Luc Cortebeeck verkozen als adjunct-voorzitter IVV

25 juni 2010
IVV-congres Vancouver

Het Internationaal Vakbondscongres in Vancouver Canada eindigde bijzonder feestelijk met het zingen van "Solidarirty Forever," begeleid door een Canadees solidariteitskoor. De verkiezing van de Algemene Raad en van de leiding had geen onvoorziene moeilijkheden meer meegebracht, de inhoudelijke werkzaamheden werden goed afgewerkt en na enkele dagen discussie (117 tussnkomsten) kon consensus worden bereikt over alle thema's. Dit is helemaal niet vanzelfsprekend voor een internationaal congres met zoveel nationaliteiten, volkeren, culturen, religies, visies.

Op het Internationaal Vakbondscongres te Vancouver werd op de slotdag van het congres een nieuwe leiding verkozen. Er werd ook hulde gebracht aan Guy Ryder als afscheidnemend secretaris-generaal (zie verder).
De nieuwe leiding ziet er als volgt uit :

- Secretaris-generaal : Sharan Burrow (Australische vakbond)(zie verder)








- Voorzitter : Michael Sommer (DGB Duitsland)
- Adjunct-voorzitter : Luc Cortebeeck (ACV-CSC België)








- Adjunct-voorzitster : Nair Maria de Jesus Goulart (Brazilië)

Luc Cortebeeck zal in deze functie gedurende 4 jaar binnen het IVV het uitvoerend bestuur (bureau exécutif) voorzitten.
Op het Congres zelf leidde hij de plenumzitting van woensdagnamiddag en de slotzitting.

Ann Van Laer, nationaal secretaris, werd vanuit de Vrouwencommissie voorgedragen als lid van de Algemene Raad.


Benoît Constant, verantwoordelijke Jeunes CSC, werd vanuit de Jongerencommissie voorgedragen als lid van de Algemene Raad en wordt ondervoorzitter van de Jongerencommissie.


In het vaste secretariaat werd Jaap Wienen bevestigd als adjunct-algemeen secretaris. Een tweede adjunct-algemeen secretaris zal in december op de Algemene Raad benoemd worden. Met een groepsfoto van de nieuwe Algemene Raad kon ook het congres definitief worden afgesloten.



De leden van de ACV-delegatie - die hard gewerkt hadden op het congres - waren moe maar tevreden. Zo een week ondergedompeld worden in de internationale vakbondswereld, die ervaring vergeten ze nooit.


Einde blog IVV-congres Vancouver - British Colombia - Canada

Ryder blijft lid

Uiteraard vandaag ook een bijzonder warm afscheid van Guy Ryder. Die hield het in zijn afscheidswoorden opvallend kort. Met vooral vier dankwoorden.
Eén, voor allen die hem al die jaren gesteund hebben.
Twee, voor TUC, de Britse vakbond waar hij uit stamt.
Drie, voor de staf van het IVV-secretariaat.
Maar ten vierde ook, een opvallend dankwoord aan de Belgische vakbeweging, hier vertegenwoordigd door Luc, Rudy en Jan. Een sterke, prachtige beweging, zei hij, waar hij – sinds hij in Brussel werkt – al jaren lid is. Met de belofte dat hij, na zijn overstap naar Genève, zijn lidkaart zou houden.

Voordien hadden Luc Cortebeeck en Brendan Barber (TUC) hem uitgewuifd. Luc had het over de historische rol van Guy Ryder. Samen met Willy Thys van onze internationale (het WVA) zijn wij erin geslaagd het IVV, de wereldvakbond op te richten. Guy Ryder heeft er de basis van gelegd tijdens deze laatste vier jaar. Hij erkende de verschillende tendenzen, het pluralisme en slaagde erin één beweging uit te bouwen, geen organisatie met twee vleugels (het oude IVVV en het oude WVA). Samen met het IVV wenst het ACV Guy veel succes in zijn nieuwe functie als adunct-directeur-generaal bij de Internationale Arbeidsorganisatie.

Een vrouw vooraan in de vakbond

Vanochtend werd Sharan Burrow door het Congres unaniem verkozen tot nieuwe secretaris-generaal van het IVV, in opvolging van Guy Ryder. Die stapt over naar de ILO, om daar Kari Tapiola op te volgen als deputy director general van de Internationale Arbeidsorganisatie te worden. Ze was tot op heden de voorzitter van de Australische vakbondskoepel, ACTU, en ook al voorzitter van het IVV. Zij is nu de eerste vrouw in de allerbelangrijkste vakbondsfunctie, die van secretaris-generaal van het IVV.

Jongeren

Op het einde van dit IVV-Congres kregen de jongeren het woord, waarbij ze aandacht vroegen om méér jobs, duurzame jobs. Ook vroegen ze het Congres rekening te houden met hun eigen inbreng en vertegenwoordiging binnen het IVV.
Ze boden Luc Cortebeeck die ook vandaag het Congres voorzit een plantje aan en vroegen hem dit voldoende water te geven zodat het kan uitgroeien tot een stevige boom.

Vredesdividend

IJveren voor vrede, ook dat is vakbondswerk. Griekse en Turkse vakbonden willen in dat verband hun wederzijdse samenwerking nog versterken. In een gemeenschappelijke verklaring klagen ze aan dat de militaire uitgaven overal blijven stijgen, ondanks grote overheidsschuld en draconische besparingen. Wereldwijd werd in 2009 1.244 euro uitgegeven voor militaire doeleinden. Dat is een stijging met haast 50% sinds 2000. Binnen de NAVO hebben Griekenland en Turkije de grootste militaire uitgaven, na de VS.
De Griekse en Turkse vakbonden zullen er samen voor strijden dat die uitgaven drastisch verminderen. Het overheidsgeld dat zo zou kunnen worden bespaard noemen ze een vredesdividend. Vermits het gaat om belastinggeld van de werknemers eisen ze dat dit dividend wordt geïnvesteerd in nieuwe jobs, onderwijs, gezondheidszorg en sociale bescherming. Zo’n sociaal beleid in beide landen zal ook de democratie en de vrede ten goede komen, geloven ze.
Ze maken zich sterk dat ze die eisen waar kunnen maken door de kracht van de solidariteit. In het verleden hebben ze immers al vaker getoond wat solidariteit onder vakbonden vermag, bijvoorbeeld ten tijde van de aardbeving in Istanbul of in het vredesproces rond Cyprus.
Terwijl de Turkse en Griekse delegatie van op het podium hun samenwerking in de verf zetten, zit ik naast een Braziliaanse vakbondsvrouw die haar acht maanden oude baby op de schoot heeft. Wanneer het applaus uitsterft zegt ze ontroerd: “Dit is erg belangrijk. Only workers can do this”. Blijkt dat haar echtgenoot een van de Turkse vakbondsleiders op het podium is. De baby lacht. Hij mag fier zijn op zijn ouders.

Marijke Persoone

Guinees biggetje

Vandaag chique (en mooi) volk op visite: Christina Fernández de Kirchner, de presidente van Argentië.
In Argentinië weten ze alles over financiële crisissen. Argentinië was ooit de beste leerling van de internationale financiële instellingen. We waren het Guinees biggetje, zei Fernández de Kirchner , zeg maar het proefkonijn van de neoliberale klas. Die brave leerling heeft er wel een totaal bankroet aan overgehouden. Waaruit ze wijze lessen hebben getrokken: prioriteit aan de werkgelegenheid, versteviging van de binnenlandse vraag, een fatsoenlijk minimumloon (het hoogste van Latijns-Amerika), betere pensioenen. En daardoor vandaag uit het hal. En behoorlijk bestand tegen de financiële crisis. Met een stevig relancebeleid om erger te vermijden. En met een bijzonder actief overheidsbeleid om ontslagen in deze crisis te voorkomen. Een echte obsessie voor mij, zei ze. Want een job is met een pennentrek weggevaagd. Maar een job creëren, dat doe je niet in een hik en een knik. En dus spaar je veel werk uit door ontslagen te vermijden.


En met in één beweging ook een duidelijke boodschap voor de G20 in Toronto dit weekend, waar ze ook van de partij is. Laat ons het internationale instrumentarium eens tegen het licht houden. Geen enkel land werkt nog met de instrumenten van na de tweede wereldoorlog. Maar internationaal doen we dat wel, met de Bretton Woods-instellingen, die gegroeid zijn uit de oorlog, in een bipolaire wereld. Wordt het niet eens tijd dat we die instellingen eens tegen het licht houden? Niet in het minst omdat het per slot van rekening die instellingen zijn die ons in deze crisis hebben gestort, of minstens niet in staat zijn gebleken die crisis te vermijden?
Wij hebben ons huiswerk gedaan, besloot la Kirchner. Maar wat we vooral niet meer gedaan hebben, is naar de pijpen dansen van de internationale financiële instellingen. Met de zachte wenk naar de Europese landen om dat nu ook niet te doen. Staande ovatie uiteraard, wat wil je.

Vancouver : het leven zoals het is

Na enkele dagen verblijf krijgen we stilaan een beeld van deze stad.
Onze korte toeristische trip zondag per bus, onze dagelijkse wandelingen tussen het hotel en het congrescentrum toonden ons een vrij nieuwe stad met vooral torengebouwen , winkels en hotels. De ‘oude’ gebouwen dateren uit de jaren 30 !
Rare regels
We berichtten al over de ‘speciale’ actieregels (cfr. deeltje rond de jongerenactie), maar ook roken mag je slechts op 7,5m van het congresgebouw. Over roken gesproken, een pakje sigaretten kost hier tussen 9 à 12 Canadese dollar (8 à 10 euro), tijd om te stoppen.
Trouwens, niet enkel sigaretten zijn duur. Een gewoon pintje kost 6 à 9 dollar. Herman wilde een paar schoenen kopen à 500 dollar en liet ze dan toch maar staan. Op alles komt ook een taks (btw ?) bovenop, nooit inbegrepen in de prijs.

Mooie ligging
Gisteren trokken de wolken weg en kwam de zon er door. Daardoor kregen we een beter zicht op de omgeving : een stad geheel omgeven door bergen. Deze schijnen zo’n 1000 à 1500m hoog te zijn, boven bedekt met sneeuw (we zitten hier al vrij noordelijk). Niet voor niets trouwens dat de Olympische winterspelen hier onlangs plaatsvonden (de speciale Olympische vlamconstructie staat hier trouwens opgesteld naast het congrescentrum waar ook het ijshockeytornooi werd gehouden, een sport waar de Canadezen op kicken).

Canadese vakbonden
Canada is een enorm groot land, met grote verschillen op vlak van weer, natuur, bevolking,… (we zien en horen op de TV over aardbevingen, overstromingen, windhozen, … telkens in een ander deel van het land. Ook de vakbonden verschillen nogal hier. Gisteren gingen we langs bij een kleine vakbond met 50.000 leden, vooral in de bouw en de zorgsector. Hun voorzitter (geboren in Nederland, sinds zijn 14e Canadees) woont hier op enkele honderden kilometer en heeft zijn bureel in Toronto, hier zo’n 3000km vandaan ! Hun vertegenwoordiging in de bedrijven is op Amerikaanse leest geschoeid nl. wie de meeste aangeslotenen heeft ‘the winner takes it all’ .Enkele van onze delegatieleden haalden enkel het einde van deze receptie omdat ze gedurende ruim een uur geblokkeerd geraakten in de lift. De brandweer had heel wat moeite om ze uit hun penibele situatie te bevrijden. Deze avond zien we een grote vakbond uit Québec . Benieuwd wat zij te vertellen hebben en hoe zij werken.

Speciaal



Canada is Europa niet, dat is nu wel duidelijk : in de haven hier vliegen permanent watervliegtuigen op en af, je kan hier met speedbootjes walvissen gaan spotten, er staat hier vlakbij op straat een grote klok waar stoom uitkomt, in de grote park op een eiland hier vlakbij zouden er bevers gesignaleerd zijn (volgens de bordjes en volgens Marijke), de ruitenwasser hier steekt een stok met borstel omhoog van ongeveer 10m.



Deze namiddag gaan we wellicht ook iets speciaal beleven : de presidente van Argentinië Kirchner komt naar het congres en vanaf 15u dient iedereen in de zaal te blijven. De veiligheidsmensen, met honden, lopen hier al in de gangen. Alles wordt beveiligd en afgesloten.

Monnikenwerk

Op het Congres gebeurt het meeste spektakel in de centrale conferentiezaal, zo groot als en voetbalveld. Parallel doorworstelt een kleine groep, de Resolutiecommissie, de ontwerpresoluties. Om stuk voor stuk de laatste amendementen te bespreken. Monnikenwerk. Voor het ACV zetelt Claude Rolin, algemeen secretaris, in die commissie. Ging redelijk vlotjes, zei Claude ons. Heel veel problemen waren al bij de eerste amendementenslag opgelost. Maar de sfeer zat meteen goed, om in alle sereniteit oplossingen te vinden voor de resterende meningsverschillen. Vooral de vredesresolutie, met daarin een luik over Palestina, zorgde nog voor stevige discussie. Niet in het minst omdat de recente aanvallen op de hulpkonvooien naar Gaza, de gemoederen aardig hadden verhit. Toch opvallend hoe Palestijnen en Israëli hier die onderlinge tegenstellingen weten te overstijgen en dat samen een bijzonder evenwichtige resolutie kon worden bereikt. Ook dat is werknemerssolidariteit.

De jongerendelegatie op het IVV-Congres gearresteerd in de metro van Vancouver (23 juni)

Op uitnodiging van de CLC (Canadian Labour Congress) en de COPE (Canadian Office and Professional Employees Union) voerden de jongeren (onder wie Benoît Constant – jongerenverantwoordelijke CSC-Jeunes) actie aan de luchthaven van Vancouver bij Hertz. De werknemers zijn daar al sinds februari in staking om hun sociale verworvenheden te verdedigen (aanval op de lonen, meer flexibiliteit, precaire contracten,…).
Vooraf had men de manifestanten gewezen op de strikte Canadese regels inzake actievoeren o.a. het verkeer niet hinderen, 4 meter verwijderd blijven van de onthaalbalie, geen personen hinderen die het gebouw in of uit willen, in volledige stilte manifesteren, de actie in de tijd beperken,…
Bij het niet respecteren van deze regels zou de delegatie onmiddellijk opgepakt worden. De jongerendelegatie manifesteerde dus gedurende 5 minuten , in stilte (alles werd gefilmd) ! Ongezien en ongebruikelijk : geen pétards (gelukkig), maar ook geen fluitjes, geen slogans scanderen, geen spandoeken, geen muziek, geen stakingspiket…



Op de terugweg vroegen de jongeren de metroreizigers de petitie rond kinderarbeid in Canada (Canada weigert voorlopig conventie nr. 138 van de IAO hier rond te ondertekenen). Onmiddellijk daarop werden ze door de politie van de metro geplukt en gearresteerd. Hun vervoerbewijzen werden afgenomen en hun identiteitsbewijzen werden gecontroleerd.
De jongeren willen met klem protesteren tegen zulke beperkingen bij het actievoeren.

Meer info : Benoît Constant 0476/697172

Naar de markten en de dorpen

Al even veel indruk maakte Amsatou Sow Sidibé, Senegalees mensenrechtenactivitiste. En zo te horen ook uitgesproken feministe. Laat ik maar voor de vrouwen spreken, startte ze. E zijn mannen genoeg om voor de mannen te spreken. Dat viel al direct in de smaak van het vrouwelijke gedeelte van de ACV-delegatie (zie foto).



Sidibé had vooral vier klare boodschappen naar de vakbeweging.
Eén: mensenrechten en arbeidsrechten staan niet los van elkaar. Het gaat om dezelfde strijd.
Twee: erken vrouwen als motor voor ontwikkeling. Ze hebben de competenties. Dat bewijzen ze elke dag in hun huishouden en (in Afrika) in de wijze waarop ze overleven in de informele economie.
Drie: kom uit jullie kantoren. Ga de boer op. Letterlijk. Trek naar de landbouwers (vaak landbouwsters). E n trek naar de markten en de dorpen, dus (in Afrika) naar de informele economie. Kortom, ga naar de uithoeken waar de vrouwen werken.
En vier: maak eindelijk werk van die internationale sociale zekerheid. Want de huidige conventie nr. 102 van de IAO werkt niet. Kom af met iets dat beter werkt. Dat is het debat over de internationale “social protection floor”.
Wat een madam.

Poker

Indrukwekkend ook, Kumi Naidoo, voorman van Greenpeace. Een Zuid-Afrikaan, maar die ook een beetje thuis speelde. Want 35 jaar geleden werd Greenpeace hier in Vancouver boven de doopvont gehouden.
Ook Naidoo had het over de gemeenschappelijke strijd, van milieu- en arbeiders beweging deze keer. Met een alleszeggend voorbeeld. Neem de olieramp bij BP, zei die. Dat is een milieuramp, zonder weerga. Maar heeft iemand al gedacht aan de elf dodelijke slachtoffers? BP speelde niet enkel poker met de natuur. Het speelde ook poker met de werknemers.
En een ander voorbeeld: de oorlog (van Bush) tegen het terrorisme, die heeft iedereen verdacht gemaakt, vakbonden én milieuactivisten. Laat ons samen, in front, de verdediging opnemen van alle activisten die bedreigd worden door dat soort oorlogsvoering.
Ach, erkende Naidoo, er zijn verschillen tussen arbeiders- en milieubeweging, maar is dat een probleem? Versta de kunst om die verschillen te managen. In functie van gemeenschappelijke doelen.
En geloof in het vermogen dingen te veranderen, zei Naidoo: “when the going gets tough, the though get going”. Da’s naar een liedje van Billy Ocean. (Al te) vrij vertaald: als ’t moeilijk gaat, moeten de moeilijken er voor gaan.

Vuurwerk

Deze namiddag beluisterden we een bijzonder boeiend debat op het Congres, over de samenwerking tussen vakbeweging en andere NGO’s. Sterker samenwerken was een uitdrukkelijke opdracht van het eerste IVV-Congres, ingebouwd in de statuten van de nieuwe wereldvakbond. Het debat moest de balans opmaken. Met drie bijzonder charismatische figuren:
- Poul Nyrup Rasmussen, voorzitter van de Europese socialistische partij en co-voorzitter van het Global Progressive Forum;
- Kumi Naidoo, kersvers uitvoerend bestuurder van Greenpeace International
- en Amsatou Sow Sidibé, mensenrechtenactiviste, van de Uiversiteit van Dakar (Senegal).
Met een unisono boodschap van hen. Ja, we moeten samenwerken. Omdat we samen sterker staan. En omdat wat ons bindt belangrijker is dan wat ons scheidt. Dat vond ook Guy Ryder, afscheidnemend secretaris-generaal van het IVV: het was in Wenen een bijzonder verstandige keuze de samenwerking met gelijkgezinden te zoeken. Meer detail in de volgende blogberichten.

Een te kleine wereld voor hebzucht

Rasmussen begon eerst al met iedereen te feliciteren met de integratie van de internationale vakbeweging in Wenen vier jaar geleden. Een van de mooiste realisaties die ik heb gezien in mijn latere leven, stelde hij. Of nog: de mooiste overwinning is de overwinning op je eigen enge belangen. Je zag dat het meer was dan een captatio benevolentiae. Per slot van rekening stamt hij uit de Deense vakbond. Voor zijn doen bijzonder kort over de financiële crisis. “Het leven is te kort voor vervelende speeches”, zei hij. Voor hem vandaag minder de vraag wat me moeten denken over de financiële crisis en wat we er aan doen. Dat is dus veel meer een kwestie van strategie en tactiek. En in dat kader ook een kwestie van samenwerking – “wees niet bang voor nieuwe allianties” -, ook tussen vakbeweging en politiek. En nog iets, voegde Rasmussen er aan toe: het geloof dat je dingen in beweging kunt zetten. Niet de werkgevers, niet de conservatieve partijen, zijn onze eerste vijand. De eerste vijand is apathie. En dus is de eerste uitdaging om mensen te overtuigen dat je kunt veranderen en dat ze daar zelf ook een bijdrage toe moeten leveren. Het ging recht naar het syndicale hart.
Om wat te bekomen, dan? Wel, zei Rasmussen, laat ons al voor één speerpunteis gaan: de taks op de financiële transacties. De vakbeweging en links hebben de crisis grotelijks ondergaan. Laat ons nu niet hetzelfde meemaken voor de exit uit de crisis. En laat ons ruimer de hebzucht reguleren. Of vinden jullie het normaal dat de drie bestverdieners in private equity elke 10 minuten verdienen wat een modale werknemer slechts in een jaar verdient. Ghandi gedachtig, die ooit zei: “de aarde biedt voldoende om ieders behoefte te bevredigen maar niet ieders hebzucht”. We zijn al aardig gevorderd, zei Rasmussen. “The bankers are shaking in their trousers”. Vrij vertaald: ze zitten met de billen toegeknepen. Maar we moeten nu doorbijten, zodat de financiers terug de dienaars worden van de economie in plaats van de meesters.
Met een uitdagende slotvraag aan alle aanwezige vakbondsleiders: hoe vaak op jullie dagelijkse besturen, op jullie algemene vergaderingen, in jullie toespraken… spreken jullie over de internationale uitdagingen en over de internationale vakbeweging? Je zag sommige van die leiders zitten schuiven op de stoel. En nog eentje om het af te leren: hoe springen jullie om met al het geld van jullie pensioenfondsen? Dat is jullie geld, daagde Ramsussen uit. Als jullie dat gebundeld en gericht investeren, dan kan je het verschil maken. Mee te nemen.

Genodigden Willy Thijs en Willy Peirens

Willy en Willy werden door het IVV uitgenodigd omdat zij beiden een grote internationale verdienste hebben.
Willy Peirens was voorzitter van het ACV (tot 10 jaar geleden) en nam heel wat internationale opdrachten waar in de IAO, het EVV, het WVA.
Willy Thijs leidde tot over vier jaar het Wereldverbond van de Arbeid (WVA) en stond mee aan de wieg van de nu eengemaakte internationale vakbond IVV.
We vroegen hen in de wandelgangen van het Congres naar hun bedenkingen, naar hun evaluatie van deze nieuwe organisatie.
Ze zijn het beiden eens dat een fusie nodig was : het nu eengemaakte IVV heeft aan invloed gewonnen in belangrijke wereldspelers zoals de Wereldbank, de Wereldhandelsorganisatie, de Internationale Arbeidsorganisatie, de G-20, de Verenigde Naties enz. Het grotere pluralisme dat er nu is binnen het IVV heeft dit zeker mee mogelijk gemaakt.
Alhoewel de beroepsactie, de professionele vakbondsactie (Global Unions) nog geen hechte structurele band heeft met het IVV (bv. Één van de grootste internationale beroepscentrales – bouw/constructie/energie/…- heeft hier op het congres slechts 4 vertegenwoordigers, waaronder Luc Van Dessel) is dit toch al een vooruitgang, want we moeten ook toegeven dat binnen het WVA de beroepswerking het zwakke broertje was.
Ook de meeste vroegere WVA-organisaties (veelal uit de derde wereld) handhaven zich vrij goed in de nieuwe structuur en spelen vooral in de regionale organisaties een belangrijke rol. De invloed, de kracht binnen het IVV wordt natuurlijk voor een groot stuk bepaald door hun betekenis op het terrein, in hun eigen land.
Zowel Willy Peirens als Willy Thijs zijn momenteel niet meer internationaal actief. Ze volgen natuurlijk wel nog met veel interesse de huidige evoluties.
Inhoudelijk zijn ze wel te spreken van dit IVV-Congres : veel beter dan Wenen, wel kan de formule (4 volle dagen plenum met 1500 deelnemers en talloze speeches en tussenkomsten) best wel wat dynamischer.

Actie : Manif openbare diensten en petitie Home Workers

We zijn nu woensdagmiddag en vandaag is er - naast het voortkabbelende debat in de grote congreszaal – ook actie voorzien.
We zoeken bijna automatisch naar onze groene outfit, onze spandoek, megafoon…tevergeefs, hier waren we niet op voorbereid.
Het is vandaag de ‘Internationale dag van de Openbare Diensten’ en omdat we ook aan de vooravond van de G20 in Toronto zijn (eveneens hier in Canada) , hebben de plaatselijke vakbonden van Vancouver een manifestatie of eerder een militantenconcentratie georganiseerd, op het plein voor het congresgebouw. De congresdeelnemers werden uiteraard opgeroepen aanwezig te zijn en dat doen we dus. Vooraan staat Dominique Cabiaux, ondervoorzitter van ACV-Openbare diensten, en delegatielid op het Congres.
De jongeren op het congres zijn eveneens prominent aanwezig met speciaal voor de gelegenheid gemaakte t-shirts.



Een ander actiemoment op initiatief van ACV-CSC was de petitieactie deze morgen tijdens het ontbijt waarbij een 50-tal handtekeningen werden verzameld van hotelgasten in Four Seasons. Er werd voor deze avond een afspraak gemaakt met de hotelmanager voor de overhandiging van de petitie en een toelichting hierbij. De vakbondsleidster van de Home Workers in Vancouver (die zelf ook werkzaam is in dit/ons hotel) had ons daar om gevraagd om zo wat extra druk te zetten op de onderhandelingen voor een nieuwe CAO die morgen moeten starten. De hotelmanager blijkt deel uit te maken van de werkgeversdelegatie. Hopelijk draagt onze kleine actie bij tot een spoedig en goed akkoord.
Zie hierover ook een vorig bericht op de blog (met foto van de militanten, in gesprek met Marijke Persoone).

Januskop

Ook in debat deze namiddag: Pascal Lamy, baas van de Wereldhandelsorganisatie (WHO). Een behoorlijk contrast met het showgehalte van DSK. Stoïcijns, maar – ieder zijn smaak – toch interessanter.
Al bij al behoorlijk kritisch over de wijze waarop de Top van de G20 werd versmald tot macro-economische coördinatie. Omdat de herregulering van de financiële markten nog niet rijp is. Zomin als de ecologische transitie of de uitdieping van de vrijhandel. Lamy zei onomwonden – zij het in persoonlijke naam - dat je best naar een geïntegreerde benadering gaat, waar parallel op al die aspecten wordt beperkt. Gedurfder dan Strauss-Kahn, die vooral met een pleidooi pro domo kwam.
En al bij al ook behoorlijk kritisch over de verschillende opstellingen vanuit de internationale instellingen. Met aan de ene kant de benadering vanuit IMF en WHO. En aan de andere kant de meer sociale benadering vanuit de IAO. Voor een deel verklaarbaar. Want in de IAO zijn ook vakbonden en werkgevers betrokken. Maar ook voor Lamy toch wel vreemd.

Die sprak van een Januskop, een beleid met twee gezichten. Wat normaal niet zou mogen. Want zowel IMF, WHO als IAO zijn “member driven”, gestuurd door de Lidstaten. En dus zou de benadering ten gronde niet echt mogen verschillen . In het IMF en de WHO regeren geen andere landen dan in de IAO.
Opvallend ook hoe Lamy, net als Straus-Kahn, de hand reikte naar IVV om in debat te blijven gaan. Het is ooit anders geweest.

Waardig werk

Na de congresuren vinden er hier verschillende events of workshops plaats. Vandaag maakten we deze van 'Decent work, decent life' mee.
In 2007 startte in Nairobi deze campagne op initiatief van IVV, EVV, Wereldsolidariteit, Solidair en het Global Progressive Forum. Dit jaar zal op 7 oktober (ook in Brussel)de derde internationale dag hier rond georganiseerd worden.
Sharan Burrow wees op het belang van deze campagne, refererend naar haar eigen land Australië waar men de uitgangspunten van 'waardig werk' heeft toegepast (oa.sociaal overleg, sociale zekerheid, arbeidsrechten, investeren in duurzame jobs, enz)en zo de crisis snel bedwongen heeft (na 5 maanden , daar waar een vorige crisis hen 7 jaar gekost heeft).
Poul Nyrup Rasmussen (ex eerste minister van Denemarken)sloot zich aan bij het belang van de waardig werk agenda. Indien we dit niet doen, ook in deze moeilijke tijden, dan voorspelt hij 4 à 5 miljoen meer werklozen de komende jaren!
In Denemarken is het succes hiervan bewezen : ondanks hoge belastingen ,een goede sociale zekerheid is zijn land toch bij de 10 meest competitieve landen.
André Kiekens van Wereldsolidariteit ging in op de Belgische campagne (die een E-Award kreeg op vlak van communicatie)die aantoont dat een internationale campagne ook nationaal goed moet ingevuld worden met een goede coördinatie tussen vakbonden en NGO's, met het bewerken van politici, werkgevers en de werknemers zelf, met werklunches, enz.
Mét resultaat : 40% van de bevolking weet wat de campagne inhoudt, het Parlement heeft een waardig werk resolutie aangenomen, slechte handelsakkoorden (bv. met Columbia) worden niet geratificeerd,...

DSK

Deze namiddag was het vooral ook uitkijken naar de tussenkomsten van Dominique Strauss-Kahn, chef van het IMF, en van Pascal Lamy, chef van de Wereldhandelsorganisatie. Vooral het IMF kreeg hier al veel kritiek te verduren. Benieuwd hoe DSK daarop zou reageren. Werkgelegenheid en waardig werk, daar gaat het ook bij ons om, opende die. IMF heeft er mee voor gezorgd dat we na de financiële crisis niet verder zijn weggezakt. Tegelijk zorgde die crisis ook voor een momentum voor een betere economische coördinatie. Al erkende hij dat dit dreigt te verdwijnen. De G20 in Toronto moet volgens hem de weg effenen naar een gemiddeld groeiritme van 2.5 % per jaar. Als we daar in slagen, dan hebben we uitzicht op 30 miljoen bijkomende jobs en 35 miljoen minder armen in de wereld.



We waren echter vooral benieuwd hoe DSK zou reageren op de kritiek hier op het harde IMF-optreden m.b.t. de budgettaire sanering. En of hij toch wat meer opening zou maken voor de taks op de financiële transacties, die de vakbonden vragen. Redelijk ontgoochelend. Sanering is nodig, stelde IMF, echter niet te snel, maar ook niet te traag. Te bekijken land per land. En de financiële sector aanspreken, dat moet, stelde Strauss-Kahn. Maar of dat nu via een taks op de banken moet (op hun winsten, toplonen en bonussen), zoals het IMF voorstelt, of een taks via de financiële transacties, zoals de vakbonden vragen, dat is louter een technische kwestie. Waarom vinden we de bankentaks beter dan de taks op financiële transacties? Omdat ze simpeler is. En dus minder makkelijk te ontwijken. Al gaf hij in één beweging Canada een veeg uit de pan. Canada heeft de financiële orkaan goed doorstaan, ook omdat ze niet bezweken zijn voor de neo-liberale verleiding van deregulering van de financiële sector. Maar die zien daarom ook niet in waarom er nu een bankentaks moet komen. Ridicuul, stelde Strauss-Kahn, wie zegt dat ze beschermd zijn tegen een nieuwe crisis?
En dan een wat ongelukkige uitsmijter: per slot van rekening dienen we dezelfde doelstellingen. We hebben meer gemeen dat het lijkt. We moeten elkaar niet als vijanden bekijken. Want de eigenlijke tegenstelling is er een tussen internationaal handelen en eng nationalisme. En vanuit dat oogpunt zit de internationale vakbeweging en het IMF in dezelfde kamp. Aldus DSK. Het kon de zaal niet echt overtuigen. En Michael Sommer (voorzitter van DGB, de Duitse vakbond, en vice-voorzitter van het IVV), namiddagvoorzitter hier, zeker niet. Die liet achteraf zijn ontgoocheling de vrije loop.
Al was DSK’s benadering van Griekenland toch wel interessant. We zijn toen, zoals steeds, laat op het toneel verschenen, zei hij, nadat Europa al druk had gezet op een brutale sanering. En hebben, ook na overleg met de IAO, een aantal zaken bewust tegengehouden, die toen op tafel lagen, zoals een ingreep in de vrijheid van loononderhandelingen in de privé-sector of een aanval op de minimumpensioenen. IMF is niet altijd de eerste boeman.

Ban asbest

Deze namiddag ook nog een ACV’er aan de “talking stick”. Die stok staat opgesteld naast het spreekgestoelte. Deze keer Luc Van Dessel, voorzitter van ACV Bouw, Industrie en Energie, maar hier in Vancouver in naam van de internationale vakbond van bouwvakkers en houtwerkers, BWI. Gefocust op één bijzonder vraagstuk: veiligheid en gezondheid. Met een dubbele focus. Enerzijds asbest, een serial killer, die elk jaar 100.000 dodelijk slachtoffers maakt, in het bijzonder in de bouw. Anderzijds arbeidsongevallen, per jaar goed, of liever slecht, voor 108.000 doden in de bouw. Dat zijn geen fataliteiten. Dat is het gevolg van laksheid, hebzucht en corruptie, stelde Van Dessel. Met ineens ook maar een gedurfde uithaal naar het gastland, Canada. Onder luid applaus van de zaal. Want Canada blijkt een wereldleider te zijn op het gebied van asbestexport. Honderdduizenden ton per jaar. Vooral naar groei- en ontwikkelingslanden in Azië. Indische werknemers hebben daar al scherp op gereageerd. Die noemen het zelfs een voorbeeld van racisme. Daarop is maar antwoord, stelde Luc, ban asbest.

Jongerenstem

Nog voor de start van het Congres verzamelden de jongeren reeds in Vancouver. Benoît Constant maakt deel uit van de delegatie als nationaal verantwoordelijke van CSC-Jeunes.
Benoït : ‘wij hebben een resolutie besproken, genaamd ‘Een waardig leven voor jonge arbeidsters en arbeiders’. Verder hebben we een discussie gevoerd over specifieke structuren voor jongeren binnen onze organisaties. We benadrukten ook het belang van vorming en opleiding. Ongerustheid was er over de ongelijke toegang op vlak van digitale ontwikkelingen. Communicatie, het internet, … spelen een steeds grotere rol in het leven van jongeren en zij vragen het IVV dan ook hier meer aandacht aan te schenken. De jongeren eisen een vertegenwoordiging van 10% op het volgend IVV-Congres (nvdr. Een Scandinavische vakbondsleidster vroeg de jongeren in de zaal recht te staan hetgeen maar een mager - niet zo een fraai gezicht opleverde). De campagne ‘Waardig Werk’ kan op de volle steun van de jongeren rekenen, ze speelt een mobiliserende rol in hun rangen. In het overzicht van de activiteiten per land kwam ook Canada zelf aan bod, waar de minimumleeftijd om te werken in het oog sprong. Inderdaad, Canada heeft nog steeds niet de Conventie 138 van de IAO geratificeerd die het werken slechts vanaf 15 jaar toelaat.’

Tussenkomst ACV-CSC

Voorzitter Luc Cortebeeck vroeg en kreeg eveneens het woord (zoals elke spreker 4 minuten): hij stelde dat de financiële goeroes hun fouten moeten toegeven en dienen gereguleerd te worden, dat regeringen voor oplossingen moeten zorgen , dat de arbeidsmarkt moet werken op basis van sociaal overleg, waardig werk regels. Ons systeem van sociaal overleg, een degelijke sociale zekerheid hebben we werknemers deels van meer onheil gespaard.We riskeren nu opnieuw 'business as usual'. Daarom moeten we internationaal blijven druk uitoefenen in Toronto (G 20), in Cancun (wereldtop rond klimaat). De verdere ontwikkeling van het syndicalisme op nationaal en op internationaal vlak is meer dan ooit nodig.

Enkele opmerkelijke tussenkomsten

De eerste echte congresdag vroegen heelwat organisaties het woord, hierbij enkele indrukken :
- Als splinternieuwe voorzitter van het CNV (Christelijk Nederlands Vakverbond) verdedigde Jaap Smit het Rijnlandmodel (gebaseerd op sociaal overleg).
- het conflict in Palestina kwam reeds enkele malen ter sprake via de Tunesische vertegenwoordiger en vooral via een Palestijnse vakbondsleider : hij klaagde de bezetting aan, de muur van discriminatie, de werkloosheid en armoede die daar het gevolg van is.
- Zuid-Korea dankte het IVV omdat dank zij hun steun ze in eigen land een 13-jarig conflict rond arbeidsrechten positief hebben kunnen beslechten.
- ook de vertegenwoordigster van meer dan 2000 hotelarbeidsters in Vancouver kreeg het woord (zij werkt trouwens in het hotel waar heel wat IVV-delegaties, waaronder de ACV-CSC delegatie verblijven): ze vertelde van de manifestatie die zij vorige week organiseerden om druk te zetten op de onderhandelingen rond een nieuwe CAO die deze week moeten beginnen.Deze militant en hun organisatie kreeg een overdonderond applaus van het Congres

Congresthema

Guy Ryder presenteerde het Congres als secretaris generaal een Congresrapport, een analyse van de wereldsituatie.Hij ging uiteraard uitgebreid in op de financiële crisis en de rampzalige gevolgen voor de werknemers : werkloosheid, armoede, meer onzekere kontrakten, meer flexibiliteit,...Deze crisis is de ergste sinds de jaren dertig en vraagt dan ook radicale veranderingen en een doortastend optreden van de vakbond op nationaal en op internationaal vlak. De financiële wereld moet gereguleerd worden en zij moeten mee betalen voor de crisis via een transitietaks. Het neoliberale beleid moeten we bestrijden door vaste standaarden (bv. conventies Internationale Arbeidsorganisatie), solidariteit (bv. tussen landen en vakbonden)te bewerkstelligen. De uitdagingen zijn groot, maar enkel door een doortastend, efficiënt, solidair optreden van het IVV en zijn aangesloten vakbonden kan 'waardig werk' gerealiseerd worden.

Congres van start

Maandag, 16 uur. Start van het Congres.
Met al onmiddellijk twee kippenvelmomenten.
Eerst de openingswoorden van twee oudere Canadase indianen, van de Musqueamstam. Kennelijk een gebruik op de congressen van de Canadase vakbond. Met bovenop twee Indiaanse liederen. Over onderlinge verbondenheid. Over de verbondenheid met de voorouders. Over de verbondenheid met de natuur ook . Ecologische transitie heet dat vandaag. Gevolgd door de overhandiging door de indianen van de ‘Talking Stick’ (de spreekstok), een soort kleine totem, aan Sharon Burrow, voorzitter van het IVV. Met bijsluiter.

Wanneer Indianen debatteren gaat die spreekstok rond. Alleen hij die de spreekstok heeft, mag spreken. De anderen moeten terwijl luisteren. Moeten ze eens proberen in De zevende dag. Niks nieuws onder de zon, zegt Marleen Mens (secretaris van Luc Cortebeeck) me. Haar kinderen hadden zo’n stok ook al in de kleuterschool, bij juffrouw Bea. In de Wetstraat zijn ze naar de verkeerde school geweest.


En dan allen rechtop voor een ingetogen eerbetoon aan de syndicale leiders die sinds het vorige Congres zijn overleden. Klassieke muziek door de zaal. En dan één voor één de namen van de afgestorvenen op het scherm. Met ook twee Belgische namen: André Vandenbroucke en Georges Debunne, overleden voormannen van het ABVV.
Van Sharan Burrow kregen we de openingstoespraak. Uiteraard over de financiële crisis. En de fall out in alle uithoeken van de wereld. Over de nieuwe financiële crisis ook in Europa. Met nu weer een zwaar saneringsprogramma in Spanje tot gevolg. Luid toegejuicht door het IMF. En daarom ook scherp met de vinger gewezen door Burrow. Een toespraak die in een notendop de thema’s aangaf die de komende dagen centraal zullen staan in de debatten. Met uiteraard ook tal van signalen naar de G20 die binnen enkele dagen in Toronto vergadert.
Behoorlijk indrukwekkend ook: de toespraak van George Papandreou, premier van Griekenland.



Die kwam binnen via satellietverbinding in real time vanuit het hoofdkwartier van de IAO in New York. Daar vergaderen de socialistische partijen deze dagen. In vloeiend Engels. Geleerd in Canada. Toen zijn familie daar in ballingschap was tijdens de Griekse dictatuur. Die toespraak hing vooral op aan één basisvraag: who has the power? wie heeft het voor het zeggen? De democratisch verkozenen? Of de financiële markten,waar de manisch-depressieve opeenvolgingen van euforie en angst elkaar opvolgen? En een mooie uitsmijter over de vraag: regering of markt? Wel, zei premier Papandreou. Ik ben noch voor markten, noch voor regeringen. Markten, zowel als regeringen, moeten de mensen dienen. Door markten te reguleren en regeringen de democratiseren. Je voelde dat het gemeend was. Per slot van rekening begon zijn politiek leven onder de politieke dictatuur en eindigt het onder de dictatuur van de markten. Voor de beide geldt dezelfde zorg, stelde Papandreou. Hoe vermijden dat enkelen het voor het zeggen krijgen in plaats van velen?
Een openmondmoment ook: de Inuit Throat Singers. Twee vrouwelijke Indianen van Noord-Canada. Met een bijzonder vreemde, virtuoze combinatie van zang en keelgeluiden. Luc Decavel, secretaris van ACV-Zuid-West-Vlaanderen en ook in de ACV-delegatie, had het al eerder gehoord. Bij de Last Post aan de Ieperse poort, ter ere van de Canadezen die hun leven lieten in de loopgraven van de Westhoek. Indrukwekkend.

Vrouwenvertegenwoordiging

Op maandagmorgen kwamen de vrouwelijke congresleden samen om hun vertegenwoordiging binnen de beleidsorganen van het IVV te bespreken. In een vroegere resolutie werd immers overeengekomen om 30% vrouwen op te nemen in alle beleidsinstanties, samen met de aanbeveling om nadien via een nieuw groeipad tot pariteit/50% te komen. Het voorstel van de vrouwen om nu naar 40% te gaan (om zo op relatief korte termijn naar een gelijke vertegenwoordiging te evolueren) werd echter afgehouden, zogezegd omdat dan de Algemene Raad van het IVV aan belang en macht zou inboeten (daar zitten nu enkel de hoogste vakbondsvertegenwoordigers in, bijna allemaal mannen). Onder andere de Senegalese vakbondsvrouwen reageerden furieus : zij hebben immers hard moeten strijden om die 50% te doen toepassen in eigen land en eisten dat het IVV dit (goede) voorbeeld zou volgen.
De Algemene Raad die volgde op de vrouwensamenkomst reageerde alsnog positief op het nieuwe voorstel zodat het percentage voor de vertegenwoordiging van vrouwen opgetrokken wordt.

Van Brussel naar Vancouver

Zaterdag had de bijna volledige ACV-delegatie voor de Conferentie te Vancouver afspraak in de grote hal van de luchthaven van Brussel-Nationaal. Nog zonder Luc Cortebeeck. Want die kwam maar net terug van de Internationale Arbeidsconferentie te Genève. Die zal ons maandag vervoegen.
Ordewoord was dat we zouden verzamelen onder het vliegtuigje in de hal. Maar dat was intussen verhangen. Geen probleem. De algemeen secretaris van het ACV is lang genoeg en deed dus bijzonder goed dienst als oriëntatiepunt.
Van zodra ingecheckt, werden de nota’s uitgewisseld ter voorbereiding van de Conferentie. En hop, wij weg, een sprong over de Atlantische Oceaan. Voor een bijzonder lange vlucht. Eerst naar Montreal. Om daar over te stappen op een binnenlandse vlucht naar Vancouver, gelegen aan de Westkust van Canada.
De bagage ging niet in één keer mee naar Vancouver en moest dus in Montreal opnieuw worden opgehaald. Als dat maar niet mis ging. Claude Rolin had het al eerder meegemaakt in Montreal, vertelde hij ons. Lap, had hij het toch opnieuw zitten zeker. Reiskoffer voorlopig kwijt. Misschien achtergebleven in Brussel. Misschien naar een verkeerde bestemming doorgevlogen. Geen idee. Zodat we maar al duchtig plannen begonnen maken over hoe we een noodrantsoen voor Claude Rolin konden samenstellen vanuit de koffers van de grootste mannen in de delegatie.
Het is 3 uur ’s nachts Belgische tijd als we aankomen in Vancouver. In Canadese tijd, met 9 uur tijdverschil, is dat vooravond. Samen trekken we nog naar een klein restaurant, niet ver uit de buurt. Om de bijzonder lange dag af te sluiten. De sfeer zit er in. Het harde werk kan beginnen.

Zelfkant

De ACV-delegatie is hier gister in de vooravond aangekomen (3.00 ’s nachts Belgische tijd). Met een jetlag van hier tot Tokio. Vandaag, zondag, met de ploeg de stad even verkend. Want morgen pas start de Conferentie. ’t Was toch wel even schrikken. Zeker in de buurt tussen Gastown, de oude benedenstad, en Chinatown, de Chinese wijk van Vancouver. Daar zat de zelfkant van de stad geconcentreerd, dolend op straat, dronken of gedrogeerd. Slechts een paar honderd meter van de opeenhoping van rijkdom in de bovenstad. Het lijkt een cliché. Overbekend van de Verenigde Staten. Maar ook hier in Canada kennelijk de gewoonste zaak.

Het Congres van dag tot dag

Op de website van het IVV vindt u alle informatie over hun werking, standpunten en natuurlijk ook over het Congres te Vancouver, o.a. het programma.

Video dodelijk vakbondswerk

Het Internationaal Vakverbond maakte een nieuwe video die de moord op 101 syndicalisten in 2009 aan de kaak stelt. Niet voor gevoelige kijkers.

Van crisis naar globale sociale rechtvaardigheid

Het Congres gaat door onder het thema 'Eerst de werknemers, van crisis naar globale sociale rechtvaardigheid'.
Daarbij wordt eerst en vooral een analyse gemaakt van de situatie in de wereld.

Sinds de oprichting van het IVV is de wereld dramatisch veranderd door een ongeziene financiële en economische crisis. 34 miljoen jobs gingen verloren, 64 miljoen mensen werden in extreme armoede geduwd en meer dan 1,1 triljoen US$ werd uitgegeven om de financiële sector te redden. De crisis is echter nog lang niet voorbij en veel menselijk lijden is daar het gevolg van. De roep naar verandering is groot en de internationale vakbeweging speelt hier een belangrijke rol.

Ook voor de crisis liep het al flink mis met de globalisering. Dat heeft de internationale vakbeweging ook toen al aangegeven. Het werknemersaandeel in het inkomen verminderde en de lonen werden ontkoppeld van de productiviteit, met als gevolg een grote toename van de ongelijkheid. Vele mensen kwamen daardoor diep in de schulden terecht.
Politici werken wel aan het herstel, maar er loeren vele gevaren om de hoek. In de post-crisisperiode lijkt de situatie van de werknemer er slechter op te worden: minder werk, minder inkomen, minder bescherming, meer flexibiliteit, minder openbare dienstverlening.
Het IVV kreeg gehoor bij de G20 voor waardig werk, sociale rechtvaardigheid en een eerlijke en sociale globalisering. Maar van het moment dat het beter ging, stapten de regeringen over naar de oude methoden: afbouw van de sociale bescherming.

Bovenop de 178 miljoen mensen die al werkloos waren, gingen nog eens 34 miljoen jobs verloren. De helft van alle werkende mensen hebben een minderwaardig werk (633 miljoen werknemers). De anticrisismaatregelen hebben wereldwijd 21 miljoen jobs gered, maar nu moet overgegaan worden naar een meer actief werkgelegenheidsbeleid.

Zoals in 1930 werd ook deze crisis voorafgegaan door sterke ongelijkheid en de crisis was toen ook het sterkst in de meer welvarende landen. Gelukkig doen de vakbonden al heel veel op nationaal vlak. Maar het sociaal overleg is er in de wereld op achteruit gegaan. Steeds meer mensen moeten zich tevreden stellen met minderwaardig werk en velen vinden enkel nog werk in de zwarte of de informele sector. Vele mensen komen terecht in outsourcing, interim of contracten van bepaalde duur.

De financialisering van de economie heeft te verregaande vormen aangenomen. Bij de G20 werd door het IVV fel aangedrongen om tot een sterke regulering van de financiële sector te komen. Ook de financiële transactietaks kan om meerdere redenen een goed instrument zijn.

Het milieu is één van de topprioriteiten van het IVV geworden. De economie moet minder vervuilen en integendeel de opwarming van de aarde mee helpen verminderen. Dat zal ook nieuwe arbeidsplaatsen opleveren.

De groei die de globalisering van de economie heeft opgeleverd, werd zeker niet goed verdeeld. Kleine minderheden konden ervan genieten, bij anderen verdween de welvaart. Alle internationale financiële instellingen (IMF, Wereldbank) erkennen dat het internationale economische beleid moet gevoerd worden ten voordele van de ontwikkelingslanden, maar stellen zich in de praktijk op als vernietigers van de sociale systemen.

Het IVV heeft gedaan wat het kon om de crisis te bestrijden en ook de G20 hebben de suprematie van een aantal landen (de G7 - 8) doorbroken. Rusland, Brazilië, India, Zuid-Afrika, China... De rol van China is heel belangrijk naast de USA bijvoorbeeld. Sommigen spreken van de G2. Er zijn gevaren voor nieuwe machts(on)evenwichten.

Maar echte vrede is gebaseerd op sociale rechtvaardigheid. Meer dan 20 zware conflicten zijn er, zonder Irak, Afghanistan en het Midden-Oosten te tellen. 2,5% van de wereldproductie wordt uitgegeven aan wapens. Op gebied van nucleaire ontwapening is er vooruitgang, maar de wereldvrede is er niet. We blijven oproepen tot vrede.

Nog veel werk aan de winkel
Een visie hebben is niet genoeg. Het IVV heeft haar plaats veroverd, maar bespreekt zes voorstellen om het nieuwe vakbondsinternationalisme verder gestalte te geven o.a. betere samenwerking tussen de organisaties, het mobiliseren van leden over belangrijke doelstellingen, het omzetten van internationaal werk in de nationale organisaties, vorming en opleiding, solidariteit effectief maken en het werken met NGO’s.