraard over de financiële crisis. En de fall out in alle uithoeken van de wereld. Over de nieuwe financiële crisis ook in Europa. Met nu weer een zwaar saneringsprogramma in Spanje tot gevolg. Luid toegejuicht door het IMF. En daarom ook scherp met de vinger gewezen door Burrow. Een toespraak die in een notendop de thema’s aangaf die de komende dagen centraal zullen staan in de debatten. Met uiteraard ook tal van signalen naar de G20 die binnen enkele dagen in Toronto vergadert.
Behoorlijk indrukwekkend ook: de toespraak van George Papandreou, premier van Griekenland.



Die kwam binnen via satellietverbinding in real time vanuit het hoofdkwartier van de IAO in New York. Daar vergaderen de socialistische partijen deze dagen. In vloeiend Engels. Geleerd in Canada. Toen zijn familie daar in ballingschap was tijdens de Griekse dictatuur. Die toespraak hing vooral op aan één basisvraag: who has the power? wie heeft het voor het zeggen? De democratisch verkozenen? Of de financiële markten,waar de manisch-depressieve opeenvolgingen van euforie en angst elkaar opvolgen? En een mooie uitsmijter over de vraag: regering of markt? Wel, zei premier Papandreou. Ik ben noch voor markten, noch voor regeringen. Markten, zowel als regeringen, moeten de mensen dienen. Door markten te reguleren en regeringen de democratiseren. Je voelde dat het gemeend was. Per slot van rekening begon zijn politiek leven onder de politieke dictatuur en eindigt het onder de dictatuur van de markten. Voor de beide geldt dezelfde zorg, stelde Papandreou. Hoe vermijden dat enkelen het voor het zeggen krijgen in plaats van velen?
Een openmondmoment ook: de Inuit Throat Singers. Twee vrouwelijke Indianen van Noord-Canada. Met een bijzonder vreemde, virtuoze combinatie van zang en keelgeluiden. Luc Decavel, secretaris van ACV-Zuid-West-Vlaanderen en ook in de ACV-delegatie, had het al eerder gehoord. Bij de Last Post aan de Ieperse poort, ter ere van de Canadezen die hun leven lieten in de loopgraven van de Westhoek. Indrukwekkend.